Генрых Далідовіч - Маладыя гады

«Адразу ў ложак!— падумала.— Калі яшчэ здолею сёння хоць на хвіліну заснуць...»

7...

Чэрвень пачаўся цёплымі, сонечнымі днямі. Рассыпаліся ад зеляніны дрэвы, падымалася, шумела бульба, дужэла ў садах маладая завязь.

Удзень было вельмі горача — няможна было быць на дварэ. Надта ў градах — парыла зямля.

...Пасля полудня, як толькі каровы пайшлі зноў на пашу, Антаніна прыйшла сюды, на парослы кустамі i травою луг. Яшчэ дома адзела купальнік, халат, уссунула на босыя ногі тапачкі, узяла пад паху коц, часопіс.

Як толькі прыйшла, адразу ж пакупалася ў цёплай рэчцы, пастаяла, каб сцякла вада ды абсохла цела, тады разаслала коц i легла на яго.

Мясціна тут, зусім недалёка ад Вішнёўкі, была ціхая i нават глухаватая. Спачатку, амаль адразу за вёскаю, ляжала невялікае старое балотца, парослае алешнікам i елкамі, што ўзвышаліся на купінах. За балотцам утравеўся ладны кавалак сенакосу, i амаль пасярод яго цякла вузкая, з нізкімі берагамі, але глыбокая рэчка.

Антаніна разгарнула часопіс на патрэбнай старонцы, паспрабавала чытаць далей аповесць пра курортнае каханне. Але чамусьці не чыталася, i яна пагартала часопіс, пазіраючы на малюнкі, а потым зусім адклала яго ўбок.

«Зараз яшчэ раз пакупаюся — i ўсё пройдзе...— падумала яна.— Але чаму ён не выходзіць мне з галавы? Здаецца, прайшло ўжо гэтулькі дзён, павінна ўсё забыцца. Але не забываецца. Ох, гэты Міхаіл Іванавіч! I чаму ён толькі прыйшоў у нашу школу?! Не прыйшоў бы, дык усё было б добра, спакойна....А то i вечарам доўга не магу заснуць, шмат думаю, i ноччу сны ўсякія сняцца, i раніцай рана-раненька падымешся, падоіш карову, выправіш на пашу, прыляжаш... Раней паспіш яшчэ крыху, а цяпер не ідзе сон: усякія думкі лезуць...»

— Трэба пакупацца, — сказала сама сабе, — i, можа, усё выветрыцца... Але вот праўду кажуць людзі: ад сябе нікуды не ўцячэш...

Антаніна рэзка павярнулася: пачула паблізу крокі. Нехта паволі, заблытваючыся ў траве, ішоў ужо зусім паблізу. Здаецца, па ёй жа пратаптанай сцежцы. Яна падпаўзла да куста лазы, расхінула яго — i анямела: сюды ішоў Міхаіл Іванавіч.

«Як ён здагадаўся, што я тут? Ці тут нейкая ўжо няшчасная доля мая?»

Міхаіл Іванавіч нёс у руках туфлі (штаны яго былі закасаныя амаль да каленяў), хутка ішоў i, здаецца, глядзеў: дзе ж яна?

Антаніна ўскінула на сябе халат, пачала дрыготкімі пальцамі зашпільваць гузікі. I ніяк не магла зашпіліць ix. Потым, нарэшце, здолеўшы гэта, схапіла часопіс i пачала чытаць. Нібы не бачыць i не чуе нічога. Уцячы неўпрыкметку не было як: вакол ляжаў голы без кустоў — луг. Пакуль што хаваў яе толькі адзін лазовы куст.

Ён падышоў.

— Вось вы дзе! — усклікнуў.— Добры дзень!

Антаніна, нібы толькі цяпер учуўшы яго, наўмысна ca сполахам зірнула на яго.

— Добры дзень, — адказала збянтэжана: ён пазіраў на яе, усміхаўся.

— Прыгожа тут!— прамовіў ён, сеў ля яе, адкасаў калашыны.— Не трэба i ніякага поўдня.

— Ды няблага, — мармытнула яна, села, абцягнула на калені халат.— Во пакупацца можна, пазагараць.

— Давайце трохі скупянёмся.

— Я толькі што купалася, — адказала яна i ўявіць сабе не магла, як яна скіне перад ім халат.

— Ну, ладна. Купанне купаннем...— зморшчыўся ён.— Добра, што знайшоў вас...— апусціў галаву, пагладзіў рукою траву.— Развітаюся вот з вамі, пажадаю вам усяго найлепшага...

— Чаму — развітаецеся? — затрывожылася яна.

— Думаю з'язджаць адгэтуль. Паеду ў другі раён.

— Чаму?

— Няўжо вам расказваць? Вы ўсё ж ведаеце...

Яна замаўчала.

«Чаго ён прыйшоў? Няхай бы i ехаў — i ўсё забылася б...»

— Антаніна Іосіфаўна!..— прашаптаў ён i дакрануўся да яе рукі.

Яна забрала руку, адсунулася.

— Я нешчаслівы, самы нешчаслівы чалавек на свеце, — шэптам сказаў ён, падсунуўся бліжэй.— Але я не мог з'ехаць, не пабачыўшы вас. Даруйце за гэта... Вы для мяне надзея... Я толькі ваш...

— Я ж гаварыла: не трэба, — ужо не з рашучасцю, а з просьбаю сказала яна.— Вы ж бачыце, што я вас... паважаю, дык пашкадуйце, не мучце. Можа, вы i добра робіце, што з'язджаеце. Так нам абоім будзе лепш...

Ён узяў яе руку. Пацалаваў. Раз-другі. Прыціснуў яе да грудзей. I ці не заплакаў: раптам павільготнелі яго вочы.

«О божа! — з адчаем падумала яна.— Я яго люблю. Не магу прагнаць, не магу вось падхапіцца i ўцячы. I нельга мне тут быць, ні хвіліны нельга... Не вытрымаю ж...»

Міхаіл Іванавіч абняў яе, пацалаваў у вусны.

— Міхаіл Іванавіч, не трэба! Перастаньце! — прасілася яна, адчуваючы, што прападае ўсякі страх, а агортвае хмель. Але ўсё яшчэ баранілася. Як магла.— Ну, прашу вас, пусціце...