Ігар Бабкоў - Адам Клакоцкі і ягоныя цені

Ён бадзяўся па вуліцах, ня ведаючы, што рабіць.

Дахаты ісьці не хацелася, там будзе лямант і плач і ўсё іншае. Падшыпнікі ўжо ня цешылі, па вуліцы зь імі было нязручна ісьці, ён паклаў іх на ходнік і пакрочыў далей. Надыходзілі прыцемкі, пачалі запальвацца ліхтары, ён прысьпешыў хаду. Трэба было да зьмярканьня патрапіць у парк, там ён будзе цяпер жыць, так ён вырашыў.

* * *

Мы мусім быць там, дзе мы знаходзім сябе сёньня, — падумаў ён, прачнуўшыся, — на ханскім піры, на зыходзе другога тысячагодзьдзя ад нараджэньня аднаго самотнага ўтапісты. А потым яшчэ: нідзе нічога не адбываецца.

Ён сядзеў у невялічкім калідоры хімкорпусу, паліў. Ішоў 1984 год. Учора Віктарас М. вынайшаў самае кароткае азначэньне дыямату: жывы труп . Так, усё праўда, вось ужо трэці год ён сядзеў у трупярні, дзе гэты труп ціха распадаўся на катэгорыі, паняткі, тэмы і праблемы. Кожны мог выбраць штосьці сабе, на ўсё далейшае жыцьцё. У ціхім філязофскім тупічку.

Ён чакаў Герду, яна спазьнялася, як заўсёды, ён выцягнуў нататнік і пачаў пісаць ашалелым рытмам, амаль бяз паўзаў. Словы клаліся навосьлеп, чорныя, сьляпыя словы суму.

Дзе ж Герда?

Учора яны блукалі пад дажджом, увесь вечар, зазіраючы ў вокны, размаўляючы пра восень, пра дождж, пра дзяцінства. Ёй бы не спадабаліся ягоныя змрочныя трызьненьні, ён ведаў гэта дакладна. Яна была, нібы вада, хуткая і плястычная, магла цекчы ў якой-колечы прасторы, абмінаючы, ветла і незаўважна, усіх мерцьвякоў сьвету.

Потым, у пакойчыку, ён пацалаваў яе ў вусны, упершыню. Адчуў цёплы спакой яе цела, белыя пагоркі грудзёў.

Седзячы тут, на калідоры, ён ужо амаль ня верыў, што гэта было насамрэч, што гэта магчыма.

Ён падняўся і пайшоў па калідоры пагледзець расклад заняткаў. Лекцыя пра спадара Дэкарта. Можа, варта й паслухаць.

Учора ён слухаў простыя словы пра дзяцінства ў маленькім мястэчку, пра тое, як увосень пачынаюць сьвяціцца зіхоткім сьвятлом дрэвы ў прысадах, як сьпявае па начох вецер.

Дзіўным чынам ён адчуў, што гэта магло б быць мэтай: спакваля, асьцярожна выгадаваць у душы вецер, восень, прысады, просты самотны шпацыр у абляцелым парку. А потым разуменьне: Герда жыла там, а ён гэта прадумваў. Адно прадумваў.

I

Як i ўсе iншыя кавярнi, якiя я сьнiў, гэтая пачыналася з даўгога калiдору, абарванага ў нiшто, i з гэтага нiшто спакваля, праз шэрае рэчыва сну, пачыналi праступаць абрысы. Зь цьмянае невыразнасьцi ўзьнiкалi сьцены, зь ледзь бачнага хваляваньня паветра нараджалiся столiкi, крэслы. Потым падрабязнасьцi: смарагдавы колер цяжкiх, глуха захінутых фiранак, затанулая субмарына ў зялёна-атрутных водарасьцях на карцiне над стойкай бара, хваравiтыя шэпты, далёкiя галасы. Сярод усiх гэтых дэкарацыяў сапраўды рэальнымi выглядаюць толькi сьцены: ад iх патыхае жахлiвым холадам, як быццам па-за iмi — вечная зiма.

Усё гэта апаноўвае маю сьвядомасьць, беручы ў аблогу памяць i жаданьнi, паралiзуючы волю, зьнiшчаючы ўсялякi ўспамiн пра мажлiвасьць яшчэ нечага iншага, як гэта часьцяком здараецца менавiта ў сьне — недзе там, далёка... Дзе гэта — там?

Але варта аднекуль зьявiцца лёгкаму, цёпламу, паўднёваму ветрыку — i ўсё павольна пачынае мяняцца: праз колькi часу я са зьдзiўленьнем знаходжу сябе сярод югендстылю, у прасторным, прэстыжным « Cafe New York », дзе цьмяныя турэцкiя

ўплывы амаль распусьцiлiся сярод пампэзнае Венскае сэцэсіi, крыху разбаўленыя румынскiм фальклёрам. Ёзэф Ацiла (я чамусьцi ведаю, што Ёзэф гэта прозьвiшча, а iмя менавiта Ацiла) распавядае сумную гiсторыю пра тое, што праз колькi часу гэтая кавярня будзе звацца «Будапэшт». Натуральна, нiхто гэтаму ня верыць, усе сьмяюцца, я запрашаю ўсiх у «Зялёны штраль» на келiшак «бэнэдыктына». Замест гэтага мы ўсе чамусьцi трапляем у невялiчкую кавярню ў адным паўднёвабеларускiм горадзе, што месьцiцца ў гроце на беразе Сожа, на ўскраiне старога парку. Я закiдаю ў музычны аўтамат савецкi пятачок i Марыля Радовiч пачынае сваю надрыўную песьню пра «каляровэ ярмаркi».

II

Цi гэта адно сон? А насамрэч усяго гэтага проста няма й, паводле дзiўнай лёгiкi каляровых галюцынацыяў, праз хвiлiну я ўбачу побач з сабою твар Апапеiча, унiфiкатара й атэiзатара нашых сьцiплых студэнцкiх мазгоў? Але гэта немагчыма й ня можа быць, бо гэта значыла б, што ўсё, чым я ёсьць, — плыткi й нетрывалы фантом, а ёсьць толькi ён i цяпер вось даходзiць да самых глыбiняў майго сну (калi гэта сон).

...Цень гэты, якi прывiдам прайшоў праз маю сьвядомасьць, плiшчыўся калiсьцi ва ўсе каморкi майго жыцьця, а цяпер я бачу, што ён дабiраецца й да маiх сноў. Так, гэта ягоны твар. Ён павольна праступае зь цемры, акрэсьлены шэрай пацуковай вастрынёй. Ах, гэты нястомны шукальнiк дысыдэнтаў! Зразумела, мы думалi ня так, як ён. Але тут ён на чужой зямлi: сярод мрояў, няўцямных трызьненьняў, сярод сноў — сярод каляровага iлюзыёну згубленага аднойчы пакаленьня — пакаленьня нянавiсьцi, пакаленьня няспраўджанае любовi.