Ніна Мацяш - Душою з небам гаварыць [Выбраная лірыка]

НАКІДАЮЦЬ...

Вецер водарыць упарта
Першацветаваю цнотай.
...Накідаюць мне пагарду.
Свет не варты пашаноты.

На стаптаны поплаў выйду -
У сіле шарону ранне.
...Накідаюць мне агіду.
Свет не варт замілавання.

Што мінецца хмараў навісь -
Суцяшэннейка слабое.
...Накідаюць мне нянавісць.
Сэрца плача па любові.

НЕЎНІКНЁНАСЦЬ

Няпэўны час,
Няпэўная душа.
Зацемраных людзей нясцерпна шкода...
Святое Слова, што было спярша,
Не як Любоў у іх,
А як выгода.

Знішчае брата ўладалюбны брат,
Сястра зняслаўліваецца сястрою,
Пыхлівай самасці барвовы чад
Зацьміў усе іх зоркі над зямлёю.

Але яны гараць, яны гараць,
Не сцерці іх з касмічнае разлогі!
Святло іх прыме —
змушана прыняць!—
У мілажалю ўскрэслы люд убогі!

I чыстым сэрцам ясна ўбачыць ён
Сябе гаспадаром ва ўласным доме,
I ў муках знойдзецца і сэнс, і плён,
I ўжо на збыткі не аддасца доля.

1992

МАЛІТВА ЗА ЎСІХ

О, каб далося і мне
Стацца для вас травою,
Той травой,
Што на горка-зняможлівай,
Сцюдзенай вярсце
Рызыкоўна праточваецца
Праз кару буралісту,
Цвіце
Ацаляльнаю барваю
Зеляною.

О, каб далося і вам
Стацца нямарнай надзеяй,
Што, як бы ні мэнчыў усіх
Злыбедны турботаварот,
Вы будзеце помнІць, што вы ~
БЕЛАРУСКІ НАРОД
Жывы на нябёсах,
Які і на прахлай зямлі
Не згібее.

Усемагутныя Сілы Ўсявышнія!
Вамі трыманая і прасвятляная,
Сёння за ўсіх малю:
Уздольніце нас,
Коснаязыкіх і запамарочаных,
Прамаўляць ачышчальнае і найлучлівейшае:
"Люблю ”!

ВЯЧОРНАЯ МАЛІТВА

Даруй мне, Госпадзе, мой цяжкі грэх:
Сягоння я з сабой не саўладала,
Не ўтаймавала каламуты шалу,
Нянавісці да чалавека
З мазгамі хворымі.
Даруй мне, Божа:
Упершыню ў жыцці аж так варожа
Смяротны выдыхнуўся мной праклён...
Я помню запавет: "Не асудзі".
Я ведаю: Табой судзіма буду, —
Няхай жа воля здзеецца Твая! -
Але даруй, што поскудзь гэту, Юду,
Адродка гэтага любіць не здольна я!
Калі ён з роднай мацеры, маньяк,
Па-сатанінску здзекуецца, дужы,
Ірве язык ёй, адцінае вушы,
Вымае вочы, гвалціць памяць, —
Як,
О Госпадзе, як розуму не страціць,
Гэта ўсё бачачы,
Бяссілы
Суняць, ацяміць, здаць дактарам яго?!
Хоць лек ніякі ўжо тут не паможа...
Даруй мне, Божа,

* * *

Любоў мая, укрый мяне
Хоць позіркам замілаваным:
Хай, зноў табой паратаваная,
Душа хоць трохі адпачне.

Нікчэмны свет, аблудны свет
Агідзеў да ванітавання:
За ўладу подлае змаганне —
I сцяг яго, і запавет.

I гінуць праўды светлячкі
Пад выштукаваным абцасам,
I людзі з цемрай зноў сам-насам,
Ужо, здаецца, на вякі...

Укрый мяне, любоў мая,
Хоць позіркам замілаваным,
Каб, зноў табой паратаваная,
Жыццё як ёсць прымала я.

1989

БУДЗЕМ!

Не знемагайма ў адчаі, сябры,
Не знемагайма.
Сцюжа люцее на нашым двары:
Пры вогнішчах духу чувайма.

Не ўпершыню зліхадзеены мор
Так пагражае
Краю прыкляклых братоў і сясцёр,
Беларускай дзяржаве.

Не ўпершыню "спагадае" сусед,
Хочучы ў сплату
Нашы - за свой дабрачынны абед —
Спрадвечныя мову і хату.

Будзем адхукваць зынелую рунь,
Колькі магі ёсць,
Дзеля ўмалоту і шляху ў зару
Вольнасці,
а не ў магілу.
Будзем!

* * *

Калі б замовіла свой страх,
Калі б яго я пазбылася,
Душа не чэзла б у мурах,
Душа купалася б у ясі.

Надарваецца ж гэткі цуд:
Бы збоч самой сябе стаю я,
А ўсё, што мне балела тут,
Як падаліст, ля ног шумуе.

Не вусцішна ні за сябе,
Ні за радню, ні за сябрыну,
Ні за бяссілую Айчыну:
Хіжак ёй печань не дзяўбе.

Бо годны вызначаны шлях,
І ланцугі сарваны з духу,
І рух разгортвае абсяг
Бязмежжа
за вяршыняй скрухі...

Надарваецца ж гэткі міг!..

МІЖ КВЕЦІВАМ СНЕГУ Й ПЯШЧОТНАЙ СНЯЖНІЦАЮ ВІШНІ