Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– А калі застуджваць людзей гвалтоўна?

– Няблага. Але як ты сабе гэта ўяўляеш?

Рыгор маўчаў, узмоцнена думаючы, і міністар вярнуўся да тэмы.

– Рыгору, давай пакінем фантастычныя і радыкальныя тэорыі на потым. Зараз наш галоўны доўгачасовы плян – аднаўленьне таварова-грашовых зносінаў, якія дазволяць зацікавіць грамадзян у карыснай працоўнай дзейнасьці. Нашае грамадзтва балансуе на краю згубы, і выратаваньне мы бачым толькі ўва ўсеагульнай сістэмовай працы. Паводле нашых падлікаў, зараз у Менску каля дзесяці тысяч жыхароў, зь якіх карыснай працай займаецца ня больш за тысячу. У гэтым вялізарная заслуга Юрася, – міністар ізноў паглядзеў на Юрася, а Юрась ізноў элегантава пакланіўся, – які асабіста наладзіў сістэму забесьпячэньня ў горадзе. Гандлёвая сетка працуе бесьперабойна, як ты ведаеш, і ў гэтым рэжыме голад нам не пагражае. Але праблем застаецца многа. І твой абавязак, Рыгору, дапамагчы свайму народу. Мажлівасьць дапамагчы ўсяму народу – гэта шчасьце для чалавека, рэдкая ўдача. І яна надарылася табе! На свае дробныя жаданьні забудзься, – міністар паказаў вачыма на лом, які тырчыў з-за сьпіны Рыгора. – Мы забясьпечым цябе ўсім патрэбным.

– Так, вядома, я гатовы! – разгублена і блытана загаварыў Рыгор, уразіўшыся на міністравы словы. – Вы не падумайце, што я!.. Калі б я адразу ведаў, што ўсё так, як вы кажаце... Але цяпер я ўсё гатовы зрабіць! Я на’т зараз пачну, толькі скажыце, з чаго пачаць!

– Малайчына, Рыгору! Я не сумняваўся ў табе. Я адразу ўбачыў, што ты наш чалавек, – сказаў міністар ласкава і ўсьміхнуўся, што надало ягонаму твару хцівы выраз.

Ён устаў і падаў Рыгору руку праз стол. Рыгор таксама ўстаў і жвава яе паціснуў. Яны зноў селі, і міністар зьвярнуўся да Юрася:

– Што ў нас на сёньня найбольш значнае?

– Сувязь, – бяз роздумаў адказаў Юрась, паглядаючы на Рыгора. Ягоны голас, які прагучаў упершыню, быў рэзкі і выразны. – Зносіны з дапамогай пошты занадта павольныя. Належыць ізноў наладзіць тэлефонную сувязь. Яна ніколі не была паўнавартаснай, але колькі месяцаў таму зьнікла спрэс, як вам вядома. Без яе надзвычай цяжка.

– Разумееш? – міністар павярнуўся да Рыгора. – Гэта і будзе тваім першым заданьнем. Зразумела, ніхто не патрабуе ад цябе самастойнай папраўкі сетцы, але ты знойдзеш спэцыялістаў і прыладзіш іх да работ. Калі спатрэбяцца сродкі прыладжаньня, дык зьвяртайся да мяне.

– Слухайце! Я ж ведаю чалавека, які зволіўся з тэлефоннай станцыі! Піліп! Усе сыходзіцца: паўгода таму ён адтуль пайшоў, а неўзабаве і сувязь зьнікла. Мабыць нешта сапсавалася, а паправіць няма каму, – Рыгор казаў усхвалявана, пабліскваючы вачыма.

– Выдатна! Вось і займіся наўпрост заўтра, – сказаў міністар. – Памяркуй, чым яго можна матываваць, каб ён вярнуўся на тэлефонную станцыю, і дзей. Людзей заўсёды можна чымсьці зацікавіць.

Скарыстаўшыся тым, што размова дасягнула лягічнага завяршэньня, і, мабыць, не жадаючы чакаць пачатку наступнае тэмы, кіраўнік прадпрымальнікаў Юрась устаў і разьвітаўся:

– Алесь Міхасевіч, калі я больш не патрэбны, дык дазвольце адкланяцца. Рады быў знаёмству, – Юрась нахіліў галаву ў бок Рыгора.

– Да заўтра, – дазволіў міністар.

«Алесь Міхасевіч? Вось дык імейка для міністра», – Рыгору чамусьці стала сьмешна. Калі Юрась выйшаў, міністар высмаркаўся ў сваю клятчастую хустку і сказаў ужо іншым, менш афіцыйным тонам, кіўнуўшы ў бок дзьвярэй:

– Найразумнейшы мужык! І цьвёрды, як камень. Ты яго яшчэ пазнаеш і ацэніш. Ну, Рыгору, вып'ем за знаёмства?

– Вядома, – адказаў Рыгор, хоць для яго зьявілася нечаканасьцю, што зь міністрам можна піць за знаёмства.

– Але спачатку працэдуры!

Міністар падміргнуў Рыгору і прайшоў у кут залі, да невялікіх белых дзьвярэй. За дзьвярыма выявіўся туалет з блакітным унітазам і рукамыйнаю ракавінай. Рыгор са зьдзіўленьнем глядзеў, як міністар зьняў зь сябе прасьціну і кінуў яе на падлогу, выставіўшы на агляд вялізарнае тугое чэрава і прасторныя белыя майткі. Пусьціўшы ваду з крана, ён узяў з паліцы другую прасьціну, мабыць сьвежую, і пачаў мачыць яе ў ракавіне. Потым ён адціснуў зьлішкі вады над унітазам і накінуў прасьціну на голыя плечы, зноў ператварыўшыся ў старажытнага грэка. Шчыльна загарнаючыся ў сваю тогу, уздрыгаючы і крэкчучы, ён выйшаў з туалета і растлумачыў:

– Вось так я і застаюся пры катары, як бачыш. Дзейны спосаб. Здаравець нельга, інакш уся праца дарма пойдзе. Адчыні-ка дзьверы ў калідор, няхай проймачка падзьме, – загадаў ён Рыгору.