Язэп Палубятка - Прыгоды Мармулка

- Я вам, доктар, адразу аб гэтым сказаў, - адказаў Пётр Матыль і тут жа, на вачах у Натана Якаўлевіча, дастаў з кішэні пук грошай, даклаў да іх той прэзент, што меўся даць.

Абрамовіч з усіх колераў і адценняў больш за ўсё на свеце паважаў шэра-зялёны.

- Зараз мы ў вас возьмем неабходныя аналізы, правядзём шырокі кансіліум...

- Я хацеў бы, каб гэты кансіліум быў як мага вузейшы, - заўважыў кліент. - Нікому з нас лішняя пагалоска непатрэбна. Так ці не?

- Бачу, бачу цвярозыя меркаванні... дурня. Выбачайце за такі каламбур... Кансіліум будзе вельмі вузкі. Я і мая медыцынская сястра. Думаю, вы не супраць?

Адчуўшы падатлівасць доктара, Мармулак пачуўся ўпэўнена і нават дазволіў сабе пакпіць з Абрамовіча:

- Ды не, я ніколькі. Можа, хіба ваша жонка будзе супраць.

- Пагадзіцеся, малады чалавек, - уздыхнуў Натан Якаўлевіч ды пагладзіў сваю лысіну, - усё ж прыемна трымаць прыгожую кветку ў руках, хоць і абыходзіцца яна дорага... Мы зноў адышлі ад тэмы. Пакіньце свае дадзеныя і прыходзьце гадзіны праз тры. Уваход з супрацьлеглага боку будынка.

- Цудоўна! - ледзь не ўскрыкнуў добраахвотны кандыдат у дурні. - Так мы з вамі зробім натуральны абмен: я вам - грошы, вы мне - даведку.

- Згодзен, - выказаў сваё задавальненне доктар ды неяк няўцямна дадаў: - Я хацеў бы задатак.

Мармулак адчуў сябе яшчэ больш упэўнена і стаў паводзіць сябе нахабна. Паклаў на стол стодаляравую купюру ды зазначыў:

- Тое аплата вашаму асістэнту за станоўчыя аналізы. Спадзяюся на яе добрасумленную працу.

Натан Якаўлевіч хіхікнуў ад задавальнення ды пастукаў у сценку.

ВЫПРАБАВАННЕ НАДЗЕЙНАСЦІ

Пётр Іванавіч Матыль прыйшоў у "Гаспадарча-разліковае міжраённае тэрытарыяльнае медыцынскае прадпрыемства" ці, карацей кажучы, у прыватную паліклініку роўна ў вызначаны тэрмін. У кабінеце знаходзіліся доктар і медыцынская сястра. Натан Якаўлевіч выціраў насоўкаю ўпрэлую лысіну ды трымаў у руках нейкую паперку. Аліна стаяла ля акна і весела ўсміхалася.

- Не перашкодзіў? - запытаўся Матыль.

- Не! Вось мы тут з Алінаю Міхайлаўнаю абмяркоўваем вашыя аналізы. Як ні сумна мне вам гаварыць, але ў вас назіраецца вельмі рэдкае захворванне. Вялікай сацыяльнай небяспекі для грамадства вы не ўяўляеце, але тым не менш неабходна прыняць нейкія пэўныя захады для перасцярогі... Алінка, золатца маё, пакінь нас на некалькі хвілінаў... я павінен хвораму штосьці сказаць адзін на адзін. Прафесійная этыка вымушае мяне рабіць менавіта так.

Медсястра сталася незадаволенаю:

- Звычайна фінансавыя пытанні з кліентамі вы вырашаеце ў маёй прысутнасці.

- Якія фінансавыя пытанні, золатца маё? Да гэтага яшчэ далёка, - Натан Якаўлевіч меў намер хоць нейкую частку грошай прынесці дадому, бо паўгадзіны таму меў па тэлефоне гутарку з жонкаю, якая катэгарычна папярэдзіла наконт грошай. Маглі быць вялікія непрыемнасці. - Ды хіба можна што-небудзь узяць з гэтага бедалагі? Паглядзі на яго вопратку.

- Не хвалюйцеся за яго. Назбіраў, седзячы ў падземным пераходзе ля ГУМа.

Мармулак здзівіўся: сапраўды, колькі людзей ведае яго!

Медсястра Аліна вымушана была ўсё ж выйсці.

Яна далёка не пайшла, а спынілася адразу тут жа, за дзвярыма. Пачуць размову паміж доктарам і пацыентам не давялося - занадта тоўстыя былі дзверы.

Праз пару хвілінаў хворы з радаснаю ўсмешкаю на вуснах выйшаў з кабінета.

- Можа, мне што-небудзь заплацім? - сціпла запытала дзяўчына.

Душа спявала серэнады. 3 такім настроем можна рашыцца на любую авантуру, але перабягаць дарогу доктару Мармулак не адважыўся.

- Натан Якаўлевіч мяне не зразумее.

- Добра! - рашуча прамовіла Аліна. - Тады мне стары хрыч усё да капейкі аддасць сам.

3 гэтымі словамі яна рушыла ў кабінет.

Пётр Іванавіч, перш чым распачаць новае жыццё новага беларуса, вырашыў праверыць моц свайго дакумента, які, па словах знакамітай падпольшчыцы, павінен быў гарантаваць яму бестурботную светлую будучыню. Адразу пасля паліклінікі ён памкнуў ва універсам. Да касы, выгінаючыся гадзюкаю, стаяла доўгая калейка. Эксперыментатар узяў бохан хлеба, дзве пляшкі мінеральнай вады і пашыбаваў да касы.

- Ты куды рогам прэш, карантыш?! - паклаў руку на плячо двухметровы граміла. - Не бачыш, дзе канец чаргі?

- Я магу і не плаціць, - спакойна адказаў Мармулак, - калі вы так хочаце.

Касірка адразу паклікала зальную.

- Чаму гэта ты не будзеш плаціць? - узяла ў рукі металёвую карзіну дзесяціпудовая жанчына.

- Ды вось яны, - нахабнік паказаў на людзей, што стаялі ў калейцы, - не даюць магчымасці заплаціць за пакупку.