Іван Шамякін - Сцягі над штыкамі

Афіцэры спешыліся.

Піліпок таксама хацеў злезці з каня. Ім, афіцэрам, казакам, добра — яны ехалі на сёдлах, а ён, нябога, добра-такі набіў тое месца, якім сядзеў.

Але капітан Залонскі сказаў:

— Пасядзі на кані, Жмянькоў, пакажам цябе генералу ў такім выглядзе. Няхай палюбуецца, якіх герояў нараджае зямля руская.

Пасля гэтых слоў хлопец пачаў здагадвацца, навошта яго пераапраналі i пераабувалі з салдацкага зноў у світку, у лапці. Аднак чаму пасадзілі на абознага каня без сядла — гэтага ўсё яшчэ ніяк не мог уцяміць. Праўда, крыўда i абраза, якія праз усю дарогу засланялі свет белы, як бы патанулі ў віры іншых пачуццяў, перажыванняў, а наверх зноў усплыў хлапчукоўскі гонар: сам генерал зацікавіўся ім! Сарамлівы, ціхі, Піліпок яшчэ ўчора, напэўна, памёр бы ад страху, каб сказалі, што ён павінен гаварыць з генералам. Тут таксама сэрца трохі забілася, але не вельмі, ён нават сам здзівіўся, што так смела чакае генерала. А чаго яму баяцца? Не дзеля забаўкі перайшоў фронт.

Генерал не выходзіў доўга. У Піліпка аж самлела спіна. Салдаты-фурманы цікавіліся хлопцам — што за ён, што так доўга сядзіць на кані перад ганкам штаба? Падыходзілі, каб пагутарыць, распытаць. Піліпку хацелася пагаварыць з людзьмі, але казакі, якія пільнавалі яго, нібы арыштаванага, палохалі салдат генералам. I тыя тут жа знікалі. «Далей ад граху», як сказаў адзін. Нікому не хацелася без патрэбы трапляць на вочы высокаму начальству.

Нарэшце генерал выйшаў.

Спачатку выскачыў на ганак маладзенькі афіцэрык, маленькі, вяртлявы, як хлапчук, i зычна скамандаваў:

— Смірна!

Плошча застыла. Нават, здалося, коні тыя паслухаліся каманды, кінулі грызці адзін аднаго, узнялі галовы.

Пасля з'явіўся высокі сівы стары, з белымі вусамі, у мундзіры іншага колеру, чым у паноў афіцэраў, аплеценым срэбнымі «вяроўкамі», з ордэнамі на грудзях i з арлом на шапцы — дакладна такі, якога Піліпок, чакаючы, уяўляў, нібы бачыў раней. Пасля ўспомніў, што рускі генерал нечым падобны на нямецкага, якога бачыў учора на полі. Генерал махнуў белай пальчаткай — афіцэрык гукнуў:

— Вольна!

Коні фыркнулі.

Следам за генералам выйшла можа дзесяткі тры афіцэраў. Наперадзе — штабс-капітан Залонскі, ён задаволена ўсміхаўся. Генерал нацягнуў пальчатку i праз адно шкельца, якое вісела на ланцужку на шыі, агледзеў незвычайнага конніка ў світцы, з аброццю цераз плячо. Усміхнуўся. Басавіта прагудзеў:

— Малайчына! — i прывітаў: — Здароў, герой!

— Добры дзень...— нясмела адказаў хлопец, але ўспомніў дзядзькаву навуку i тое, як салдаты звярталіся да афіцэраў, i дадаў: — Ваша благародзія...

— Здравія жалаю, ваша высокаблагародзіе...— шыпеў з-за каня казак, падказваючы, як трэба вітацца з генераламі.

Генерал, мабыць, пачуў, бо лагодна заўважыў:

— Нічога, навучыцца,— i паклікаў Піліпка.— Хадзі сюды!

Піліпок саскочыў з каня і, набліжаючыся да ганка, сарваў з галавы свой зашмальцаваны картузік, бо заўсёды здымаў яго перад настаўнікам i папом.

Генерал паклікаў яго пальцам бліжэй i паклаў руку ў пальчатцы на непрычасаную бялявую чупрыну. Паўтарыў:

— Малайчына! Як імя?

— Піліп Жменька... ваша высока...

— Піліп Жмянькоў,— паправіў Залонскі.

— Малайчына, Жмянькоў! — зноў сказаў генерал. Больш, відаць, яму не было чаго гаварыць, ён павярнуўся, сказаў невядома каму незразумелыя Піліпку словы: —т Разведка пацвердзіць —хадайнічайце перад Стаўкай аб Георгію.

Нічога асаблівага не адбылося, узнагароды генерал не даў i пра батарэі нямецкія не спытаў нават, быццам не дзеля гэтага ён, Піліпок, ішоў сюды, але хлопец усё роўна ўсцешыўся, узбадзёрыўся, забыўся на крыўду. I ўсё можа пайшло б добра, ды неўзабаве паны пакрыўдзілі зноў. Прывялі ў пакой з заіфатаванымі вокнамі, i тоўсты афіцэр распытваў пра ўсё-ўсё: i пра батарэі, i пра дзядзьку, i колькі людзей у вёсцы асталося, i якія пагоны ў тых нямецкіх салдат, што стаяць у Ліпунах, i пра балота, i пра таго пана, які хацеў абдурыць сялян. Здавалася, што такая цікаўнасць павінна была б яшчэ больш узрадаваць хлопца. Павінна была б, калі б... калі б тоўсты дапытваў так, як афіцэры ўначы, у бліндажы. А гэты дапытваў так, быццам нічому не верыў, быццам перад ім быў не свой, не рускі, a які-небудзь немец, шпіён. Задаваў адны i тыя ж пытанні па пяць разоў, блытаў знарок, збіваў з панталыку.

Добра, што ў пакоі сядзеў капітан Залонскі. Праўда, ён маўчаў, але калі Піліпок глядзеў на яго, просячы паверыць, падтрымаць, адводзіў вочы, як бы адчуваючы няёмкасць. Гэта трохі стрымлівала Піліпкову злосць.