Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

Калі выйшлі, капітан ціха кінуў:

— Дурань.

Хлопец зразумеў, што гэта пра таго, тоўстага, i зноў узбадзёрыўся, адчуваючы да Залонскага амаль любоў i захапленне ім: ёсць i паны разумныя, добрыя. А можа ён не з паноў? Вельмі хацелася, каб такі чалавек быў з сялян. Каб свой быў, як дзядзька Ціхан. Капітан як бы адчуў хлапцову прыхільнасць i ўзнагародзіў яго за гэта. Шчодра ўзнагародзіў. Павёў у краму. Крама гэтая асталася адзіная на ўсё мястэчка, i ў ёй можна было купіць усё, што трэба панам афіцэрам i салдатам: іголку i каньяк, падкову i сукно на мундзір.

Залонскі сказаў крамніку — худому, але чыста апранутаму яўрэю.

— Хаім, ты бачыш гэтага хлопца?

— Пане капітан, хіба Хаім аслеп?

— А ты ведаеш, хто гэта?

— Калі ён тутэйшы i можа сказаць два словы, то я вам скажу, з якой ён вёскі.

— Сур'ёзна? Ты можаш пазнаць? — здзівіўся каштан,— Скажы, Піліп, яму два словы.

Але хлопец не ведаў, што сказаць, хоць адчуваў сябе тут смялей, чым у штабе, бо крамнік — не пан, а свой чалавек, сяляне казалі яму «ты», сварыліся з ім i тут жа мірыліся, пляскалі далоняй аб далошо, калі сыходзіліся ў цане.

— У цябе ёсць сестры, браты? I дзе твой бацька?

— У мяне ёсць сестры i брат, Малыя. I матка. А бацька на вайне,— і, узрадаваны, Піліпок павярнуўся да капітана: — Каб мне знайсці бацьку...— але тут жа прыгадаў іголку i стог — i асекся.

— О, о! — гукнуў крамнік.— То гэты малады чалавек або з Паперні або з Сакавішчыны. Калі ён скажа, што не, то няхай адсохне мой язык.

Піліпок ніколькі не здзівіўся, што тутэйшы чалавек пазнаў, з якой ён вёскі. A капітан здзівіўся.

— Ты геній, Хаім. Ты мог бы стаць вялікім вучо-

ным.

— Пане капітан, не смейцеся з беднага яўрэя. Геніі — .у Пецярбурзе i ў Маскве. Можа яны ёсць у Парыжы. А я ўсё жыццё гандлюю селядцамі ў гэтым смярдзючым мястэчку.

— То ведай: гэты твой зямляк заслужыў, каб насіць лепшыя боты, якія ў цябе ёсць. На яго нагу. Маеш?

— Калі трэба боты, то будуць боты.

Перагнуўшыся цераз прылавак, Хаім глянуў на Піліпковы лапці, нырнуў у вузенькія дзверы ў задняй сцяне крамы.

Упершыню Піліпок астаўся з капітанам адзін на адзін. I ўпершыню перад чалавекам, які больш за ўсё падабаўся ў самым пачатку, адчуў няёмкасць i нават боязь, хоць Залонскі глядзеў на яго з добрай усмешкай.

— Ты праваслаўны, Жмянькоў?

— Але, мы ходзім у царкву.

— Калі ў цябе будуць пытаць, чаму ты пайшоў цераз фронт, адказвай: я ішоў за веру, цара i айчыну.

— За веру, цара i айчыну, — паўтарыў хлопец.

— Разумеет сэнс гэтых слоў?

— Разумею.

— О, ды ты адукаваны хлопец, Жмянькоў. Мы зробім з цябе нацыянальнага героя.

Піліпок тады не зусім разумеў, што такое — национальны герой, але слова «герой» зноў-такі кранула яго хлапечы гонар.

— Крыжык у цябе ёсць на шыі?

Крыжыка не было; крыжык яму адзявалі толькі ў той дзень, калі маці ці бабуля вяла на прычасце.

Крамнік вярнуўся з ботамі, з цудоўнымі новымі бліскучымі ботамі, галоўнае — мужчынскімі i якраз па назе, як быццам памераў i за колькі хвілін пашыў на заказ — во, меў вока чалавек! Такія боты ажно шкада было абуваць. Але капітан загадаў пераабуцца. Хаім паслужліва падаў зэдлік i тут жа спытаў:

— А да ботаў, пане капітан, што? Камзол? Штаны? Мундзірчык?

— Пакуль што нічога. Пакуль што. Не, яшчэ адну рэч трэба. Крыжык. Нацельны. Маеш? Ці твая рэлігія забараняе?

— Хе! Дрэнная тая рэлігія, якая забараняе чалавеку гандляваць. Залаты?

— Хаім! Ты ж разумны чалавек... Хто з мужыкоў...

— Ай-я-яй! Я такі пляснуўся ў лужыну. Пан афіцэр даў мне добры ўрок.

Піліпок начапіў на шыю маленькі медны крыжык, які, відаць, праляжаў не адзін год, бо моцна пазелянеў.

Боты рыпелі, як у таго пана каморніка, што летась, перад вайной, абмерваў палеткі. Хлапец пераступаў з нагі на нагу i слухаў рыпы як самую салодкую музыку. Адно бянтэжыла: куды дзяваць старыя лапці? Капітан параіў выкінуць.

«А як жа я пайду назад цераз балота?» — хацеў спытаць Піліпок, але пабаяўся, што капітан адкажа: «Пойдзеш у ботах». A ботаў было шкада, хацелася прынесці ix дадому вось такія — новенькія, рыпучыя.

Капітан дзіўна ўсміхнуўся i сказаў:

— Табе шкада развітвацца з імі? Я разумею. Што ж, захаваеш свае лапці. Хаім, запакуй! Ушануем сімвал рускага мужыка, яго мудрасць i ашчаднасць.

— О-о, а ён такі мудры, гэты мужык, я вам скажу!

Піліпку здалося, што ў пахвале такой ёсць трохі здзеку з мужыка, i ён, у душы пакрыўджаны, сцяўся, быццам на яго замахнуліся. Але капітан адказаў вельмі сур'ёзна: