Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

Адзін гарадавы, сутулаваты, рыжы, няўцямна пазіраў на яго, не то не верачы таму, што чуе яго вуха, не то злякаўшыся, a другі, таўсматы, чарнявы, трапяткімі рукамі пачаў паслухмяна расшпільваць кабур.

— Паны гарадавыя, зараз вы пойдзеце ва ўчастак,— сказаў ім Фрунзе,— Пабудзеце гадзіну-другую, а пасля, думаю, мы адпусцім вас. Перасцерагаю: паводзьцеся ціха i мірна. Іначай мы будзем вымушаны, мякка кажучы, ужыць сілу,— i, паварочваючыся да Ёські, дадаў: — Вядзіце. Да Ландара. Пасля ідзіце да жандарскага ўпраўлення i чакайце нас там.

Акрылены першым, хоць i маленькім, поспехам, пакрочыў далей, да губернатарскага дому, не зважаючы на тое, што афіцэр прадаўжае бурчэць i патрабаваць, каб яму развязалі рукі.

Зірнуў на гадзіннік на вежы казённай палаты: цёмна, нічога не відаць. Мусіць, цяпер недзе каля дзевяці гадзін вечара. Пан губернатар, бадай, прымае душ перад сном альбо п'е гарбату. Можа, i не думае, што нехта рашыў зусім непачціва абысціся з ім.

Як i чакаў, жалезныя вароты ў двор былі ўжо замкнёныя. Ён кіўнуў Петрусю Супраневічу I яшчэ аднаму дружынніку, Шломскаму,— тыя, зразумеўшы ківок, спрытна пакараскаліся па браме з вострымі пікамі наверсе, перасільгнулі яе i пашыбавалі да недалёкай дворніцкай i неўзабаве перлі ўжо сюды пад браўнінгамі перапужаных пажылога лахматага дворніка i маладжавага паліцэйскага-вартавога.

— Спакайней-спакайней, дзядзька,— прамовіў Фрунзе дворніку, які ніяк не мог уцэліць ключом у замок.— Не бойцеся, мы вас не зачэпім. Мы ў госці да вашага гаспадара.

Калі той урэшце адамкнуў замок, Фрунзе сам папхнуў палову брамы, кінуў на хаду Шломскаму: «Заперці абодвух у дворніцкай»,— а сам рашуча накіраваўся да блізкіх, як бачыў на плане будынка, уваходных дзвярэй.

Дзверы былі замкнёныя. Ён пазваніў. Ніхто доўга не адчыняў. Мусіў даць доўгі званок. Толькі праз хвіліны дзве-тры пачалі адчыняць. Але цалкам не адчынілі. I няможна было піхнуць — перашкаджаў ланцужок зашчапкі.

Ca шчыліны пачуўся хрыплаваты голас:

— Хто там?

— Афіцэр са штаба фронту. З пакетам,— наўмысна рашуча i па-камандзірску, як i трэба вайскоўцу, «далажыў» Фрунзе.

Той, хто пытаўся, дзверы ад зашчапкі не вызваліў. Здаецца, сказаў штосьці ў глыб калідора, паслухаў, а пасля прамовіў:

— Перадавайце пакет.

— Загадана перадаць асабіста ў рукі пану Друцка-Сакалінскаму i ўзяць асабіста адказ,— сказаў Фрунзе, а пасля прыкрыкнуў: — Адчыняй хутчэй, балван! Ёсць тут час перастарэкваць!

Дзверы зачыніліся, звякнуў ланцужок, і, калі дзверы пачалі прачыняцца, Фрунзе з усёй сілы піхнуў ix. Пасля, як ускочыў у светлую, з жоўтымі шафамі i абабітую паркетнай дошчачкай пярэднюю, убачыў: дзвярыма збіў з ног пажылога, сівога пакаёвага, а пры дзвярах, што вялі ўсярэдзіну, стаіць высокі, стройны армейскі афіцэр-прыгажун. Той, як толькі згледзеў, што Фрунзе без пагонаў, не разгубіўся, хутка i спрытна выхапіў з кішэні штаноў рэвальвер.

— Рукі! — не разгубіўся i Фрунзе, імгненна таксама наводзячы на таго браўнінг.

Штабс-капітан зноў не спалохаўся, але, убачыўшы за спінай Фрунзе ўзброеных людзей, стрымаўся.

— Хто вы? —у сваю чаргу строга запытаў Фрунзе, думаючы, што гэты задавака, мусіць, нейкі губернатараў сваяк.

— Я — намеснік начальніка аховы.

Toe, што тут (відаць, з сённяшняга вечара) вайсковая варта, устрывожыла Фрунзе. Сутыкацца з вайскоўцамі не трэба, нават — небяспечна: у іхніх руках магутная сіла.

— Я, штабс-капітан, земскі служачы,— ужо міралюбней прамовіў ён, спрабуючы i не счапіцца з гэтым франтам, i не саступіць лішне.— Начальнік аховы тут?

— Тут.

— Вы, ваенныя, ахоўваеце губернатара па загадзе армейскіх улад альбо па асабістай просьбе губернатара?

— А якая розніца?

— Вельмі вялікая.

Штабс-капітан завагаўся.

— Па асабістай просьбе губернатара да начальніка штаба фронту,— пасля адказаў няўпэўнена.

— Дзякую,— прамовіў Фрунзе i з палёгкаю ўздыхнуў. Схаваў браўнінг у кішэню.— Вядзіце нас да начальніка аховы.

Афіцэр яшчэ болей завагаўся, але пасля, зноў абмацаўшы позіркам іхнія чырвоныя павязкі, нечакана паслухаў— апусціў рэвальвер, крутнуўся і, аж іграючы маладым целам, нібы дзяўчына, павёў ix па цемнаватым калідоры. Фрунзе зноў, які ўжо раз сёння, падаў знак; каля абабітых чорнаю скураю дзвярэй штабс-капітан прыпыніўся, прапускаючы яго наперад; Фрунзе штурхнуў дзверы, з якіх вылецеў ключ, i, ужо зачыняючы ix, чуў, як за дзвярыма счапіліся i завалтузіліся штабс-капітан i дружыннікі.

У невялікім пакоі Фрунзе ўбачыў канапу, а на ёй — распластанага лысага, з вялікай рыжай барадой соннага падпалкоўніка. Той не пачуў ні таго, што гэтак рэзка адчыніліся дзверы, ні таго, што вось i цяпер чуецца за сцяной стук i грукат — відаць, дружыннікі ўтаймоўваюць ужо i салдат, якія кінуліся памагаць штабс-капітану. Падпалкоўнік хутчэй за ўсё быў п'яны.