Ігар Бабкоў - Адам Клакоцкі і ягоныя цені

Так, мы ўмелi ненавiдзець. Мы авалодалi гэтым мастацтвам дасканала. Усяго толькi пару словаў, нават не словаў, не — усяго толькi адзiн халодны, пагардлiвы позiрк — i iх трэсла, ванiтавала, перакручвала, карцела пiсаць дакладныя. Але што можна зрабiць супроць нянавiсьцi? Адно ненавiдзець у адказ. I мы прымалi гэтую зваротную нянавiсьць як кшталт сапраўднасьцi, як дасканалы знак нашае праўды.

I ўсё ж такi нянавiсьць — гэта залежнасьць i няволя. Залежнасьць ад таго, што ты ненавiдзіш. Гэты крок мысьленьня кiнуў нас далёка наперад, цi, лепей сказаць, вывеў нас з абсурдных апазыцыяў у сфэру вольнасьцi... у залатыя сны...

* * *

Але што можа сказаць Шосты Патрыярх чалавеку, якому няма куды прыйсьцi?

* * *

I вось гэтая кавярня. Маё прыватнае мейсца на Шырокiм Менскiм Прашпэкце ў Нiкуды. Нэўтральная тэрыторыя, дзе можна палiць цыгарэту й думаць пра сваё. Сапраўды: пра сваё . Хаця што мы маглi лiчыць сваiм у гэтым сьвеце? Боль? Нянавiсьць?

Але ж гэта iхная тэрыторыя. Выдавала на тое, што адзiна магчымае выйсьце было ў маўклiвай салiдарнасьцi: кавярня, кубачак кавы. Тайнiца чалавечага твару, цiхая ўлада магчымасьцяў. Цiшыня рэчаў. Гэта не было домам, не было прытулкам. Даўна прамоўлена — наш дом унутры нас. Але ж i ўнутры мы не пачувалi сябе гаспадарамi. Мы хацелi любiць, а вымушаныя былi ненавiдзець, мы прагнулi радасьцi, нам вярталi боль. Мы былi выгнанцамi й шукалi свой дом у бяздомнасьцi. Адно гэтыя сны, залатыя мроi...

Адно гэтая кавярня. Штоночы зь дзiўнай наканаванасьцю яна поўнiцца прывiдамi. Штоночы тут адбываецца кававая цырымонiя. Штоночы сюды прыходзяць i сыходзяць людзi. Тут спраўджваюцца няспраўджаныя памкненьнi, тут ткуцца вялёны шчасьця. Усе мы тут — пэрсанажы ў чаканьнi Аўтара. Аўтар заснуў, ня трэба яго будзiць. Значыцца, мы ўначы? Сярод уцёкаў?

* * *

Пайсьцi самотнаю сьцежкай — туды, дзе вечная восень рассыпаных хрызантэмаў...

III

Я сядзеў i чакаў Шостага Патрыярха аднаго са шматлiкiх сярэднеэўрапейскiх адгалiнаваньняў школы чань, Вiктараса М. Субмарына цiха варушылася сярод водарасьцяў, стыла кава. I якраз у гэты момант увайшла здань самотнага манаграфiсты

Фiнегана Зялёнага. Ейныя рухi былi дакладныя, вочы блiшчэлi. Сьвет разьлягаўся перад ёй у няпэўную колькасьць аб’ектаў, якiя зь неабходнасьцю пераўтваралiся ў прадметы досьледу.

Маё левае абсечанае вуха заняло пачэснае мейсца перад яе пытлiвым розумам.

— Брат Tэа, — закрычаў я, — tu viens chez moi, et je me reveille...

— Плятон любiў каву, — сказаў я ёй. — Я хацеў бы напiсаць пра гэта манаграфiю. Падрабязна рэканструяваць цырыманiял паводле старагрэцкiх крынiцаў. Цi будзеце Вы рэцэнзэнтам?

— Гэтае вуха, — сказаў я ёй, — ёсьць сымболем абсечанасьцi Вашага жыцьця. А Вы пра гэта нават ня ведаеце. Больш за тое, Вы ня ведаеце нават пра тое, што Вы пра гэта ня ведаеце.

— Рэчы, — сказаў я ёй, — анiколi ня ёсьць чыстымi аб’ектамi веды, яны проста ЁСЬЦЬ. Мусiм гэта прыняць як дадзенасьць i не рабiць непатрэбных варушэньняў.

— You are crazy guy, — закрычаў я нарэшце, — I like you, and your own way of life, really.

* * *

Ах, Шосты Патрыярх школы чань. Ён заўсёды спазьняўся, сядаў у куток, да кружэлак, пачынаў ад Малера й сканчаў шалёна-халодным джазам трох вiленскiх гэбраяў. Ён заўсёды быў ня тут i ўрэшце заўсёды зьяжджаў у свае вiленскiя лябiрынты, пакiдаючы нас на гэтым жахлiвым мэтафiзычным скразьняку, што завецца Менскам, дзе немагчыма за нешта зачапiцца, дзе цябе зьдзьмувае проймай, дзе не ратуюць рытуалы, а калi ты аднойчы наважысься паверыць, што сапраўды iснуеш — дык аднойчы знойдзеш сябе «ў кнiжцы бяз вокладкi i без апошнiх старонак, дзе вы, адмыслоўцы шалёнага часу, жылi».

А потым ты аднойчы прачнесься сярод утопii, што завецца Беларусяй, і зразумееш, што ў гэтым сьвеце толькi засынаць можна ўсiм разам, а прачынацца — адно паасобку. Калектыўнага выратаваньня не iснуе.

IIIa

— Ведаеш, як гэта адбываецца. Маленькае шкельца, нябачны крышталiк лёду. Табе чатырнаццаць, ты толькi зьбiраесься ўдыхнуць напоўнiцу гэтае паветра. Гэтую атрутную, жахлiвую магму чалавечага жыцьця. I тут — Кай глыбока ўздыхнуў i пераўладкаваўся ў старой абшарпанай фатэлi, шукаючы гармонiю мiж сваiм целам i гэтым апрацаваным кавалкам дрэва, — i тут у адным з кiнатэатраў, на позьнiм сэансе, «Салярыс». Вядома, сьмерць асьцярожна зазірнула з-за экрана ў тваю душу...

І далей, паранены вечнасьцю, ты ўсё жыцьцё грукаеш у сьляпую сьцяну часу.

IV

Не азiрайся, хлопча Што там, за сьпiнаю?

Купалiнка, МакДоналдз, Самота, Альба?

Ты iдзеш па адпалiраваных прыступках гарадзкога раю