Шата Руставелі - Дрэва вечнасці

З весткай той да Аўтандзіла на кані Прыдон прымчаўся,
Сам узрадаваны цалкам той шчаслівай навіной.
Да цара павёў ён друга, і, хоць шмат мінула часу,
Той ад сораму вагаўся, апусціўшы позірк свой.

Выйшаў цар яму насустрач — віцязь быў усхваляваны
І, ў руку хусцінку ўзяўшы, светлы твар свой захінуў;
Сонца знікла ў хмарах, ружу ахінула золь туману,
Але што магло азмрочыць хараства яго вясну?

Цар, змяніўшы сум на радасць, падышоў да Аўтандзіла,
Той, укленчыўшы пачціва, сам прыпаў да царскіх ног.
Цар сказаў: «Устань, не спляміў ты ні чын, ні зброі сілу.
Не да твару сарамлівасць льву вялікіх перамог!»

Цар абняў яго, як бацька, цалаваў яго бясконца:
«Патушыў жывой вадою ты агонь сардэчны мой.
Дык ідзі хутчэй за мною — я ільва з'яднаю з сонцам —
З тою, што злучыла шчыльна, як агаты, веек строй!»

Зноў абняўшы Аўтандзіла, цар яго няспынна славіў,
Пасадзіў з сабою — радасць мільгацела на вачах.
Завалодаў леў па праву Цінацін і ўсёй дзяржавай,—
Той да дна адчуе радасць, хто прайшоў пакуты шлях!

Да цара звярнуўся віцязь: «Я дзіўлюся ягамосцю,
Ты хіба не хочаш бачыць сонца яснага прыйсця?
Дык сустрэнь яе вясёлы, у палац пакліч не госцяй,
А як тую, што праменнем асвятляе сэнс жыцця!»

І, гукнуўшы Тарыэля, жвава ўскочылі на коней
Тры героі — галіафы, з бляскам сонца ў вачах;
Дасяглі, чаго жадалі ў дні імклівае пагоні,
Нездарма дружылі рукі з сталлю вострага мяча.

Цар спыніў каня паблізу, прывітаў красуню гучна,—
Твар чароўны, прамяністы вочы бляскам асляпляў.
Падышла і ў пацалунку прытуліла вусны к вуснам,
Цар забыў усё на свеце і збянтэжаны стаяў.

Ён сказаў: «О сонца свету, ты зганяеш з неба хмары!
І разумны страціць розум, калі ўбачыць вобраз твой;
Зорка, месяц, нават сонца быць табе не могуць парай.
А фіялкі, ружы — толькі цьмяны цень красы тваёй!»

Не маглі налюбавацца людзі тою чараўніцай,
Што дарыла ўсім навокал ззянне зорнага святла;
І хоць сэрцы апякала воч маланка-бліскавіца,—
Быў шчаслівы той, хто ўбачыць мог яе хаця б здаля.

І паселі ўсе на коней і ў палац Нестан павезлі,—
Сем планет сваім мігценнем не маглі ярчэй заззяць.
І ад зайздрасці дарэмна ў небе сінім зоркі чэзлі.
Вось прыехалі нарэшце ўсе ў расквечаны палац.

Чаравала ўсіх прысутных Цінацін у троннай зале,
І да твару ёй карона зіхатлівая была.
І, як сонца з небасхілу, ўсім яна праменні слала.
І ўвайшоў цар індаў зграбны, з зыркім позіркам арла.

Тарыэль з Нестан пачціва пакланіліся царыцы,
Цінацін пайшла насустрач, іх ласкава абняла.
І ад іх абліччаў юных стаў палац увесь іскрыцца,
Вейкі сталі як агаты, шчокі сталі нібы лал.

Цінацін прапанавала месца ім сваё на троне;
Тарыэль сказаў: «Навошта выклікаеш божы гнеў?
Будзь сама царыцай слаўнай аравійскае кароны,
З сонцам сонцаў сядзе побач хай з ільвоў найпершы леў!»

Тарыэль з Нестан за рукі падвялі да трона пару.
Аўтандзіла пасадзілі побач з любай Цінацін.
Роўных ім ніхто на свеце ўбачыць нават і не марыў,
Пазайздросцілі б ім нават Віс, а з ёю і Рамін!

Ахапіў красуню сорам, калі ўбачыла, што поруч
Аўтандзіл сядзіць на троне,— сэрца білася ў грудзях.
Цар сказаў: «Адкіньце сорам, ён цяпер зусім не ў пору,
Мудрасць кажа, што каханне знойдзе ў сэрцы верны шлях!

Дай вам бог тысячагоддзе быць у згодзе й шчасці, дзеці,
Дай вам бог шчаслівай долі — хай вас буры не крануць!
Хай, як неба, вашы душы яснай праўдай вечна свецяць,
Я памру,— хай вашы рукі пакладуць мяне ў труну!»

Войска цар сваё паклікаў на прысягу Аўтандзілу:
«Вось ваш цар, па волі бога перадаў яму я трон.
Сам жа я, стары й нядужы, кожны дзень губляю сілы,
Як і мне, яму служыце і шануйце мой закон!»

Знаць і войска тут галовы ўсе з пашанаю схілілі:
«Мы ваш пыл,— сказалі,— з пылу нас высока вы ўзнялі.
Вы пакорных узвышалі — непакорным смерць дарылі,
Сілу ў ворага забраўшы, нам адвагу вы далі!»

Тарыэль сяброў уславіў, сам у светлым быў настроі.
Ён сказаў: «Агонь патушан, знік трывожных думак рой.
Муж твой, дзева, стаў мне братам, будзь і ты маёй сястрою!
Хто адважыцца крануць вас — знішчу я сваёй рукой!»