Андрэй Федарэнка - Шчарбаты талер

М а ц і (спрабуе рубель на зуб). Праўда, цэлы рубель! Вось шчасце ў хату! (Кідаецца да стала, рэжа хлеб.) На, вось табе, хлопчык мой... Нясі, нясі яму, сонейка маё... Дык дзе, ты кажаш, ён ляжыць?

С ы н. За Цімохавым логам, у Сухім ляску, як на Замошша ехаць.

Маці. Ага, так, так... Нясі, саколік, толькі сам не з'еш па дарозе!

Сын знікае.

М а ц і. Ёсць жа Бог на небе! Вось і да беднага шчасце прыплыло. Жывы, добра кажа... А людзі расказваюць, што ў той паперцы, якую жандары на сцяну карчмы прычапілі, напісана, што за жывога ажно пяць рублёў даюць, а за мёртвага — толькі тры... Хоць падумаўшы, дык яно і тры рублі грошы. Кароўку, Лысуху нашую, карміцельку выкупілі б, кашулю бацьку справілі б...

— Стоп, стоп, стоп! — пачуўся голас Андрэя Адамавіча.— Усе сюды! Гэта штосьці яшчэ болып не тое...

З-за кулісаў выйшлі Мікола з Віцем, са сцэны спусціліся Антон з Кацяю.

— Гэта што, раман ці гістарычная драма? Нам трэба паказаць элементарную дзіцячую сцэнку — разумееце, усяго толькі сцэнку! А ў вас?.. Вось калі б трэба было прыдумаць нейкую пародыю на гістарычны жанр, гэтае... вашае падышло б сама лепш. Ну, Антон!.. Выдумляльшчык ты, я ўжо бачу, таленавіты, але чаму цябе ўвесь час не ў той бок заносіць?.. Скажы, ты, праўда, друкаваўся ў тым... як яго... «Першацвеце»?

Антон моўчкі кіўнуў.

— Андрэй Адамавіч! — у дзвярах актавай залы з'явілася сакратарка.— Вас да тэлефона, з гарана!

— Адну хвілінку,— Андрэй Адамавіч выйшаў.

— Якой трасцы яму яшчэ трэба? — уздыхнула Каця, сядаючы.

— Можа, паспрабаваць фантастычны сюжэт? — прапанаваў Віця.— Змяшэнне часоў — сучасны школьнік пераносіцца ў гісторыю, удзельнічае ў паўстанні...

— Не,— перабіў Мікола,— лепш хлопчык з гісторыі пераносіцца ў наш час, у сучасную школу...

— Антон, а можа, паспрабаваць сцэнку абсурду? — нясмела сказала Сасноўская. Дзяўчына была яўна разгубленая.

Антон раптам засмяяўся. Усе зірнулі на яго са здзіўленнем.

— Чакайце, здаецца, я яго раскусіў! Зараз мы зробім тое, што яму спадабаецца,— весела аб'явіў Антон.

Ён зрабіў знак, каб усе прысунуліся да яго бліжэй, і пачаў шэптам дзяліцца сваёй задумаю... Неўзабаве вярнуўся Андрэй Адамавіч.

— Ну, вось,— паскардзіўся, падыходзячы.— Званілі з гарана, з камісіі: вырашана скараціць час на падрыхтоўку. Агляд ужо заўтра! А ў нас нічога не гатова... Эх, Антон, Антон... Паспадзяваўся я на цябе. Давядзецца, мабыць, паказваць тую першую вашу казку, хоць гэта і не выйсце, вядома.

— Андрэй Адамавіч, паглядзіце яшчэ адну сцэнку, экспромт! — узмалілася Сасноўская.— Ну, калі ласка! Апошні раз, Андрэй Адамавіч!

— Хіба што апошні раз...— Андрэй Адамавіч прысеў.

— Хлопчыкі, дэкарацыі, хутчэй!

IV

Тая самая хата, тая ж печ; гучыць з магнітафона тая самая шчымлівая музыка жалейкі. На печы ляжыць Антон — Янка — і нібыта іграе на жалейцы, за сталом сядзіць Мікола — Разумны брат — пляце лапці.

Сасноўская (выконваючы ролю Казачніцы). Пра Янку, злога Цмока і Ганку! Жылі былі ў адным царстве два браты, разумны і дурны. Дурны ляжаў на печы і граў на жалейцы, а разумны працаваў. Усё было добра, але панадзіўся, як на тое ліха, лятаць у тую мясцовасць страшны, злы трохгаловы Цмок. I хапаў ён толькі самых прыгожых дзяўчат...

Разумны брат (кідаючыся да акна). Што гэта так пацямнела? Няўжо на дождж збіраецца?

Я н к а. Ды не, гэта зноў Цмок прыляцеў. (Іграе далей

на жалейцы.)

Разумны брат. I праўда, Цмок! Во, назад ляціць,

нячыстая сіла!.. Каго на гэты раз хапнуў?

Чуецца голас Ганкі.

Ганка. Браты мае мілыя, бывайце! Не бачыць мне вас болыы, бо схапіў мяне люты Цмок!..

Разумны брат. Ай-яй, чуеш, Янка? Што ж нам рабіць? Трэба ж неяк ратаваць дзяўчыну!

Сасноўская. Пачаў Разумны брат збірацца на вайну з лютым Цмокам, у даспехі адзеўся, востры меч у рукі ўзяў. А Янка ляжыць на печы і на жалейцы сабе грае.

Я н к а. Ідзі-ідзі, але ведай: не перамагчы табе Цмока. Дарэмна сходзіш. Лепш бы ў полі што зрабіў ці тыя ж лапці даплёў... Цмока толькі я магу адужаць.

Разумны брат. Ляжы ўжо, дурань, на печы! Куды табе з Цмокам лютым ваяваць? Ён цябе ў пыл сатрэ, мокрага месца ад цябе не пакіне! (Выходзіць.)

Янка ляжыць на печы.

Сасноўская. Многа ці мала часу прайшло — але вяртаецца Разумны брат пабіты, кульгаючы, і ні з чым.

Разумны брат (стогне). Ох, пабіў мяне пракляты Цмок трохгаловы!.. I да адной яго галавы не змог падступіцца. Мабыць, так і загіне Ганка на чужой зямельцы!

Я н к а (пазяхаючы). Што ж, давядзецца мне ісці.

Разумны брат. Куды табе ісці?! У цябе і мяча няма! I даспехаў...