Вінцэсь Мудроў - Жанчыны ля басейну

Не адказаўшы на дабрыдзень, Муза Андрэеўна цэлую хвіліну вывучала пакусаны камарамі твар Івана Вікенцьевіча.

- Вы што, таварыш Пузік, заўсёды спазьняецеся…

- На чатыры хвіліны, - цёхкнула тым разам дзяўчына, пстрыкнуўшы сэкундамерам.

Янка прыклаў руку да сэрца…

- Свае тлумачэньні дасьце ў пісьмовым выглядзе, а зараз адкажыце, чаму вас зноў не было на сэмінары эканамічнай адукацыі? – Фановіч ускочыла з лавы, абышла стол і, дыхнуўшы пахам часныку і парфумы, усутыч падышла да майстра.

- Замест таго каб быць прыкладам у дысцыпліне, вы, таварыш Пузік, яе сьвядома руйнуеце. Гледзячы на вас, кінулі наведваць сэмінар і маладыя спэцыялісты. Такім чынам, гэта з вашай, таварыш Пузік, ініцыятывы ў пятніцу былі сарваныя чарговыя заняткі.

- Няма калі хадзіць на сэмінары. Працую на два ўчасткі, з плянам завал, - голас майстра дрыжэў і зрываўся.

- Час, таварыш Пузік, трэба ўшчыльняць, сьціскаць, як спружыну, - Фановіч зьвяла растапыраныя пальцы, паказваючы, як трэба сьціскаць спружыну часу.

- У вас таму і завал, што не прадумана арганізацыя працы. Але мы вам дапаможам, - у голасе Фановіч прабіліся лагодныя ноткі.

- Мой аддзел сумесна з сацыялягічнай лябараторыяй завода вырашыў правесьці экспэрымэнт – дасьледаваць работу майстра і выпрацаваць пэўныя рэкамэндацыі. Жанна, - Фановіч кіўнула на кволую дзяўчыну, - наш малады сацыёляг, правядзе сёньня хранамэтраж вашага працоўнага часу.

“Праз пуцёўку лютуе”, - змрочна падумаў майстар і на самыя вочы нацубіў свой дзіравы ад прапалін барэт.

--Што, Пузік, нарматывы ГПА здаеш? – крыкнуў нехта з тэхнолягаў, і вясёлы рогат заглушыў на момант натужлівае сыканьне прэсаў. Янка ўтуліў голаў у плечы, паскорыў крок. Усьлед яму, трымаючы ў выцягнутай руцэ сэкундамер, трухала малады сацыёляг.

- Што ж, так і будзеце за мною хадзіць? – ня вытрымаў урэшце майстар, калі яны падышлі да галоўнага складу.

Замест адказу сацыёляг пагрозьліва пстрыкнула сэкундамерам.

- Цяжкая жанчына, - уголас зазначыў майстар і, пхнуўшы непадатныя дзьверы, занурыўся ў вохкі прыцемак заводзкага складу.

Аляксандар Карымавіч Якубовіч, знакаміты балака і весялун, стаяў ля шпулі кабэлю і, кідаючы дапытлівыя позіркі на столь, запаўняў накладныя.

- А-а! Янка! Зноў бяз транспарту? – потная жменя кладаўшчыка сьціснула цэўку рукі. – Што гэта вы, таварыш Пузік, такі невясёлы? Ня йнакш, кладаўшчык шматзначна пачухаў квадратны кадык, - вырашалі праблему прэс-астатка?

Янка кісла пасьміхнуўся. Пасьля артыкула “Бяссонныя ночы рацыяналізатара”, што зьявіўся ў заводзкай шматтыражцы, жарт гэты ён чуў ад кожнага стрэчнага.

- Усё, Карымавіч, завязаў, - Янка пашукаў вачыма аўтакар.

- Ды не сьпяшайся ты… Як кажуць у нас на Капыльшчыне, - Якубовіч выцягнуў з кішэні пачак “Мальбара”, - усіх спраў не пераробіш. Ты, дарэчы, показку пра мойву чуў?

- Тс-с! – Янка прыклаў да вуснаў палец. – Нас падслухоўваюць!

- Хто?! – Чорныя вочкі Якубовіча хваравіта пашырыліся.

- Фановіч падаслала! – прашаптаў майстар і паказаў вачыма на сацыёляга Жанну, якая стаяла за стэлажамі з запчасткамі, штосьці рупліва занатоўваючы ў памінальніку.

Кладаўшчык выпусьціў з рук запальнічку, шалёнай віхурай кінуўся да аўтакару. Падагнаўшы транспарт, ён падчапіў скрыню з алюмініевымі зьліткамі, ускінуў наверх зэканомленую бочку салідолу, якім на ўчастку змазвалі прэс-формы, і выехаў на двор.

- Прайдзісьвет! – каротка выдыхнуў Янка. Азірнуўшы склад і прыхапіўшы з сабой кавалак пяньковай вяроўчыны – у гаспадарцы прыдасца, - майстар рушыў сьледам.

Сонца, па-чэрвеньску пранізьлівае і гарачае, глянула з-за аблокаў, крануўшы трапяткое Янкава сэрца. Сонца! Колькі яго будзе там, на далёкім нязнаным Поўдні! Янка ішоў па заводзкім двары, а ў вачах ягоных мітусіліся водбліскі нябесна-сініх хваляў, зіхцелі нечапанай бельлю хлапякі марской пены і мяккім, празрыста-бурштынавым сьвятлом сьвяціліся валаскі на стройных нагах прыгажуні, якую ён абавязкова сустрэне. Здаецца, ён чуў яе голас, голас чароўнай незнаёмкі, які звонка і чыста гучаў сярод шуму прыбою.

- Таварыш Пузік! – дробны цокат туфлікаў за сьпінай вярнуў летуценьніка да жыцьця. – Вы б не маглі ісьці павольней? – сацыёляг парывіста дыхала, а мэталічная цыкада ў яе руцэ ўсё гэтак жа абыякава стракацела, лічачы працоўныя хвіліны.

- Добры ў вас храномэтар, - заўважыў майстар.

- Японскі, - выдыхнула ў адказ сацыёляг, спатыкаючыся на выбоінах.

- Японскі? Вы былі ў Японіі?