Dorota Terakowska - Tam, gdzie spadają anioły

– Wyrzuć to – powiedziała babcia krótko, choć z żalem. Doskonale wiedziała, że w księgarni lub salonie plastycznym może kupić Ewie artystyczne reprodukcje aniołów, pędzla Rafaela lub Leonarda da Vinci, a jednak przywiązana była najbardziej do tej taniej, realistyczno-słodkiej i rzeczywiście kiczowatej wizji marnego artysty: tej pary dzieci, chronionej skrzydłami wielkiego Białego Anioła. Może dlatego, że przed półwieczem właśnie ten obrazek zawiesiła jej nad łóżeczkiem matka, prababcia małej Ewy.

– Małej w każdym razie tu nie ma – stwierdziła Anna to, co od dawna było już wiadome, i cała trójka rozeszła się teraz po domu, by przeszukać kolejne pokoje, a nawet strych i piwnicę.

Spotkali się po kwadransie w ogródku, tym razem, zaglądając pod każdy krzak i za pień każdego z drzew, zanim ponownie wrócili do domu.

– Chwileczkę… – powiedziała nagle Anna. – Ewa jakąś godzinę temu czegoś ode mnie chciała, lecz nie pamiętam, czego.

– Godzinę temu? – powtórzyła babcia, Anna zaś zmieszała się.

– Może dwie? – dodała niepewnie.

– A może trzy. Naprawdę nie wiesz, kiedy to było? – spytała babcia surowo.

– Pracowałam – dodała usprawiedliwiająco Anna, usiłując nie widzieć pełnego wyrzutu wzroku babci.

– Przypomnij sobie – powiedziała cierpliwie starsza pani.

– Musimy iść w to samo miejsce, do mojej pracowni – stwierdziła Anna po namyśle.

To właśnie matka ją nauczyła, że gdy czegoś się zapomni, należy wrócić w to samo miejsce i pamięć też powróci jakby była zaczarowana. Anna śmiała się z tego, jak z wielu innych przesądów, ale o dziwo, ten sprawdzał się w praktyce.

Wyszli więc wszyscy na strych, gdzie znajdowała się przeszklona pracownia. Teraz wpadało do niej niewiele światła, gdyż za oknami panował już wczesny zmrok przedwiośnia.

– Już wiem – stwierdziła, wpatrując się w okno. – Ewa powiedziała, że… chwileczkę… to było coś zabawnego… Ona mówiła, że po niebie leci ogromne stado ptaków i żebym szła je zobaczyć.

– Wrony? – spytała babcia.

– Nie. Wprawdzie nie wyjrzałam przez okno, lecz to na pewno nie były wrony. Nie krakały. Przeciwnie. Leciały w ciszy, a wrony kraczą. Za to niezwykle głośny był łopot ich skrzydeł.

– Bzdura – powiedziała babcia. – Wyobrażasz sobie, jak wielkie musiałyby być te ptaszyska, gdybyś z pracowni usłyszała łopot ich skrzydeł? Na bociany czy łabędzie jest jeszcze za wcześnie.

– Słyszałam! – upierała się Anna. – Nawet pomyślałam, że ten szum skrzydeł brzmi jak muzyka. I leciały w stronę lasu.

– Skąd niby wiesz, dokąd leciały, jeśli nie patrzyłaś?

– Nie patrzyłam, lecz uchyliłam okno i wiem, że ten dziwny szum rozlegał się nad naszym domem, a potem zniknął nad lasem.

– Do diabła z tym! – zniecierpliwił się Jan. – Mówmy o dziecku, a nie o jakichś łopoczących skrzydłach!

– Mówimy o dziecku. Odtwarzamy sytuację – upomniała go Anna. – Ewa koniecznie chciała, żebym szła z nią spojrzeć na te ptaki. Powiedziałam, żeby sama się im przyjrzała, bo pracuję. Być może zeszła do ogrodu i…

– …i z niego wyszła – stwierdził Jan z niepokojem.

Babcia westchnęła i zbliżyła się do okna. Anna stanęła obok i uchyliła je. Zapadała noc, ale wciąż można było odróżnić ciemną ścianę lasu od jasnoszarej łąki. I właśnie tuż za tylną furtką ogrodu coś przykuło ich wzrok: niewielka, jasna plama. Rzucili się w tym kierunku. Długi promień światła lampy trzymanej przez Jana oświetlił przedmiot leżący na burej, jeszcze gołej ziemi. Była to żółta czapeczka Ewy.

– …więc naprawdę wyszła za furtkę. A tyle razy jej mówiłem, że nie wolno! – powiedział Jan z niepokojem.

– To jeszcze nic strasznego – dodała sobie otuchy babcia.

– Las jest straszny – odezwał się w Janie wielbiciel wirtualnego, bezpiecznego świata. – Żmije… wściekłe lisy… trujące rośliny… No i można się zgubić.

