Францішак Хлус - Здані і пачвары Беларусі

Вось што здарылася з дзевяціклясьніцай Ч., якая пасьля школьных заняткаў замест таго, каб ісьці дахаты вучыцца ўрокаў, разам з настаўнікамі фізкультуры, крэсьленьня й вайсковае справы паехала ў лазьню спарткомплекса «Раўбічы», што пад Менскам...

Трэба адразу сказаць, школьніца Ч. вызначалася неспатольнасьцю ў стасунках з мужчынамі: у парыльні распусныя настаўнікі хацелі кінуць жэрабя, каму на сёньня дастанецца дзяўчына, але тая, да радасьці настаўніка фізкультуры, настаўніка крэсьленьня й настаўніка вайсковае справы, запэўніла, што адужае ўсіх, але толькі па чарзе, бо сарамлівая. Зрабіўшы па чарзе сваю справу, настаўнік фізкультуры, настаўнік крэсьленьня й настаўнік вайсковай падрыхтоўкі пайшлі ў басэйн, каб крыху адпачыць і расслабіцца, але неўзабаве яны пачулі пах чагосьці палёнага. Падумаўшы, што недзе замкнула праводку й загарэлася ізаляцыя, яны пабеглі ў душавую, адкуль ішоў пах, там і знайшлі школьніцу з падкладзенымі пад клубы ацынкаванымі ночвамі.

Ужо ў рэанімацыі, пасьля таго як Ч. апрытомыела, яна расказала наступнае: калі сыйшоў настаўнік вайсковай падрыхтоўкі, у душавой зьявіўся аголены, з надзвычай вялікім чэлясам незнаёмы дзядок у вязанай лыжнай шапачцы на галаве і, дастаўшы з-пад шапачкі два прэзэрватывы, абодва надзеў на чэляс. Сьледам дзіўны дзядок дастаў прышчэпку для бялізны й зашчаміў сабе нос. «А прышчэпка нашто?» - спыталася дзяўчына. «У мяне алергія на пах палёнай гумы!..» - злосна адказаў дзядок. Што адбылося далей, дзяўчына ня памятае, бо самлела.

Помста Лазьніка мела нечаканыя наступствы: гісторыя атрымала вялікі розгалас - на ўсю школу, і неўзабове лазьня спарткомплекса «Раўбічы» ўжо не магла задаволіць попыт школьніц і настаўніц, якія жадалі там памыцца. Лазьню зачынілі спэцыяльным загадам дырэктара спарткомплекса пасьля таго, як ён злавіў у чарзе сваю жонку, але зласьліўцы сьцьвярджаюць, што ніякага Лазьніка не было, а пачвару ўдаваў начны вартаўнік лыжнага трампліна, у будцы якога адміністрацыя спарткомлекса нібыта бачыла мачальную бараду й пафарбаваную ў цялесны колер міліцэйскую дубінку.

Сапраўдных русалак у Беларусі практычна не засталося - гэтыя істоты, якія вызначаюцца звышчалавечай юрлівасьцю, і пад час II Сусьветнай вайны задавальнялі натуралёвыя патрэбы ня толькі партызанаў - расейска-камуністычных дыверсантаў, пакінутых на акупаванае немцамі тэрыторыі, але й супрацоўнічалі з фашыстоўскімі захопнікамі й калябарантамі. Пасьля аднаўленьня савецкае ўлады тыя русалкі, што не пасьпелі ўцячы за мяжу, былі бязьлітасна вынішчаны органамі НКВД-МГБ. Так, па сьведчаньнях аднаго ведзьмака зь вёскі Купа, што на Нарачы, савецкі афіцэр у форме капітана МГБ расстраляў ягоную знаёмую русалку за тое, што знайшоў пры ёй фотаздымак салдата вэрмахта, з надпісам «Mein Geschenk meinem lieben Mädchen» («Мой падарунак улюбёнай дзяўчынцы»). Таму адзіным вартым даверу сьведчаньнем зьяўленьня русалак за пасьляваенны час застаецца крымінальная справа за 1982 год, што захоўваецца ў архіве Старажоўскага РАУС. Справа была недаведзеная да канца й скасаваная з тае прычыны, што сярод пацярпелых не знайшлося аніводнага законапаслухмянага грамадзяніна.

