Генрых Далідовіч - Маладыя гады

Але ён зусім не слухаў яе. Ірвануў полы яе халата, аж з яго пырснулі ў бакі гузікі, нахіліў, цалаваў — i яна зусім страціла сілу, усякі розум. Заплюшчыла вочы, моцна абняла з нейкім адчаем...

— Антаніна Іосіфаўна...— Міхаіл Іванавіч пакратаў яе за плячо, хацеў павярнуць яе, але яна не паддалася.— Вы мілая, самая-самая лепшая на свеце. Я вас вельмі люблю. Вельмі-вельмі.

Яна плакала i не адказвала.

— Вы не думайце чаго кепскага... Я...

— Ідзіце адгэтуль...— ужо не папрасіла, а запатрабавала яна.— Ідзіце...— i не назвала яго па імені.

8...

Твар яе пылаў, на душы было так горка, што хацелася праваліцца скрозь зямлю, не пазіраць на зялёны лазовы куст, на зялёную траву ды на блакітнае неба з ужо нізкаватым цёплым сонцам...

Яна пастаяла крыху, як не ведаючы, што рабіць. Потым падалася да рэчкі, паглядзела на быструю ваду. Паволі распранулася, але не скокнула, як сёння раней, а села на бераг, пабоўтала нагою ў вадзе i паволі спаўзла з берага. Заплюшчыла вочы: вада здалася вельмі халоднай.

Праплыла крыху, асвяжылася i павярнула назад. Вылезла з рэчкі, выцерлася i адзелася. Рабіла ўсё як без свядомасці. Зірнула самотна на луг і, апусціўшы галаву, пайшла дадому.

«Няхай бы сёння я не ішла да гэтай рэчкі. Хай бы паляжала дома на ложку!..»

Як выйшла з балотца, падалася дадому не сцежкаю, а полем. Праз жыта, па разоры. Калі ішла ўчора, дык зрывала з маладога жыта вяршок, надкусвала — рабіла свісцёлку, дзьмула ў яе. Брала ў рот некалькі свісцёлак, цілінькала, дык выходзіла прыемная музыка — падбірала, выціліньквала любую мелодыю. Сёння нават не хацелася дакранацца да жыта, не гаворачы ўжо пра гарэзныя забавы.

Пасля жыта агародамі Антаніна дайшла да свайго дома. Мінула хлеў, увайшла ў двор. I аж стала, нібы прыраслі да зямлі ногі: ільючы сабе на грудзі, піў з вядра ваду на ганку Віктар. Быў без майкі, босы, у старым трыко. Заспаны.

Яна, разгубленая, пазірала, як ён паставіў на ганак вядро, выцер рукою губы i падбародак, пагладзіў далонню па мокрых грудзях i тады заўважыў яе.

— Ну што? — здаецца, з пагрозаю спытаў ён.

Антаніна зусім збянтэжылася, прыкрывала халатам шыю.

«Няўжо неяк уведаў? Можа, бачыў? Можа, сказаў хто?»

— Чаго так пазіраеш гнеўна?— нібы ўсміхнуўся ён.— Ведаеш ужо?

«Не, нічога не знае. Сам недзе правінаваціўся».

— Вытварыў яшчэ нешта, — прамовіла яна з незадавальненнем, падышла бліжэй.

— Селі ў абед палуднаваць, ну, па кроплі ўзялі...— з віною прызнаўся Віктар.— А тут дырэктар наскочыў. Раскрычаўся. З трактара прагнаў...

— Лета, такая гарачая рабочая пара, а яны гарэлку піць...— гнеўна сказала яна.— Патапіліся б, здаецца, у гэтай атруце.

«I вось табе! — яшчэ падумала з помстаю.— I я пакарала цябе... Вот май тое, што заслужыў... Гэта ты вінаваты... Ты!»

Віктар маўчаў, ні апраўдваўся, ні злаваўся.

— Колькі ж маглі трываць? Канечне, прагналі...— нападала на мужа Антаніна, выказваючы злосць і за яго ўчынкі, i за сябе.— П'яны вадзіцель ці каму гора можа зрабіць, ці сябе або трактар пакалечыць... Але ж гавары ці не гавары — нічога не памагае...

Перажывала Антаніна, перажываў i Віктар. Яны амаль не гаварылі між сабою, стараліся толькі размаўляць з сынам, стараліся аддаваць таму ўсю сваю ўвагу.

Вось i сёння, калі прайшло ўжо тры дні з таго выпадку ля рэчкі, Антаніна не знала сабе спакою. Не магла пайсці да таго месца, не магла быць у хаце.

«Віктар думае, што я злуюся, гэтакая нервовая таму, што яго прагналі з трактара...— думала яна, седзячы на канапе i не ведаючы, за што ўзяцца, дзе дзецца.— Хоча памірыцца, падлагодзіцца, абяцае, што болей не будзе так рабіць... А сёння вот раскрычаўся: «I мне цяжка, горка на душы. Але я маўчу. А ты ўсё злуешся, добрага слова не скажаш!» А што я яму скажу, як магу быць ласкавай?!»

Паднялася, пахадзіла па цёплым пакоі.

«Але я i абманваю сябе: люблю Міхаіла Іванавіча. Чакаю яго. Баюся, але чакаю...— i абхапіла з адчаем далонямі галаву.— Я зусім заблыталася!..»

Хадзіла-хадзіла па пакоі, пасля спынілася ля акна: здалося, не зусім ужо чыстыя фіранкі. Зняла ix, каб памыць. I тут жа ўбачыла, што ў двор уваходзіць чалавек. Аж памлелі ногі: ішоў Міхаіл Іванавіч.

«Што ён сабе думае? Ён загубіць мяне...»

Адхінулася ад акна, хапілася рукою за сэрца. Не магла пабегчы ў сені i зашчапіцца. Патурзаў бы за клямку, пастаяў бы — ды i сышоў бы. А то во зойдзе вось-вось у хату.

«Ну, чаму не бягу? Чаму не слухаюцца ногі?»

Ён пастукаў у дзверы, зайшоў.

Спачатку зірнуў строга, а пасля, калі агледзеўся, што яна адна, усміхнуўся i пайшоў да яе — і ў яе прапала злосць на сябе. Падышоў, прытуліў i моцна пацалаваў у вусны — яна адказала доўгім пацалункам.