– Tylko to ostatnie jest prawdziwe w przypadku pięcioletniego dziecka. To dobry, spokojny las, bez żmij i wściekłych lisów – uspokoiła babcia, tłumiąc w sobie niepokój.

Wszyscy troje wybiegli pośpiesznie z ogrodu i poszli przez łąkę, przyświecając sobie latarkami. Nikt nie próbował żartować czy pocieszać się nawzajem.

Ewę obudziło ostre światło, przebijające się przez zamknięte powieki, a gdy ostrożnie je uchyliła, oślepiło ją bardziej niż słońce, w które kiedyś próbowała patrzeć.

– Żyje! Żyje… – usłyszała jakiś obcy głos mamy. Obcy, gdyż były w nim strach, radość i łzy. A mama nigdy nie płakała. Ani się nie bała. Więc to było nowe. Lecz nie sprawdziła, czy twarz mamy też była nowa, gdyż błysk światła poraził ją i ponownie zamknęła oczy.

– Ma szczęście, że prawdopodobnie skończyło się tylko na pęknięciu trzech żeber i powierzchownych obrażeniach – powiedział jakiś gruby, obcy głos, a Ewa domyśliła się, że to lekarz. Nie miała do tej pory z lekarzami do czynienia. Była wyjątkowo zdrowym dzieckiem.

– Prawdopodobnie? – usłyszała teraz też nowy, bo niezwykle napięty głos taty. Tata mówił na ogół z nonszalanckim luzem, który dawał dziewczynce poczucie bezpieczeństwa. – Co to znaczy “prawdopodobnie”? Proszę sprecyzować.

– Na przykład wstrząs mózgu może się objawić dopiero jutro czy pojutrze, bólami głowy, wymiotami… – odparł niechętnie lekarz.

– Co jeszcze? – spytała tym razem babcia i Ewa pomyślała, że ona jedna miała taki sam głos jak zwykle: ciepły i pełen uczucia.

– No… obrażenia wewnętrzne. W zasadzie je wykluczyliśmy. Ale na wszelki wypadek dziecko musi zostać w szpitalu. Na obserwacji. Przynajmniej trzy dni – oznajmił ostrożnie gruby głos.

A potem mała Ewa poczuła, że czyjeś ręce przenoszą ją ze stołu operacyjnego na wózek i przesuwają spod tego oślepiającego światła. Otwarła szeroko oczy.

– Moje kochanie… – powiedziała mama, wciąż ze łzami, które słychać było w jej głosie, a teraz także widać było na policzkach. – Już nigdy żadna rzeźba nie będzie ważniejsza niż ty. Nigdy!

Ewa pomyślała, że słowa mamy brzmią ładnie, lecz nieprawdziwie. Rzeźby muszą być ważniejsze od niej, zwłaszcza wtedy, gdy się je rzeźbi, gdyż ona, Ewa, jest już skończona cała, od stóp do głów, a rzeźby dopiero się rodzą.

Najmniejsza nieuwaga mamy może spowodować, że rzeźba się nie uda. Mała odrobina gliny zmieni wyraz ust ze smutnych w uśmiechnięte, a jeden nieuważny ruch ręki przeobrazi twarz wbrew zamierzeniu. Ewa nie miała mamie za złe, że w czasie rzeźbienia ważniejsza jest bryła gliny, ale to miłe, że akurat teraz mama myśli inaczej.

– Każde twoje słowo, moja malutka, też będzie ważniejsze niż wszystkie uczone wypowiedzi moich uniwersyteckich kolegów z Harwardu czy Oksfordu – przyrzekł tata, a mała Ewa uśmiechnęła się wyrozumiale, gdyż wiedziała, że w czasie internetowej rozmowy dwóch profesorów nie ma nic ważniejszego niż omawiany temat: ani przepalający się czajnik na kuchence, ani powódź, która wezbrała w przepływającym obok strumieniu, ani prośba Ewy o odgrzanie obiadu, I słusznie: to bardzo trudno, aby dwaj profesorowie z dwóch różnych kontynentów, gdzie pory dnia też są różne, akurat w tej samej chwili mieli wolny czas na dłuższą pogawędkę.

Tylko babcia milczała, patrząc na wnuczkę ze zwykłą sobie, pełną uczucia uwagą. W babci nie było nic nowego, wszystko po staremu: bezpiecznie i dobrze.

– Będzie trochę boleć – powiedziała teraz babcia. – W tym miejscu, gdzie masz elastyczne bandaże. Ale nie martw się. To minie. Nie martw się też o to piękne, śnieżnobiałe pióro. Wzięłam je do domu i schowałam. Tak je ukryłam, że ani się nie zabrudzi, ani go nikt nie znajdzie. Schowek jest bezpieczny, gdyż swoje przyszło do swego. Oddam ci je, jak wyjdziesz ze szpitala.