Михась Южик - Марыянеткі і лялькаводы

Недарэчны, прарэзлівы ў начной цішы тэлефонны званок данёсся з калідора. Гольцаву аж перасмыкнула; яна вокамгненна падхапілася з месца і кінулася з кухні, баючыся, каб званок не разбудзіў і не напужаў сына.

— Ало! — нервова шапнула яна ў трубку.

Маўчанне. Злавеснае маўчанне было ёй адказам. Дзіўны, містычны страх скаваў Анжэлу. Ёй здалося, што нехта схапіў абцугамі за яе страўнік і выварочвае.

— Ало… — ледзьве вымавіла яна. — Хто гэта?

І тут, нібы адказваючы на паўторнае пытанне, у трубцы раздаліся кароткія, бяздушныя, як сама смерць, гудкі.

“Абцугі” адпусцілі яе страўнік, але пад лыжачкай ныла, сардэчныя такты было чуваць увушшу, а далоні брыдка і баязліва ўспацелі… Гольцава на дыбачках падышла да выхадных дзвярэй, прыпала да іх, з хвіліну хваравіта ўслухоўвалася ў цішыню. Затым старанна праверыла замкі і засаўкі, зірнула ў вочка: слаба асветленая пустая пляцоўка, насупраць — чорныя абабітыя дзверы з нумарам “156”, каля іх — дабіты дзіцячы ровар без аднаго кола…

“Які невыносны, які вярэдлівы дзень!” — прашаптала Гольцава сабе пад нос і пацягнулася на кухню.

Віталь стаяў ля акна і задуменна глядзеў на непрывабны начны мікрараён. Цяпер толькі асобныя вокны свяціліся ў целах грувасткіх шматпавярховак.

— Хто гэта так позна? — не абарочваючыся спытаў ён.

— А ніхто. — Анжэла надала свайму голасу штучную абыякавасць. — Відаць, на лініі збой, або нумарам памыліліся…

— Слухай, — прамовіў Віталь. — Ты даруй, што я тут табе разнюніўся. Але праўда, няма ў мяне чалавека, бліжэйшага за цябе… Апроч мамы, канешне… Я больш не буду.

— Што ты… — Гольцава ласкава абняла яго ззаду, прытулілася мяккімі формамі. — Што ты, харошы мой чалавек…

Праз дзесяць хвілін яны былі ў пасцелі.

14

Марозным студзеньскім ранкам па яловай алеі, што цягнулася ад дачнага пасёлка да лесу, рушылі дзве постаці: Леанід Нілыч Пугач і яго сяброўка, Марына Паспелава. Яны ўжо адышліся ад жылой зоны на паўкіламетра і былі ў алеі адны, калі не лічыць жоўтага лыжніка, што маячыў далёка наперадзе. Леанід Нілыч і Марына аб чымсьці ажыўлена гаманілі: мастак ускідваў рукі, жэстыкуляваў; жанчына раз-пораз запавольвала крок, спынялася, хапала спадарожніка за рукаво кажуха і нешта горача яму даказвала. Час ад часу яны перарывалі гаворку, ішлі моўчкі, і тады пад кашлатымі аснежанымі ялінамі раздаваліся адно мерныя рыпы крокаў.

Перш чым распавесці, што прывяло гэтых людзей у яловую алею дачнага пасёлка і аб чым яны тут так горача гаманілі, трэба падрабязней спыніцца на асобе Марыны Паспелавай. Бо з Леанідам Нілычам — слынным мастаком, бацькам артыста Сяргея Пугача — мы ўжо дастаткова знаёмыя.

Марыне на дадзены момант было трыццаць восем гадоў, чатыры з якіх яна знаходзілася ў грамадзянскім шлюбе з Леанідам Пугачом, які быў на пятнаццаць гадоў за яе старэйшы. Але не трэба думаць, што Паспелава купілася на яго славу і грошы і з’яўлялася банальнай утрыманкай. Не. Яна была жанчына дастаткова незалежная як у сваім матэрыяльным становішчы, гэтак і ў поглядах на жыццё, свабодзе меркаванняў і мыслення. Марына працавала галоўным дызайнерам буйнога выдавецкага дома, мела кватэру і машыну “Volvo”. Яе дачцэ Вікторыі ішоў дванаццаты год. Што тычыцца ўзаемаадносін Паспелавай з Леанідам Пугачом, то яны былі досыць неардынарныя хаця б таму, што жылі палюбоўнікі паасобку і сустракаліся адно час ад часу. І гэта пры тым, што Марына была ў разводзе ўжо шосты год, і нішто як быццам не перашкаджала ім з’ехацца.

Марына Паспелава, апрача вышэйпрыведзеных якасцяў, была яшчэ і высокай, віднай, прыгожай жанчынай. Але першае замужжа, нягледзячы на магчымасць выбіраць і перабіраць кавалераў, атрымалася ў яе нагэтулькі няўдалым, што назаўжды адбіла ахвоту рэгістраваць шлюбы і пражываць пад адным дахам з асобамі мужчынскага полу.

Марына ў дзявоцтве не імкнулася як найхутчэй выскачыць замуж. У атачэнні нястомных залётнікаў яна скончыла архітэктурны факультэт, паступіла ў праектнае бюро і прарабіла там аж тры гады, перш чым зразумела, што прыроду не падманеш і становішча замужняй жанчыны, як ні круці, найбольш трывалае і паважанае ў нашым грамадстве. Да таго ж увага кавалераў розных масцей рабілася ўсё больш невыноснай. Каб адкараскацца ад назойлівых заляцанняў, хацелася пачапіць на сваю руку абярог у выглядзе заручальнага пярсцёнка і нарэшце, упершыню за апошнія дзесяць гадоў, зажыць спакойна. Але неабходна было зрабіць правільны выбар, не прагадаць і выйсці за чалавека, так бы мовіць, на чалавека падобнага. Бо за дзесяць гадоў, што прамінулі з пары палавога выспявання, ведала дзяўчына, што насамрэч патрэбна ад яе шматлікім залётнікам. За словамі пра высокія і чыстыя пачуцці, якія адрасавалі Марыне прыгожыя высокія хлопцы (а пераважна такія і дамагаліся ейнай прыхільнасці), навучылася яна бачыць адно: дапатопнае жаданне зверам кінуцца на яе, сарваць адзенні, паваліць на ложак, падлогу, стол і мяць, ціскаць, тузаць яе пяшчотнае цела.