Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

Бацька зняў матрацы і дошкі, што былі пад імі, і аказалася, што то і не ложкі зусім, а каробкі памерам з ложак, спрэс засыпаныя зямлёю і пакрытыя мохам. Вось на гэтую «пярыну» і паклаў нас гаспадар хаціны. Яна была прагрэтая, нават цёплая. Укрываліся лёгкім прасцірадлам.

— Чалавек усё сваё жыццё павінен спаць на зямлі, як і хадзіць па ёй босы. Як і есці ўсё жыццё сырую ежу, а не забіваць жывёлу і звера варварскімі метадамі і спажываць іх. З таго першага моманту, калі чалавек забіў звера і з'еў яго мяса, у ім і нарадзіліся інстынкты агрэсіўнасці, зла, зайздрасці... Паўтару — у нас кішэчнік, як у свінні, якая ніколі не есць мяса. І язык у нас разлічаны адчуваць салодкае, кіслае, салёнае, а ў звера разлічаны толькі на мяса. Чалавек сам сябе сапсаваў, ператварыўся ў звера.

— Бацька, а адкуль у цябе такія веды?

Ён не адказаў мне, не выказаў крыўды, што я перабіў яго, працягваў сваё:

— Таму адзін з кампанентаў майго патрабавання — сыраедства. Яно выганіць асноўнае чорнае смецце з вашага засмечанага арганізма. Заўтра з раніцы вы будзеце есці толькі сырую гародніну і садавіну.

Я гляджу на Петруся, думаю: а што ён адчувае ў гэтыя хвіліны? Ці не засумняваўся ў тым, што прапаноўваў нам бацька? Але ён не глядзіць у мой бок, ён аддадзены самому сабе і настаўніку, лекару, бо пайшоў па яго шляху і не збочыць з яго. Позірк строгі, самаадданы. Для яго ўжо нічога не існавала, нішто не магло збіць з дарогі, па якой кіраваў.

І я плыву побач з ім у гэтай вірліва-трывожнай плыні, не змагаюся, не стараюся выплысці да якога-небудзь збавіцельнага берага, а толькі лёгкімі ўзмахамі рук стараюся ўтрымліваць раўнавагу на плыву, каб не пайсці на дно. Але — дзіва — адчуваў на паверхні сябе я ўпэўнена і лёгка. Нават не плыў па цячэнні, аддаўшыся ўладзе магутнай ракі, а ляцеў пад подыхам порсткага ветру, і не рукі былі ў мяне, а самыя сапраўдныя крылы...

Пецьку навучыў бацька рыхтаваць асабістую ўрыну, упарваць яе да адной трэцяй у гліняным горшчыку, наказваў піць тры разы на дзень. І дома бацька трымаў коз, ад іх браў урыну і штодня паіў хворага.

Шмат чаго яшчэ цікавага адкрываў ён перад намі.

На сёмы дзень ён пакінуў нас абодвух, схаваўшы ў тайнік стрэльбу, папярэдзіў:

— Ці мала што ноччу — не злы чалавек, дык раз'ятраны звер... Але я думаю, што да такога не дойдзе. Буду прыязджаць, наведвацца. Рабіце ўсё так, як я раіў. І ўсё будзе добра.

І мы засталіся адны.

Як Рабінзон з Пятніцай на неабжытым востраве...

7...

Праз колькі дзён наведаўся бацька зноў.

Прывёз тэлеграму ад Валеры: «Усё спакойна. Не хвалюйся, прыдумаў табе важкую прычыну адсутнасці». Жонка прыслала пісьмо. Цікавілася, як я і чаму пераключыўся з маладых дзяўчат на падлеткаў. Нічога не зразумеў.

Але радавала галоўнае — можна пабыць у гэтым раі яшчэ нейкі час.

Наша затворніцтва працягвалася.

Але кожны дзень уліваў у нас бадзёрасць і сілу — мы гэта адчувалі ўвачавідкі.

І нагаварыліся ж мы з ім!

А зблізіліся яшчэ больш, як не парадніліся. Пятрусь мяняўся на вачах. Пажвавеў позірк, упэўненай стала хада. А мы з ім блукалі як не кожны дзень па некалькі кіламетраў.

— Слухай, Антон, я адчуваю, як у мяне ўліваюцца кожны дзень сілы. Усё больш і больш. А ты як адчуваеш?

— Тое ж самае, Джо.

— Ты вось што, Антон... Прабач мне, дурню, за тое... ну, што я на вакзале табе лухты нагаварыў.

— Нічога, браце, і не было на вакзале. А я рады, што ў цябе іншы настрой, што з табой гаварыць можна, спрачацца, а не сварыцца.

Добра, што захапіў з сабою блакнот. Мне захацелася пісаць. І думкі выскаквалі так хутка, што я ледзьве паспяваў іх запісваць.

Пятрусь далікатна не адрываў мяне ад майго занятку, тым больш што спаў ранічкай доўга — зморвала яго стома. А мне хапала гадзінкі дзве пасядзець за сталом. І пісаў пра лес так, як ніколі да гэтага не адчуваў і не разумеў яго. Цяпер я сцвярджаў, што лес дадзены чалавеку Богам і ёсць у гэтым глыбокі філасофскі сэнс. Здзівіўся хіба адной акалічнасці — тут, у леснічоўцы, і словы знаходзіліся патрэбныя, і былі яны як баравікі ў дажджлівыя дні — толькі не лянуйся згінацца і зразаць. Галава ж была ясная і чыстая. Такі ж і настрой жыў ува мне.

Няўжо пра тое казаў мне бацька?

І праз нейкі час да мяне даляцела зусім простая выснова — усё тое, што было там, у Гомелі, на рабоце, усе тыя дробязныя спляценні і карункі жыцця, плёткі пра расейскіх і сваіх, беларускіх, вялікіх мужоў, пра цэны і талоны, пра віно і гарэлку, — што ў параўнанні з тым пачуццём, якое я набыў тут, у леснічоўцы, у глыбіні бацькавага абходу. Я як быццам адшукаў свой білет удачы і шчасця, і іншага ў гэтым жыцці мне ўжо і не жадалася, не хацелася.