Піліп Ліпень - Рабаваньне па-беларуску

– Мэдінстытут? – Лявон успомніў, як ён правёў ноч на аўтобусным прыпынку каля мэдінстытута, дзе па-за дрэвамі была відаць ягоная будыніна, і адчуў глыбокую павагу да тога месца і часу. Яму заманілася вярнуцца туды, зноў сядзець на прыпынку і чакаць, чакаць доўга, хоць цэлую вечнасьць, каб аднойчы ўбачыць, як яна, сьпяшаючыся, праходзіць міма.

А яна ўсё гаварыла, гаварыла, і ён нешта адказваў. Замест коўшыка вады яна прапанавала гарбаты. Лявон радасна пагадзіўся і глядзеў, як падол сарафана закруціўся вакол ейных ног, калі яна ўстала. Якія лёгкія і дакладныя рухі! Яны перайшлі за хату, да старога драўлянага століка, і ўладкаваліся на ўгрэтых сонцам плястыкавых крэслах. Алеся прынесла на бляшаным, размаляваным кветкамі падносе два кубкі з чорным чаем і сподачак з сочывам. Ён ува ўсе вочы глядзеў на яе і думаў, што яна, пэўна, адчувае ягоны погляд, дужа пільны. «Няўжо мы будзем есьці сочыва з аднаго сподку?» – халадок захапленьня пабег па ягонай сьпіне.

Лявон блага памятаў сваё вяртаньне дадому ў той вечар, дый навошта было памятаць? Вярнулася толькі ягоная абалонка, а сам ён застаўся лунаць вакол хутара. Ён больш не задумляўся, што такое жанчына і чым яна адрозьніваецца ад мужчыны – гэта зрабілася бессэнсоўна, як задумляцца аб тым, што такое неба ці аблокі. Цяпер ён ня думаў – ён ведаў усе адказы, без дапамогі акадэмікаў і анатамічных атлясаў. Ён успамінаў абрыс ейнага твару і праз гэта быццам напаўняўся эфірам: цела страчвала вагу і ўзьлятала над зямлёю, прывязанае толькі тонкай нітачкай.

Раніцай, калі ён прачнуўся і сядзеў на ложку, задуменна боўтаючы голымі нагамі, маці і Рыгор падступіліся да яго з пытаньнямі – дзе ён быў, што зь ім здарылася? Лявон без утояў расказаў, што пазнаёміўся зь дзяўчынай, што жыве непадалёк. Маці і Рыгор пераглянуліся і пачалі асьцярожна выпытваць падрабязнасьці: хто ды дзе, як ды чаму. Але тут са двара пачуўся брозгат клямкі на весьнічках, басавіты брэх, і звонкі голас паклікаў гаспадароў. Алеся прыехала сама.

Яна сталася адкрытай, таварыскай, простай – і не адчуваць да яе прыязнасьці было немажліва. Першага жа дню яна падмяніла маці на кухні і, заслаўшы Лявона ў краму за селядцом, прыгатавала неверагодна смачны фаршмак, у выглядзе рыбкі з цытрынавай каронай на галаве. Маці, робячы выгляд, што выпадкова праходзіць міма, рупліва сачыла кожнае дзеяньне Алесі, але не магла не ацаніць ейнага стаўленьня да сябе, сьмелага, але поўнага павагі, пачцівасьці і ласкі.

Не прайшло і двух дзён, як мама ўжо клікала яе Лесенькай, Лесечкай, дачухнай, а часам брала ў рукі ейныя вузкія далоні і глядзела ў вочы, з замілаваньнем і ледзь не са сьлязьмі. Лявон не разумеў гэтых сцэнаў і бянтэжыўся. Ён сыходзіў у пакоі і няўважліва гартаў друзьлюткі тамок Пэтраркі, з паніклай чорна-белай галінкай на вокладцы. Яму не абавязкова было глядзець на Алесю ці гутарыць зь ёю – ён пачуваўся нібы ўнутры ейнае аўры, нібы ў пяшчотных хвалях ейнага спакойнага, радаснага сьвятла. «Ці гэта яно – каханьне?» – спытаў ён сябе аднойчы і не знайшоў, што адказаць. Параўнаць было не з чым.

Рыгор, спачатку ўзрушаны фактам існаваньня ў прыродзе дзяўчын, неўзабаве акрыяў ад зьдзіўленьня і пачаў вывяргаць на Алесю свае бясконцыя запасы анэкдотаў, баек і дурных казак. Лявон, асьцерагаючыся грубасьцяў і пошласьцяў, уважліва прыслухоўваўся да Рыгоравых слоў, нават калі ня ўдзельнічаў у іхнай размове наўпрост, але той паводзіў далікатна і ані разу не дазволіў сабе нічога дрэннага. Сталы, вясёлы, дужы, зь беззапіннаю мовай – ён мог лёгка выперадзіць сябра, калі б не нябачная, але амаль датыкальная сувязь, якая адразу ўзьнікла паміж Лявонам і Алесяй. Сувязь стваралася мноствам дробязей-нітак: іхнымі тварамі, зьвернутымі адзін да аднаго нават па-за відомасьцю, як сонечнікі да сонца; іхнымі поглядамі, нячастымі, але яркімі, як промні; іхнымі дыялёгамі, кароткімі, але напоўненымі асаблівым, значным сэнсам, і яшчэ нейкім няўлоўным хваляваньнем, што вісіць у паветры, як пах далёкае чыгункі ці звон конікаў.

Алеся ахвотна прыняла ўдзел у іхніх хатніх сьпевах, а аднойчы прынесла двайную кружэлку Шубэрта «Прыгожая млынарыха». «Гэта татава кружэлка», – сказала яна з гонарам. Лявон і Рыгор адразу ж завялі яе на прайгральніку і з захапленьнем развучвалі словы аж да вечара. Голас Алесін быў тонкі, старанны, але няўмелы, а твар у час сьпеваў рабіўся сур'ёзны і па-дзіцячаму безабаронны.

У некаторыя дні Алеся не прыязджала. Лявон нудзіўся і чакаў да абеду, хоць і ведаў – калі яна не зьявілася а адзінаццатай, дык ужо ня зьявіцца зусім. Лявон са зьдзіўленьнем адзначаў, што на адлегласьці ягоныя пачуцьці ясьнелі, узмацняліся, і, замест сьляпога захапленьня блізкасьцю да яе, усярэдзіне загараўся яркі агонь, які шукаў выйсьця і штурхаў дзеіць. Да якіх менавіта дзеяў – гэта Лявон пакуль што ня здолеў зразумець.