Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Мне падабаецца тут. Я справаздачы складаю, суп вось ем...

Яны павярнулі галовы да Лявона, які зьявіўся з напоўненым заплечнікам у адной руцэ і мяшком у другой. Выглядаў ён кепска: стомлены твар, цьмяны погляд пад ногі. Рыгор занепакоена спытаў, ці ўсё ў парадку, і Лявон адказаў, што проста хоча спаць. Дырэктар прапанаваў яму выпіць кавы, каб узбадзёрыцца. Яны пайшлі назад, зараз ужо ў іншым парадку: наперадзе Рыгор, за ім дырэктар, ззаду Лявон. Рыгор напомніў дырэктару пра суп, і той з найсур’ёзьнейшым выглядам сказаў, што памятае. Лявон выказаў сумнеў, ці патрэбныя ім кава з супам, бо спэцназ можа наляцець з хвіліны на хвіліну. Рыгор паглядзеў на гадзіньнік і супакоіў Лявона: з узьняцьця сьцяга прайшло ўсяго дваццаць хвілін, і нават калі сьцяг заўважылі, дык у іх ёсьць яшчэ паўгадзіны, пакуль спэцназ дабярэцца сюды з цэнтру.

Рыгор і Лявон уселіся ў прымальні на канапе, а дырэктар пайшоў у свой кабінэт грэць электрачайнік. Рыгор закурыў і павольна, знарочыста гучна, каб чуў дырэктар, пачаў расказваць сьвежы анэкдот:

– Сустрэліся аднойчы тры бандыты – Саня Руды, Сярога Чырвоны ды Дзімон Барвяны. Выпілі яны моцна дый паспрачаліся – хто зь іх найбессаромнейшы і найбязьлітасьнейшы. Саня Руды кажа – я аднойчы абрабаваў банк і дырэктара забіў. Сярога Чырвоны кажа – я аднойчы рабаваў банк і дырэктара забіў, і касіраў забіў, і кліентаў забіў. Дзімон Барвяны кажа – а я аднойчы абрабаваў банк і ўсіх жывымі пакінуў. Саня Руды ды Сярога Чырвоны сьмяюцца – ты ў нас найсумленьнейшы і найжаласьнейшы. А Дзімон Барвяны адказвае – дурні, дык гэта толькі аднойчы было, усяго ж я абрабаваў дваццаць чатыры банкі.

Рыгор паглядзеў на Лявона – ці хоць усьміхнецца? – але той быў сур'ёзны і засяроджаны. Тым часам з кабінэта зьявіўся дырэктар з падносам, на якім стаялі плястыкавыя кубачкі з кавай і плястыкавыя слоічкі з супам, ужо напоўненыя кіпенем. Па ягонаму бледнаму твару Рыгор зразумеў, што анэкдот паўплываў. У паветры разьліваўся мясны водар, і Рыгор праглынуў. Ён ведаў, што трэба пачакаць колькі хвіляў, пакуль суп заварыцца, і, адцягваючы сябе ад нецярплівых думак, пачаў акуратна закасваць ніз свае шапкі, каб вызваліць рот паесьці. Лявон у задуменьні ўзяў у рукі кубачак з кавай і пачаў павольна круціць яго пад невялікім нахілам, назіраючы, як шума пакідае сьляды на сьценках. Усе маўчалі.

– У цябе паслухаць штосьці ё? – парушыў цішыню Рыгор, зьвяртаючыся да дырэктара. – Радыё там ці яшчэ штосьці?

– Радыё няма. У нас забаронена, – суха адказаў дырэктар.

– Пакрыўдзіўся на нас? Кінь, усё ж застрахаванае! Каму можа быць дрэнна праз маленькае рабаваньне, – дабратліва сказаў Рыгор. – Ты не хвалюйся, у анэкдота яшчэ і другі канчатак ёсьць, слухай. Значыцца, Саня Руды ды Сярога Чырвоны сьмяюцца – ты ў нас найсумленьнейшы і найжаласьнейшы. А Дзімон Барвяны адказвае – дурні, я людзей кінуў паміраць са старасьці і хваробаў, а гэта нашмат бязьлітасьней! Ну як, лепш? – пасьмейваючыся, Рыгор пацягнуўся за супам. – Ужо заварылася. А лыжачкі ёсьць у цябе?

Дырэктар спахапіўся і прынёс са свайго кабінэта колькі чайных лыжак. Рыгор зьняў фольгу са слоічкі, удыхнуў гарачы духмяны пар і, зрабіўшы першы глыток, ухвальна мыкнуў. Дырэктар стаяў, абапёршыся на стол, Лявон працягваў круціць кубачак з кавай, і абодва глядзелі на Рыгора, як ён есьць. Рыгор моўчкі і спакойна зьеў абедзьве слоічкі супу, з палёгкай уздыхнуў і абвясьціў, што пара ісьці.

– А цябе мы прывяжам да фатэля, каб ты ня бачыў, у які бок мы рушылі. Не крыўдуй, дупка.

Дырэктар запэўніў, што ня будзе крыўдзіцца. Рыгор сарваў з вакна пупыркавую вяроўку, з дапамогай якой паварочваліся жалюзі, і прывязаў дырэктара да сакратарскага фатэля.

Рыгор прапанаваў нікуды не ісьці, а залегчы ў хмызьняку і дачакацца, пакуль зьявіцца спэцназ. На ягоную думку, было б глупствам сутыкнуцца зь ім на дарозе, гэта прывяло б да бессэнсоўнага і небясьпечнага стрэльбішча. Яны прайшлі трохі ўбок ад будынка і разьмясьціліся ў густых, даўно ня стрыжаных зарасьніках грогу. Лявон з асалодай сьцягнуў з галавы гарачую шапку, адчуўшы кончыкамі пальцаў рыфлёныя адбіткі, пакінутыя ніткамі на твары. Зямля за грогам парасьла высокай травою з высьпеўшымі каласкамі, і Лявон, улёгшыся на сьпіну і падклаўшы пад галаву заплечнік, цешыўся на іхную блізкасьць. Адзін каласок схіліўся да самага твару Лявона, ён лёгка правёў па ім паўзачыненай далоньню і разглядаў пясочна-жоўты пылок, што застаўся на скуры. Тым часам Рыгор уважліва агледзеў хмыз, абраў найлепшую агнявую пазыцыю ў прасьвеце паміж лісьцем і ўсталяваў туды аўтамат.