Язэп Палубятка - Прыгоды Мармулка

- Не, - засмяялася Вольга. - Гэтага чалавека я таксама дзесьці бачыла. Да гэтага часу тут сядзеў нейкі аднаногі абарванец. Іншым разам я, бывала, давала яму колькі рублёў. Шкада людзей. Я ўвогуле не толькі людзей шкадую. Не магу глядзець на галубоў з абмарожанымі нагамі. А калі чалавек такі калека!

- Хто? Гена Патоніч? - вырвалася ў Мармулка. - Вольга! У яго дзве здаровыя нагі і стопрацэнтовы зрок кожнага вока.

- Гена Патоніч, кажаш? У нас на філалагічным вучыўся хлопец з такім прозвішчам.

- Дык ты вучышся на філфаку? Мне таксама здавалася, што я з табою дзесьці сустракаўся. Я з Генаю вучыўся у адной групе.

- Дзіўна. Як здарылася так, што мы з табою не змаглі пазнаёміцца?

- Вядома, чаму, - ці то жартам, ці то ўсур’ёз адказаў Мармулак. - Я маленькі, і таму ты мяне не заўважыла.

- Скажаш яшчэ такое, - пакрыўдзілася Вольга. - Ты крыху ніжэй сярэдняга росту.

"Зараз ці ніколі", - вырашыў Матыль.

Яны зайшлі ў краму, і Матыль адразу накіраваўся ў аддзел залатых вырабаў. Дзяўчына са здзіўленнем глядзела на спадарожніка. Ён паклікаў дзяўчыну, што стаяла па той бок прылаўка, і папрасіў:

- Дапамажыце нам падабраць два шлюбныя пярсцёнкі.

Вольга ні словам не запярэчыла Пятру, а толькі моцна сціснула яго за локаць. I распачала выбар. Яна, як любая жанчына, доўга прымярала пярсцёнкі, пакуль не знайшла той самы-самы.

Калі пакупка была зроблена, яна прама запытала ў хлопца:

- А далей куды?

- Вядома, у ЗАГС, калі ты не супраць.

- Я? Ды не.

- Тады хадзем.

- Хадзем. Пашпарт у мяне з сабою. А ці зможам мы вось так, зараз, узяць шлюб? Пэўна, давядзецца чакаць.

- Ніякіх "чакаць". Сёння і зараз, - самаўпэўнена адказаў жаніх.

Палала нязгаснае полымя кахання. Матылю ўжо бачыліся Гавайскія выспы, залацісты пясок пляжаў ды яна - адзіная, непаўторная, каханая - побач.

Аркестранты прадувалі трубы, і вось-вось павінен быў загучаць марш Мендэльсона.

Пётр купіў букет пунсовых ружаў.

На свеце бываюць цуды, бываюць вельмі рэдка, але бываюць. I такі цуд меўся адбыцца зараз.

- Ты ведаеш, Пеця, а я сапраўды ніколі не хацела шумнага вяселля, - радасна шчабятала звар’яцелая ад нечаканага шчасця нявеста. - Вось так, па-хатняму, толькі свае, блізкія сябры, а лепш за ўсё - удваіх...

- Hi ў якім разе.

- Хіба не так? Бацька ўсё ж пры пасадзе. Што скажуць калегі па службе?..

- Дарэчы, чаму ён дома? Пэўна, у адпачынку?

- Ён болей не працуе ў міністэрстве.

- Як так?

- 3 сенняшняга дня пайшоў па ўласным жаданні.

Мармулак ад нечаканасці ледзьве не прысеў. Перад вачыма заскакалі сонечныя зайчыкі.

- ...Мой бацька - самы сумленны чалавек на свеце. I пайшоў ён з пасады таму, што быў не згодзен з агульнымі, як ён кажа, метадамі кіравання. Ён спецыяліст, якому няма роўных. Вось, - Вольга паказала на шыльду, што вісела на будынку на супрацьлеглым баку праспекта, - гэтая фірма прагарэла, а тата мой казаў што можа падняць яе і ўжо праз два месяцы мець прыбытак. Яму нават прапаноўвалі ісці туды генеральным дырэктарам і грошы давалі, крэдыт, праўда, пад дзікі працэнт. Ён думае.

Тут Мармулак успомніў адзін залаты выраз, пачуты ад бацькі: "Самы вялікі капітал - мазгі". "Цудоўна! Калі ён мае такую галаву, дык чаго тады сядзець без справы? Няхай працуе".

- Нумар тэлефона, - ускрыкнуў Матыль.

- Чый нумар тэлефона? - збянтэжана запытала дзяўчына.

- Ваш. Хатні.

Вольга з недаверам назвала нумар.

- Як бацьку твайго зваць?

- Я ж табе казала, - у голасе адчуваўся дакор.

- Вольга! Родненькая, даруй! - прасіў літасці Мармулак.

На твары дзяўчыны з’явілася ўсмешка.

- Мікалай Антонавіч, а маці - Вераніка Станіславаўна.

- Хадзем да тэлефона.

Мікалай Антонавіч уважліва выслухаў дачку, а потым - Пятра і без лішніх слоў пагадзіўся быць праз пятнаццаць хвілін ды паабяцаў прывесці з сабою жонку.

Пятро павярнуўся да Вольгі, абняў за плечы і пяшчотна пацалаваў у шыю. Пачуццё віны пасялілася ў душы хлопца.

Роўна праз пятнаццаць хвілін з’явіліся бацькі. Маці, як толькі пабачыла дачку з букетам, адразу ўсё зразумела.

- Выбачайце, - звярнуўся Матыль да Вольгі і Веранікі Станіславаўны. - Я хачу абмеркаваць з Мікалаем Антонавічам адну праблему.

Калі яны адышлі на колькі крокаў убок, Мармулак, намагаючыся ўвесь час глядзець яму ў вочы, запытаўся:

- Мікалай Антонавіч, ці маглі б вы як спецыяліст экстра-класа аднавіць дзейнасць "Комплекс компані"?

Мікалаю Антонавічу вельмі спадабаўся выраз "спецыяліст экстра-класа", і ён з гонарам адказаў:

- Магу, вядома, але для гэтага патрабуецца... - вытрымаў пэўную паўзу і прамовіў: - Капітал. Патрэбен капітал, а папросту - грошы.