Генрых Далідовіч - Маладыя гады

Адчувала, што дрыжаць ногі. Адчула страх, адчай.

«Няўжо ён уцякае ад мяне? Калі ўцякае, дык хто ён тады? Не, ён не абманшчык. Выйшла так, відаць. Але хоць бы паперку якую пакінуў бы...»

— Чакаеш міленькага? — пачула нечакана нi то мужчынскі, нi то жаночы голас. Азірнулася: насупраць, адчыніўшы свае дзверы, стаяла пажылая жанчына. Ці не п'яня, здаецца.— Так?

Антаніна разгубілася. Не ведала, што i сказаць.

— Я з домакіраўніцтва, — нечакана ёй прыйшла на паратунак думка.

— Нешта часта ж ты сюды ходзіш, — прамовіла жанчына, не зводзячы з яе пранікнёнага позірку. Здаецца, бачыла, што Антаніна сёння амаль не спала, мае цёмныя плямы пад вачыма, адчувала, што ў яе дрыжаць ногі. Мусіць, бачыла i яе непакой.— Не дачакаешся, мілая. Я калі-нікалі цікавала во ў гэтае вочка, бачыла, як ты выходзіла, як заходзіла, як ужо тут стаяла. Я ўжо добра ведаю, што значыць, калі падоўгу стаяць тут, ля дзвярэй, маладзіцы... Значыць, надакучыла ты ўжо, вось i ўцякае, новай шукае...

— Я ж кажу, што з кіраўніцтва, — ледзь не плачучы, прамовіла Антаніна.— Па службе...

— Няхай будзе i так сабе, мне ўсё роўна, — махнула рукою кабета.— Я толькі хачу сказаць, што гэты красун...

Антаніна не даслухала. Пабегла ўніз. Настрой быў такі, хоць ты кідайся пад машыну.

«Няўжо ён падманшчык? Няўжо праўду гаварыла тая кабета? — хутка ішла яна i, здаецца, нічога не бачыла перад сабою.— Якая ж я дурная, што гэтак папалася ў яго сеткі... I што мне цяпер рабіць?»

...Антаніна не дачакала, калі прыйдзе дамоўлены дзень спаткання, назаўтра зноў прыехала ў горад.

Зноў пазваніла.

Сёння Міхаіл Іванавіч быў дома, адразу адчыніў.

— О, якая нечаканасць! — усклікнуў ён, упускаючы яе ў калідор ды зачыняючы за ёю дзверы.— Думаў, што прыйдзецца гэтулькі яшчэ чакаць, аж ты малайчына!

I абняў, пацалаваў у шчокі. Здаецца, сёння холадна, дзеля прыліку. Яна не вырывалася, але i гэтаксама холадна сустрэла яго пяшчоты.

Пасля, вызваліўшыся, пільна зірнула яму ў вочы. Ён замітусіўся, заміргаў.

— Прабач, што вось так...— ён правёў рукой сабе па грудзях, па майцы. I адышоўся. Надзеў кашулю.— Заходзь сюды, калі ласка.

Яна скінула туфлі, зайшла. Села на канапе. У плашчы, з сумачкаю.

— Распранайся, — усміхнуўся ён, прысеў.— Ну, чаго наша рыбка такая невясёлая?

— Бо яе злавіў спрактыкаваны рыбак...— сур'ёзна, нават строга адказала яна.— I ёй блага без вады...

— Не зразумеў...

— Я два разы... стаяла пад дзвярыма...— наткнула яна.

— А!— як пра нешта нязначнае ўспомніў ён, усміхнуўся.— Прабач. Нечакана паслалі ў камандзіроўку. У Маскву.

— Можна ж было лісток які пакінуць...— ужо мякчэй сказала яна, адчуваючы, што з душы быццам спаўзае цяжкі камень. Няма страху, што ён падманшчык, што яна ў вялікай бядзе.— I я ўсё ведала б, не хвалявалася. Ды не думала абы-чаго.

— Ну, прабач, — папрасіў ён, абняў яе.— Спяшаўся вельмі.

— Яшчэ не жонка, а ўжо мала думаеш пра мяне, — не вызваляючыся, ужо міралюбна папікнула яна.— Два-тры словы напісаў бы — i я цэлы тыдзень была б спакойная...

— Думала: падманшчык? — усміхнуўся ён.— Сумысля ўцёк...

— Я то ўсяк думала, — прамовіла яна, спахмурнела.— А вот тут твая адна суседка гаварыла... Жах!

— Жыве тут адна п'яніца ды пляткарка, — як апраўдваючыся, сказаў ён.

— Але ж, выходзіць, у цябе тут бывае многа жанчын... Чаму? — яна зірнула яму ў вочы. Ён збянтэжыўся, але стараўся валодаць сабою.

— Зойдзе паштарка, зойдзе хто з домакіраўніцтва ці з работы, знаёмая, дык яна: ага, палюбоўніца...— сказаў ён.— I ты так думаеш?

— Я не ведаю, пра што думаць, а пра што не думаць, — яна абхапіла галаву рукамі.— Я з такім настроем сюды ехала i з зусім другім настроем ад'язджала тыя разы... Я не магу так болей жыць...

— Ужо колькі гаворыш, што не можаш, але жывеш... I, дзякуй богу, кругленькая, поўненькая, прыгожая...

Яна мігам зірнула на яго: ці не пасміхоўваецца ён з яе? Ён, здаецца, убачыў пакуту на яе твары, сагнаў з твару ўсмешку.

— Прабач, — сказаў ён.— Бачу, што сёння ты надта невясёлая, дык хачу развесяліць крыху.

— Ад такіх жартаў не павесялееш...

Паднялася, падышла да акна. Зірнула на двор.

— Я многа думаў пра тое, што мы той раз гаварылі...— прамовіў ён. I нейкім надта ж чужым голасам.— Можа, нам пакуль не трэба спяшацца, рабіць усё раптоўна: муж твой са злосці можа паскардзіцца ў райана i яшчэ куды... I тады, ведаеш, i мне, i табе...

Яна прыхілілася да шкла, невідушча пазірала на бярозы i ліпы, на стрэхі хлеўчукоў, маўчала. Зноў, як ужо было, у яе аслаблі ногі, пацяклі слёзы. Затуманілі вочы — i яна ўжо нічога не бачыла.