Генрых Далідовіч - Пабуджаныя

— Дык на з'ездзе шмат сацыялістаў! — здзівіўся Нямкевіч.

— Ды нямала,— адказаў Васілевіч.— Цяпер ужо некаму цяжка папікнуць, што на з'ездзе няма пасланцоў ад народа альбо ад усіх партый краю.

Усе ёсць. Праўда, апроч паноў. З ix трапіў толькі адзін чалавек.

— Дык, кажаш, усё бурліць?

— Яшчэ як!—прамовіў Васілевіч. Спакойна, нават з усмешкаю.— Здаецца, абазначыліся ўжо аж чатыры накірункі: Лашковіч i Еўзікаў дабіваюцца па прыкладзе Украіны незалежнасці, Кужэльны i яго сябры — аўтаноміі, Гартны з прыхільнікамі-левымі — саюзу з Саветамі, ну, a адзін з наваяўленых лідэраў Тарас Баравік заклікае ўсіх згуртавацца ў «адзіным непадзельным беларускім сацыялістычным фронце...».

Алесь уяўляў, што i як мог сказаць кожны, каго назваў Васілевіч, а вось таго, як мірыў усіх Баравік, не мог прадбачыць. З ім, маладым прыгожым шатэнам, не то грамадоўцам, не то эсэрам, быў мала знаёмы. Казалі, той, быццам вечны студэнт, быццам акцёр, жыў у Вільні, пасля—у Маскве. Нядаўна заявіўся тут i павёўся смела, намагаючыся захапіць руль i ў Мінскім камітэце БСГ, i ў Вялікай радзе. Калі на ўсё гэта Алесь глядзеў больш-менш памяркоўна (што ж, смелым i трэба больш увагі), а вось тое, што гэты Баравік аднойчы фанабэрыста хваліўся: «Я ад самога Купалы красуню адбіў!» — Алесю вельмі не спадабалася. «Хто ты, выхваляка, супраць Купалы? Варона перад сокалам!» — варожа падумаў тады.

— Заўтра, я лічу, будзе гістарычны дзень! — аж засвяціўся Васілевіч.— Заўтра, адчуваю, дыскусіі закончым i аб'явім вельмі важкую рэзалюцыю пра лёс нашага краю... Цяпер яшчэ не магу сказаць, што будзе ў ёй, але важкасць яе проста носіцца ў паветры...

Пасля, калі яны разам павячэралі i Васілевіч пабег дадому, каб за ноч вывучыць, распісаць астатнія анкеты, Нямкевіч доўга ляжаў у цёмным, цеплым пакойчыку i, слухаючы, як хляпае на дварэ снег, не мог заснуць. Яму аніяк не верылася, што дачакаецца заўтрашняга дня, хацелася, каб ён наступіў неўзабаве, праз хвіліну-другую: нагэтулькі ўзбуджалі яго розум i сэрца жаданыя мары i надзеі. Яму шчыра здавалася: гэтыя яго спадзяванні — тое самае светлае, дзеля чаго ён жыве i павінен жыць. Ён нават падумаць не мог, што, можа (i нямала), перабольшвае. Праўда, тое-сёе i трывожыла: за кім пойдзе заўтра люд? За Кужэльным альбо за Лашковічам? Ад гэтага вельмі ж шмат значыць. Можа, i ўвесь іхні лёс. I не толькі іхні. Але лёс таго, за што яны столькі змагаліся...

Але цяжка загадзя ўсё прадбачыць. Аддаючыся ва ўладу лёсу, верачы ў шчаслівы зыход, Алесь пачаў крыху супакойвацца душою, спакайнець i паволі думаць пра іншае. А з гэтага «іншага» яго занепакоіла не яго нечаканая хвароба — ат, што там прастуда, пал, забыццё! — усё гэта хутка пройдзе, a захваляваў раптоўны ўспамін пра сваю маладую зямлячку — Вольку Чорную.

Нечакана ўспомніўшы яе, ён нават не мог паверыць сам сабе: што — напраўду з яго сэрца час, новае захапленне выгналі прыгожую, але няверную Сяргеенкаву Кацярыну, якую ён самаахвярна столькі кахаў, i ў яго збалелую, нават, як думаў, ачарсцвелую душу ўвайшла іншая?!

Ён не мог зразумець, як усё гэта здарылася. Сядзелі побач з Волькаю за вясельным сталом, жартавалі, часамі нібы незнарок дакраналіся адно да аднаго, танцавалі, а пасля ён павёў яе дадому, грэў яе рукі ў сваіх, туліў, паўжартам ухутваў крысой свайго паліто — i...

Алесь i цяпер, далека ад Янкавін i ад Вольгі, аж заплюшчыў вочы ад прыемнага сораму за тыя абдымкі, прагныя пацалункі i за свае ахвотныя да пяшчоты словы. А заадно з радасцю нібы чуў яе адданы шэпт: «Я, Алеська, даўно-даўно люблю цябе. З таго яшчэ часу, калі ты вучыўся ў горадзе i першы раз вярнуўся дадому на вакацыі. Я i цяпер, здаецца, бачу цябе ў той форме... A колькі я папакутавала, калі ты хадзіў з Кацярынай... I тады, калі яна была дзяўчынаю, i тады, калі выйшла замуж... Я ажыла, калі вы разышліся, так чакала гэтага вечара...»

«Стары я ўжо для цябе...— i шчасліва, i з дакорам да сябе, што пасягае на такую маладосць i цнатлівасць, сказаў ён тады.— Ды, сама ведаеш, я з Кацярынаю...»

«Маўчы! — затуліла яму рот рукою.— Ты мой, толькі мой!»

Калі ўсё будзе добра, падумаў ён цяпер, неўзабаве, пасля Вялікага паста, зраблю невялікае вяселле i забяру яе ў Мінск. Каму-каму, а мне не трэба зважаць, што яна бедная, з непаважанага роду: яе маладосць, вабнасць i адданасць даражэй за ўсё.

...З адчуваннем на сваіх вуснах Вольчынай далонькі ён i заснуў. Бог ведае колькі ён спаў, але ў гэтую ноч яму зноў трызніўся сон, што некалі, да вайны, прысніўся ў Вільні. Здаецца, у шэрані ён бег i бег па каменнях, задыхаўся, ці то ўцякаючы ад нейкай пагрозы, ці то кагосьці даганяючы, i ўрэшце ледзь не стукнуўся лбом аб скалу — частачку высознай гары, якую ён бачыў на каляровым малюнку ў маленстве i якая запомнілася яму на ўсё жыццё. Ён прыткнуўся спінаю да скалы, агледзеўся — i ў гэтую ж хвіліну хтосьці нябачны i дужы схапіў яго ззаду за рукі i мігам начапіў на ix прымураваныя да сцяны ланцугі.