Ігар Бабкоў - Адам Клакоцкі і ягоныя цені

* * *

Якiя багi явiлiся тае начы?

Лёгкае, эфiрнае рэчыва, i вось яны крыху ўзьнiмаюцца па-над зямлёй, недастаткова высока, каб загiнуць, каб быць сплеценымi/спаленымi, як Iкар, каб назаўсёды застацца ў гэтым тройчым сьне (калi гэта быў сон) — i ў той жа час недастаткова нiзка, каб на ўсё забыцца.

У нейкiм адценьнi сну (палёту?!) яны прачнулiся з адчуваньнем цiхага шчасьця i сышлi, кожны ў свой бок, распалiся зноў на аскепкi трох самотаў, ведаючы, што гэтая прабоiна назаўсёды застанецца ў памяцi, як незагойны пралом, — праз памяць — у вышыню, у надзем’е.

* * *

Гэты сон я ўбачыў у выпадковую хвiлiну халоднае явы, калi ўсе пачуцьцi абгостраныя i пункт замярзаньня арганiчна пераходзiць у кропку кiпеньня, мiнаючы ўсе прамежкавыя стадыi, далей у безнадзейнасьць, у экс-статычную безнадзейнасьць тысячы магчымасьцяў боскай адсутнасьцi, калi тысячарукi Шыва п’е кока-колу ў МакДоналдзе, i ў гэты час нешта жахлiвае падымаецца з глыбiняў памяцi, жахлiва прыгожае, як вечны сон, твар Бога, каханьне.

Ён увайшоў нечакана, мы не пасьпелi падрыхтавацца. На дошцы засталася рэшта нясьцёртых гiероглiфаў, назва верша — «Стары сябра з Захаду». Я прапанаваў яму гарбаты — у нас яшчэ заставалiся рэшткi язьмiнавай гарбаты.

Тонкiя рысы твару раптам раскрылiся й загучалi, быццам сухая лiстота, якую ён жменькай засыпаў у звычайную шклянку i залiў кiпнем. Ён зьявiўся нечакана, нiадкуль, зь iншага сьвету, пра якi мы шмат чыталi й марылi, якi старанна ўяўлялi й iмiтавалi, але якi не наблiжаўся, а наадварот, аддаляўся з кожнай новай кнiгай, з кожным новым вывучаным гiероглiфам. Вочы глядзелi ветлiва, уважлiва і спакойна, плечы былi крыху згобленыя, як быццам ён насiў на сьпiне ўсю сваю трохтысячагадовую цывiлiзацыю. Але пры ўсiм гэтым дзiўная адкрытасьць, неверагодная адкрытасьць. У ягоным позiрку не было анiчога загадкавага...

У той дзень мы разьбiралi адзiн зь вершаў Лi Бо пра разьвiтаньне старых сяброў. Iдучы ад аднаго слова да другога, мы спрабавалi скласьцi iх у верш, знайсьцi ў iх нешта такое, чаго мы былi пазбаўленыя. Мы шукалi невядомых глыбiняў, што засталiся там, у глыбiнi стагодзьдзяў, i якiя маглi нас зьмянiць дарэшты.

Усё было проста: старыя сябры разьвiтваюцца пасьля доўгай i прыязнай размовы. Магчыма, яны перад гэтым доўга ня бачылiся, магчыма, адзiн зь iх наважыўся на доўгую дарогу, каб патрапiць да сябра. I вось час разьвiтаньня. Яны абменьваюцца разьвiтальнымi словамi, простымi, дастаткова рытуальнымi, але ад гэтага ня менш паэтычнымi. Крыху краявiду, крыху традыцыйных мэтафараў. Надзвычай пусты верш. Пусты й цудоўны, як кажуць самi кiтайцы. Адзiная дэталь, неверагодна датклiвая, зьвязаная з кубкам для гарбаты. Гэты кубак, кажа на разьвiтаньне адзiн з сяброў, будзе цяпер заўсёды стаяць у мяне на стале. Кожны раз, калi я буду пiць гарбату, дадае ён, я буду глядзець на гэты кубак i ведаць, што на другiм канцы Паднябёснай у мяне ёсьць сябра. I ўсё ж датклiвасьць гэтая была надта простая, а мы тады ня верылi ў простыя рэчы.

Але ў вершы адчуваецца яшчэ нешта няўлоўнае, пра што нам тады цяжка было даўмецца. Сябры разьвiтваюцца на самоце, але ёсьць нехта трэцi, якi прадчувае, не, якi дасканала ведае, што ў гэты самы момант на другiм канцы Паднябёснай адбываецца падзея, вынiкi якой дарэшты зьменяць жыцьцё гэтых людзей. Падзея, пра якую яны ня ведаюць, але якая ўжо ведае пра iх. Падзея, якая iх разлучыць, якая не дазволiць iм больш сустрэцца. Няўлоўнае, цьмянае прадчуваньне. (Цяпер, празь дзесяць год, я амаль бачу гэтага трэцяга. Вочы, поўныя скрухi, ветлая мужнасьць iнтанацыi, калi ён — слова за словам — прамаўляе (пiша?!) гэты верш. Каму? Твар крыху губляецца ў паўзмроку, як на благiм фатаздымку, цяжка зразумець нават узрост. Трыццаць? Сорак? Пяцьдзясят год?!)

Фатум. Непрыняты фатум. Кон, якi разлучае. Анiчога ня ёсьць больш пустым i абстрактным у дваццаць пяць, як фатум. Смак да amor fati прыходзiць крыху пазьней. А адчуваньне незваротнасьцi, гэты саладжава-непрытомны пах паразы, якую кожны з нас атрымоўвае ў вайне з часам, паразы глыбока асабiстай, пэрсанальнай, — гэтае адчуваньне спазьняецца надоўга i прыходзiць, калi ўжо анiчога нельга зьмянiць, калi ўжо ўсё адбылося.

Фатум ня ведае глыбiняў. Ён прасоўваецца па паверхнi. Ён нагадвае звычайную банальшчыну. Напрыклад: два сябры разьвiтваюцца пасьля даўгой i прыемнай размовы й ня ведаюць, што ў гэты час на другiм канцы Паднябёснай адбываецца падзея...

* * *

Я запрасiў яго дахаты. У маленькiм пакойчыку мы пiлi каву, я распавядаў яму пра нас, пра нашае жыцьцё. Пра нашую маленькую «кiтайскую» сябрыну, пра вецер i плынь, пра Тао i прасьвятленьне, пра толькi адкрытую намi для сябе Беларусь i страшных суседзяў з Захаду і Ўсходу, якiя заяжджаюць сюды на танках раз у паўстагодзьдзе, думаюць толькi пра сябе i для якiх такiя тонкiя, далiкатныя, мэтафiзычныя рэчы, як Беларусь, папросту не iснуюць, пра Томаса Стэрнза Элiята i Вiльню, пра сваю дачку... Часам так бывае: ты распавядаеш сваё жыцьцё чалавеку, якога бачыш упершыню i якога нiколi больш... (Пазьней я даведаўся — калi ты распавядаеш такiя рэчы кiтайцу, ён памятае гэта да самага скону. У кiтайскай культуры асабiсты расповед ёсьць знакам найвышэйшага даверу, немагчымай шчырасьцi.) Фэн, так звалi майго госьця, слухаў нiбы ў здранцьвеньнi, потым выцягнуў фатаздымкi. «Мае карцiны», – сказаў ён.