Язэп Палубятка - Прыгоды Мармулка

- Станьце ў калейку.

- Не лічы сябе самым разумным.

- Бач, які хітры знайшоўся.

Загула зладжана, у адзін голас, калейка.

- Я маю права. У мяне даведка, - і Мармулак паказаў паперку.

Высокі і мажны мужчына выхапіў яе з рук карантыша ды стаў чытаць. Праз хвіліну ён зазначыў:

- Нічога не разумею, што тут напісана.

- Там нашсана, што я дурань, - цверда ды ўпэўнена адказаў уладальнік паперкі ды з гонарам паклаў дакумент у кішэню.

- Таварыш, - сказала старэнькая кабета, што дагэтуль паўгадзіны вымушана была стаяць у калейцы, - не звяртайце на іх увагі, разлічвайцеся.

- Давайце сюды грошы за тавар, - звярнулася ветліва да Мармулка зальная.

Калейка аціхла. Толькі адзін неразумны ды недавучаны студэнт пакруціў пальцам ля скроні, але яго зараз жа спынілі:

- Супакойся, дурань.

У гэтым выпадку Пётр Іванавіч не прамінуў зазначыць:

- Правільна кажаце, людзі. I ён дурань. Толькі ён дурань без даведкі, а я — дурань з даведкаю.

Мармулак выйшаў з крамы ды адразу наўскасяк стаўпераходзіць праспект. Машын было вельмі шмат. Яны сігналілі, каб пазбегнуць наезду на вельмі дзіўнага пешахода. На супрацьлеглым баку аўтамабільнай магістралі яго чакаў міліцыянт ды нецярпліва пастукваў дубінкаю па далоні. Яму на дапамогу спяшаўся яшчэ адзін супрацоўнік ДАІ.

- Сяржант Пэ-эп, - хутка ды незразумела прадставіўся ахоўнік парадку і зароў на ўсю ваколіцу: - Ты што, дурань, пераходу не бачыш? Правілаў дарожнага руху не ведаеш?

- Дурань я, дурань! - уздрыгнуў пешаход. - Вось мой дакумент. Толькі навошта тым папракаць ды палохаць? Я са страху піпі захацеў.

Мармулак аддаў міліцыянту паперку, а сам пашыбаваў да слупка ды пачаў яго арашаць. Падаспеўшы на дапамогу, калега замахнуўся ўжо дубінаю, каб агрэць мярзотніка, што прылюдна парушаў грамадскі парадак, але першы міліцыянт спыніў яго. Пакруціў ля скроні ды зазначыў:

- Не чапай! Хворы. Гэта ён са страху.

Шматлікія прахожыя ў другой палове таго дня са здзіўленнем назіралі, як у самым цэнтры сталіцы незалежнай дзяржавы, на галоўнай яе магістралі, пад аховаю двух міліцыянтаў спраўляў сваю патрэбу невысокага росту чалавек у пажмаканым гарнітуры.

Паперку міліцыянты вярнулі чалавеку, як толькі ён скончыў справу. Адзін з іх хацеў быў прачытаць лекцыю аб правілах вулічнага руху, але яго напарнік напаўголасу зазначыў, што тое дарэмная справа і няварта марнаваць час, бо ўсё роўна нічога не зразумее і не засвоіць, а лепш схавацца за вугал дома ды падпільнаваць новага рызыканта, з якога можна будзе спагнаць штраф.

Паперка дзейнічала адмыслова. Рызыкаваць здароўем, дражніць людзей і міліцыянтаў не мела болей ніякага сэнсу. Можна было распачынаць новае жыццё, асабліва не клапоцячыся аб тым, што давядзецца ўласнаручна несці грошы адвакату, што надарыцца мець справу з законам.

Мармулак спыніўся ля вялізнага рэкламнага шчыта. На ім красаваўся прыгожы мужчына ў элегантным касцюме. Надпіс сцвярджаў: "Толькі ў нас - самае элегантнае адзенне ад лепшых фірмаў свету. Заходзьце. Глядзіце. Купляйце".

Салон моднага адзення месціўся за сотню метраў ад таго месца, дзе цяпер знаходзіўся падпольны багацей.

У салоне было бязлюдна і ціха. 3 цыбатаю дзяўчынаю шчабятаў адмыслова апрануты клерк. З’яўленне ў зале жабрацкага выгляду чалавека выклікала ў іх здзіўленне:

- Тут не падаюць.

Мармулак нахабна прайшоўся па зале ды сеў у фатэль насупраць іх.

- Мне вашыя падачкі не патрэбныя. Я проста хачу апрануцца. Згодна з вашаю рэкламаю, тут можна набыць самыя модныя рэчы. Калі гэта не так, дык я вымушаны буду звярнуцца ў іншы салон.

Кліент заўжды мае рацыю, а грошы не пахнуць. Якая справядлівая заўвага!

Кліент дастаў пачку зялёненькіх і паклаў перад сабою. Прадаўшчыцы-кансультанты неймаверна ўзрадаваліся. За ўвесь бягучы тыдзень гэта быў першы багаты наведвальнік.

- Ды не! Што вы, што вы, - залямантавала дзяўчына, - калі ласка! Мы да вашых паслугаў.

- Што вы жадаеце набыць? - лісліва запытаў франтаваты клерк. - Вось каталог нашых тавараў...

- Я маю намер апрануцца. Набыць таксама абутак. Мне неабходна усё.

- Я крыху вас не разумею, - нахіліў галаву ў паклоне клерк.

- Антуан, - узмахнула рукою ды, як тая фотамадэль, што прапануе лётаць самалётамі "Боінг", выставіла ўперад доўгія пальцы дзяўчына. - Наш наведвальнік хоча апрануцца ў нашым салоне з ног да галавы. Я вас так зразумела, шаноўны?

- Іменна так.

- Нават бялізну?

- I бялізну таксама.

- Што ж, пачынаем справу, - дзяўчына разгарнула на патрэбнай старонцы каталог і прапанавала: - Апошнія навінкі сезона. Глядзіце, што вам даспадобы.