Язэп Палубятка - Прыгоды Мармулка

- Вы часам не ведаеце... э-э-э... над чым зараз працуе... э- э-э.. - гаспадар баяўся памыліцца з прозвішчам, - Шэрлак...

- Шамякін, - дапамагла мужу жонка.

- Вы ведаеце, даўно, даўно не даводзілася сустракацца з Іванам Пятровічам. Быў заняты.

- Каця нам усю раніцу распавядала пра ваш новы раман. Гэта такая цудоўная рэч, - гаспадыня з захапленнем ляпнула ў далоні.

- Вось з гэтай нагоды нам даўненька давялося бачыцца апошні раз. А так, бывала, зойдзем у "Пнуху" ці "Гуркі" ды прапусцім па шкляначцы... пад піўко. I пытае Іван Пятровіч, паклаўшы руку мне на плячо: "Што новага ў цябе, Мармулак?"

- Як вы сказалі? - насцярожана перапытаў гаспадар.

- Продкі, вы людзі ў мяне культурныя і, канечне, ведаеце, што ў кожнага сур’ёзнага пісьменніка існуе літаратурны псеўданім, - выглянула з-за дзвярэй галава Кацькі.

- Сцяпан, - жонка далікатна папракнула мужа. - Гэта ўсім вядомыя ісціны. А вось каго б вы хацелі адзначыць з маладых? Вы... гэта вядомая асоба... А вось такіх, хто піша ў арыгінальным жанры?

3 прозвішчамі маладых пісьменнікаў у госця былі пэўныя цяжкасці, але тут ён успомніў, што ўчора новая знаёмая паказвала яму аднаго пісьменніка і распавядала пра апошнюю яго кніжку, дзе стала абгрунтоўваецца, чаму дочкі не хочуць, каб ведалі іх мамы, чым яны займаюцца ў іх адсутнасць.

- Я ў першую чаргу хацеў бы адзначыць Адама... Мячыка... э-э-э... Глёбуса з яго навэламі пра іспанскі тэмперамент койданаўскіх дзяўчат.

Тут Пётр Матыль устаў. У дзвярах з’явілася апранутая Кацярына, і таму размову неабходна было канчаць, тым болей што ўсе літаратурныя тэмы былі вычарпаныя.

- Шчыра ўдзячны за цікавую гутарку. Вельмі рады быў пазнаёміцца, - Мармулак пакланіўся гаспадарам, зрабіў крок наперад і ўзяў Кацю пад руку. - На жаль, нам неабходна ісці. Непрыгожа спазняцца на спатканне са знакамітасцямі.

- Адзью, - узмахнула рукою на развітанне бацькам дачка.

- Вы заходзьце да нас. Заходзьце як мага часцей, - выказала сваё шчырае пажаданне гаспадыня.

У ліфце Мармулак пачаў даставаць насоўку, і з кішэні выпала невялічкая паперка. Хлопец падняў яе і прачытаў напісаны на ёй адрас. Усё правільна: той самы дом, той самы пад’езд, але зусім іншая кватэра - на паверхі два ніжэй.

ПАМЫЛАК БОЛЕЙ НЕ БУДЗЕ

На гэты раз дзверы Пятру адчыніла пяцідзесяцігадовая кабета. На твары яе было засмучэнне.

- Абяцалі зайсці на наступны дзень, а самі з’явіліся толькі на трэці. Хіба так можна?

- Прабачце! - павінаваціўся Матыль. - Згубіў запіску і памыліўся паверхам. А Вольга дома?

- Дома-дома. Праходзьце. Самыя апошнія дзверы, налева. Пастукайце.

Мармулка здзівіла папярэджанне "пастукайце", але ён адразу звярнуў увагу на колькасць дзвярэй у кватэры і зазначыў, што не памыліўся. Так многа пакояў можа быць толькі ў міністра ці ў іншага бонзы. Душу ахапіла радасць. Ён паправіў галыптук і смела пакрочыў у вызначаным накірунку.

На імгненне затрымаўся і пастукаў у дзверы.

- Заходзьце, - пачуўся кволы, але ўсё ж знаёмы галасок.

Дзяўчына стаяла ля мальберта і малявала гарадскі пейзаж, што бачыўся ёй з акна.

Апранута яна была па-хатняму проста: джынсы ды шэрая швэда. Валасы на патыліцы сцягвала гумка. Гэты ўбор надаваў ёй прывабнасць і нейкую своеасаблівую прыгажосць, ад якой нельга было адвесці позірк. Пятро захапіўся і ад такой неспадзяванкі раскрыў рот ды не мог вымавіць ані слова.

- Добры дзень, - шчыра і адначасова пяшчотна павіталася дзяўчына.

- Добры, - толькі і змог сказаць Мармулак.

- Я думала, што ты забыў свае абяцанні і болей ніколі я цябе не пабачу.

Матыль сапраўды не помніў, што абяцаў Вользе, бо апошнім часам ён шмат каму і шмат чаго абяцаў. Зараз гэта яму хацелася рабіць зноў і зноў. Невыказна падабалася яму дзяўчына.

- Калі ты не супраць - прагуляемся.

- 3 задавальненнем.

Вольга не пераапранулася і не распачала доўгія зборы, а толькі сказала бацькам, што яе дома не будзе. Усмешка надавала ёй яшчэ большую прывабнасць. Другі раз хлопец адчуў што з гэтаю дзяўчынаю хораша, лёгка і проста. Нейкая невядомая сіла цягнула яго да яе.

- Пятро, - сказала Вольга, калі яны спускаліся ў падземны пераход ля ГУМа. - Мне ўвесь час здаецца, што мы дзесьці бачыліся з табою.

На тым месцы, дзе здабываў грошы Мармулак, сядзеў Гена Патоніч. Левая нага ў яго была падвязана, а правае вока перабінтавана нейкай бруднай анучай. "Малапраўдападобна", - адзначыў для сябе былы інвалід са стажам.

- Магчыма, вось тут, - Пятро паказаў на тое месца, дзе сядзеў Патоніч.