Зинаида Дудюк - Аднарог

13

Карней выйшаў на вуліцу, няспешна пакрочыў, прыглядаючыся да сустрэчных людзей, будынкаў, прыкідваючы, дзе чыя хата раней стаяла. «Здаецца, тут была Вользіна хата, побач — Аленіна, далей — Тэкліна, — узгадваў ён сабе. — А дзе ж мая дамоўка? Ні халеры не разбярэш, вуліцу перакроілі. Ні саду майго, ні явара ў канцы агарода! Шкада, а я ж па адным дрэўцы з райцэнтра вазіў. Па тры гатункі на яблыню прышчэпаў рабіў...» Задуменны, ён і не заўважыў, як перад ім узнікла дзяўчына ў блакітна-ружовым шчыльным камбінезончыку.

— Добры дзень! — бадзёра прывіталася яна.

Карней паглядзеў на дзяўчыну і вачам сваім не паверыў: перад ім стаяла юная Васіліса.

— Вы не помніце мяне, а я вас даглядала, калі вы лячыліся ў цэнтры...

Карней пільна ўзіраўся ў твар дзяўчыны, толькі адно адрозненне знайшоў. У Васілісы не было чорнай радзімкі злева над верхняю губою, значыць, гэта была не яна.

— Як ваша імя? — спытаў Карней.

— Гарыслава, — адказала яна. — Можна проста — Слаўка. Клічуць, хто як хоча. Мой муж, калі раззлуецца, называе Гарынычам. Я не крыўдую, няхай хоць гаршчком хрысціць, абы ў печ не ставіў. Ведаеце, мае продкі з гэтых мясцін. Прадзед, хоць і жыў часова за мяжой, куды яго вывезла маці з айчымам, як толькі дасягнуў паўналецця, вярнуўся на радзіму. Ён быў добрым доктарам. Па традыцыі гэтай справай ў нас займаліся дзед і мой бацька, які выйграў тэндар на будаўніцтва тут рэабілітацыйнага цэнтра. Ад былой вёскі да таго часу тут і следу не засталося. Па сутнасці, мы заснавалі новы Вырай. Цудоўная назва, праўда?

Карней слухаў маладзіцу і думаў, была б тут зараз Леакадзія Максімаўна, яна б ад шчасця памерла: нашы нашчадкі захавалі беларускую мову і цудоўна ёю карыстаюцца!

— Вы цудоўна размаўляеце па-беларуску, — пахваліў Гарыславу Карней. — І доктар, што мяне лячыў, — таксама...

— Мы ж беларусы! Дзіва! Як жа можна іначай? У нас усе толькі так і размаўляюць!

Карней не мог адарваць вачэй ад твару маладзіцы, быццам не яна, а Васіліса зараз усміхалася яму маладымі вуснамі.

— З якога роду ваш бацька, як яго прозвішча? — спытаў ён.

— З Леснякоў мы. У мяне ёсць радаводнае дрэва, зараз пакажу.

Яна дастала маленькую скрыначку, панаціскала кнопкі, нібы гартаючы старонкі, і паказала Карнею. Ён здзівіўся, што бачыць такія маленькія літары, і зразумеў: зрок яму таксама вярнулі. На самым версе радаводнага дрэва красаваліся імёны Трахіма і Аксінні — гэта былі ягоныя бацькі, далей ішлі Карней і Васіліса, а ўнізе яшчэ пяць пакаленняў... Іван учытаўся ў імёны. Нараджаліся пераважна хлопцы, усе сем’і былі нешматдзетныя, найчасцей — адно дзіця, род не надта пашыраўся. Ён міжвольна падумаў, што хлопчыкі нараджаліся, як на вайну.

— Вось усё, што мы знайшлі. Пазнейшыя дакументы не захаваліся, — са шкадаваннем заўважыла маладзічка. — Зрэшты, у нас ёсць музей, вунь той двухпавярховы будынак. Мы паставілі яго на падмурку старой школы. Там можна пазнаёміцца са звесткамі пра гэтае селішча з пятнаццатага стагоддзя. Археолагі даследавалі нашы курганы і перадалі нам трохі матэрыялаў, якія датуюцца прыкладна пятым тысячагоддзем да нашай эры.

Карней усміхнуўся і прамовіў:

— Я твой прапрадзед, Гарыслава. Ты вельмі падобная на маю жонку Васілісу. Трахім і Аксіння — мае бацькі. А ў мяне былі дзед Міхалка і баба Хрысціна па матчынай лініі ды дзед Васіль і баба Адарка — па бацькавай. Гэта я табе кажу як жывы сведка, без усялякіх папер, можаш паверыць мне на слова.

Цяпер ужо Гарыслава ўтаропілася ў Карнея і пазірала, як на прывід. Вочы яе выпраменьвалі недавер, і яна сказала насмешліва:

— Вы маніце... Я не веру ў казкі і перасяленне душ...

— Хочаш вер, хочаш не вер, дарагая мая прапраўнучка, але так яно ёсць на самой справе. Я трапіў сюды з далёкага мінулага з дапамогаю аднарога і хачу вярнуцца назад. Чужы я тут і не патрэбны...

— Што вы, спадар Карней! Прашу вас, не крыўдуйце! Я шчаслівая мець такога прыгожага і маладога прапрадзеда! Хачу пазнаёміць вас з маімі сынамі. У мяне іх двое. Аднаго завуць Трахім, другога — Карней! Бацька паехаў на сімпозіум у Амстэрдам, прыедзе праз тыдзень, тады я вас і з ім пазнаёмлю. А жыву я тут, у гэтай хаце. На жаль, спяшаюся на працу. Заходзьце ўвечары. Мае дзеткі са школы вернуцца, і муж будзе дома. Але, мусіць, ён не паверыць, што вы з мінулага... Нават калі вы ўсё гэта прыдумалі, я буду рада пазнаёміць сваю сям’ю з пацыентам, над якім мне давялося шмат папрацаваць. Вам жа вырасцілі новую печань, лёгкія, нырку і шмат што яшчэ, — яна хітравата ўсміхнулася. — Такая мудрая механіка. Адны зубы чаго каштавалі!