Алег Рукаль - На службе князя Радзівіла

– Так.

– Я ледзьве не засек яго.

Малініч усьміхнуўся.

– Не нагадвай яму аб гэтым. Ці заўважыў, каго ён бярэ ў палон?

Ян задумаўся на хвіліну.

– Зямянаў.

– І багатых гандляроў, – дадаў Малініч. – Калі яго людзі бралі мяне і яшчэ некалькіх ваяроў, з намі былі людзі з атраду рамесьнікаў. Дык вось, рамесьнікаў Сямёнаў загадаў забіць, а нас прывялі сюды.

– Ну і што гэта значыць?

– Я думаю, ён бярэ ў палон тых, хто здольны заплаціць выкуп.

Наступнага дня іх усіх пад моцнай аховай вывелі з Верхняга замку і пагналі за горад да Дзьвіны. Полацак уяўляў сабой вялікае папялішча. Да гэтага часу гарэў Запалоцкі пасад і шматлікія будынкі ў Верхнім замку. Паўсюль на зямлі ляжалі трупы. Маскавіты, што наваднілі горад, загрузьлі ў рабаваньнях і гвалтах. На вачах палонных некалькі п’яных стральцоў за валасы цягнулі жанчыну, якая адчайна крычала. Хмары груганоў кружылі ў небе, выглядаючы шматлікую здабычу.

Да Дзьвіны гналі ня толькі іх. З усіх канцоў ішлі новыя і новыя гурты палонных. За горадам сабралася большая частка маскоўскага войска, якая атачыла захопленых у горадзе жыхароў. На рацэ была прасечана вялікая палонка, і некалькі дзясяткаў чалавек працягвалі секчы лёд, пашыраючы яе берагі.

Іван Жахлівы знаходзіўся ў атачэньні знатных баяраў, сярод якіх ён выдзяляўся дарагім царскім убранствам. На яго галаве паўзьверх шапкі быў апрануты залаты вянец, выкладзены алмазамі вялікіх памераў, у руцэ ён трымаў залаты скіпетар, з-пад расшпіленага футра быў відаць кафтан з чырвонага аксаміту, шыты буйнымі пэрламі. На шыі на залатым ланцугу віселі некалькі каштоўных камянёў. Перад князем, укленчыўшы, стаялі некалькі чалавек. Побач з імі з аголенымі шаблямі ўзвышаліся стральцы. Прыгледзеўшыся, Ян заўважыў, што тыя, хто стаяў на каленях, былі гебраямі, хутчэй за ўсё, гебрайскімі старэйшынамі. Ззаду ў іх, у шчыльным коле маскавітаў, стаяла рэшта полацкіх нашчадкаў Ізраэля.

– Да Абрагама іх, – прагучала каманда Івана Жахлівага.

Занесеныя шаблі апусьціліся на галовы старэйшынаў. Пранізьліва закрычалі жанчыны. Маскавіты кінуліся да гебраяў і сталі гнаць іх на лёд, да палонкі. Некалькі чалавек вырваліся з атачэньня і паспрабавалі ўцячы. Іх падстрэлілі з лукаў. Ля палонкі маскавіты сьпіхвалі молячых аб літасьці людзей у ваду, тапілі іх дзідамі і баграмі. Хутка палонка была напоўнена мёртвымі целамі, ад яе і да берагу па лёдзе цягнуўся шырокі крывавы сьлед.

“Гасудараў суд” тым часам працягваўся. Да маскоўскага князя, які прымушаў называць сябе царом, цэлымі грамадамі падводзілі палонных, запісвалі імёны і прапаноўвалі цалаваць крыж у клятве на вернасьць яму. Хто адмаўляўся, тых забівалі. Многіх Іван Жахлівы забіў сам невялікім перначом, ад чаго ягоныя рукі і вопратка былі заліты крывёю. Пратэстантаў і каталікоў, якія адмаўляліся перахрышчвацца ў праваслаўе, забівалі адразу.

Сярод гурту з дзесяці асобаў, якія сталі перад маскавітам, Ян пазнаў міністра, што прапаведаваў у зборы ў першую нядзелю іхняга побыту ў Полацку. Нехта пацалаваў крыж на вернасьць князю маскавітаў, нехта адмовіўся і быў забіты, а міністар застаўся стаяць адзін перад Іванам Жахлівым.

– Мне паведамілі, што ты распаўсюджваў лютараву ерась, – зьвярнуўся да казнадзея маскоўскі князь – Гэта так?!

Міністар моўчкі стаяў, апусьціўшы погляд долу, ня маючы ні сілаў, ні жаданьня ўздымаць вачэй на ўсходняга дэспата.

– Адказвай цару! – закрычаў на яго адзін з баяраў.

– Так, – ціха адказаў міністар.

– Калі раскаешся і вернешся да ісьціннай веры, я зьлітуюся над табой.

– Зараз пагодзіцца, – прашаптаў зямянін, які стаяў побач з Заранковічам. Ян таксама вырашыў: міністар, напужаны тым, што адбывалася, хутчэй за ўсё, ня вытрымае выпрабаваньня.

Той нарэшце ўзьняў галаву і паглядзеў на тырана.

– Не. Ня ерась я прапаведаваў, а праўду, якая грунтуецца на Слове Божым.

Іван Жахлівы махнуў рукой.

– Тады ідзі пад лёд.

Двое стральцоў схапілі міністра і пацягнулі да ракі.

– Малайчына, – прашаптаў сусед Яна.

– Засталося і нам памерці таксама годна, – прамовіў Заранковіч.

Іншаземцам, якія былі нанятыя на службу ў полацкую залогу, маскоўскі князь прапанаваў служыць яму. Хто адмовіўся, тых ён жорстка пакараў. Так, Андрэю Гесэ, які падчас аблогі камандаваў аховай вайсковага запасу, Іван Жахлівы загадаў прастрэліць абедзьве рукі, выкалаць адно вока, агнём выпаліць палову барады і гнаць разам з жонкаю і дзецьмі ў Маскву, дзе трымаць да сьмерці.