Яшчэ са сталінскіх часоў каля грэблі Камсамольскага возера, што ў цэнтры Менска, стаяла жалезабэтонная скульптура піянэркі зь вяслом, магутныя формы якой любілі прыводзіць у прыклад сваім сяброўкам аматары начных мілаваньняў. Дзяўчыны, схільныя да распусты, нават утварылі традыцыю - чапляць на скульптуру станікі ды майткі, і пакідаць на пастамэньце нумары тэлефонаў, выкананыя губной памадай. Такі стан рэчаў, здавалася, задавальняў усіх менчукоў, але аднойчы пажадлівец - старшыня Старажоўскага райвыканкама, жадаючы задаволіць сваю мужчынскую патрэбу, выправіўся на возера да скульптуры - шукаць адпаведныя тэлефоны, і знайшоў тэлефон сваёй кватэры, які, як высьветлілася, пакінула ягоная жонка. Побач зь лічбамі было накрэмзана істотнае ўдакладненьне: «Бяру ў рот. Райскае задавальненьне». Раззлаваны старшыня выклікаў бульдозэр, і скульптуру скінулі ў возера.

Але гісторыя на гэтым не канчаецца: літаральна праз тыдзень міліцыянты знайшлі на беразе труп невядомага каўкаскай нацыянальнасьці. Глыбокіе сьляды босых жаночых ног вялі ад яго ў ваду. Экспэртыза ўстанавіла, што каўказец памёр ад козытаў. Сьледчымі было вылучана мноства вэрсыяў, але ніводная не пацьвердзілася. На ўсялякі выпадак міліцыянты затрымалі ўсіх навакольных прастытутак і прастытутаў, але вымушаны былі выпусьціць іх на волю. Падобныя загадкавыя забойствы сталі рэгулярнымі, і тады начальнік пастарунка загадаў сутэнёрам, якія дзяліліся зь ім прыбыткам: «Калі ня знойдзеце і не абясшкодзіце дзеўку-забойцу, я прыкрыю ваш бізнэс!» Сутэнёры, папярэдне ўзброіўшыся кавалкамі арматуры, наладзілі начное дзяжурства, бо губляць пэрспэктыўнае мейсца, якраз насупраць новабудоўлі гатэля «Беларусь» не хацелася. У ноч з 10 на 11 чэрвеня дзяжурства несьлі сутэнёры П. і Х. Раптам яны заўважылі, як з вады вылезла на прычал лодачнай станцыі нейкая невядомая ім дзеўка зь вяслом у рукох. Заўважыўшы мужчын, дзеўка яшчэ здалёк запрапанавала ім свае паслугі, але дзяжурных насьцярожылі дзьве акалічнасьці: па-першае, яна не хацела выпускаць вясло з рук, а па-другое - прапаноўвала паслугі задарма. Больш сквапны П. усё ж такі рызыкнуў. Яны леглі ў лодку, і Х., які згадзіўся несьці дзяжурства за дваіх, раптам пачуў нястрыманы рогат калегі. Калі ён падбег і зазірнуў у лодку, то ўбачыў, што дзеўка казыча цыцкамі ягонага сябру. Нядоўга думаючы, Х. урэзаў нягодніцы арматурай па дупе - ён ледзь не звар'яцеў, убачыўшы, што ад дупы адваліўся вялікі кавалак бэтону, агаліўшы дротавы каркас. Але жалезабэтонная дзеўка працягвала казытаць П., які выдаваў зь сябе перадсьмяротныя стогны. Падняўшыся зь нябожчыка, скульптура замахнулася на Х. вяслом, але той зноў ударыў яе арматурай - дзеўка рассыпалася на кавалкі.