Andrzej Mularczyk - Sami Swoi

– I tak nas więcej od Karguli, boś ty Pawlaczka! Tak, Pawlaczka… – to odkrycie jakby jednoczy go z niemowlęciem. Znów robi kilka tanecznych kroków, huśtając małą w powietrzu. Dziewczynka zanosi się śmiechem, szczerzy swoje bezzębne usta. Śmieje się Jaśko. Kiedy jednak słyszy kroki Kaźmierza na ganku, siada na krześle z taką miną, jakby miał właśnie pozować do paszportowej fotografi. W drzwiach staje Kaźmierz. Patrzy niepewnie na brata. Podsuwa przed jego oczy przyniesiony worek.

– Jaśku, zobacz, co tu jest.

– Ziemia? – John Pawlak udaje zdziwienie. Wkłada dłoń do środka i przesiewa tę ziemię przez palce.

– Chciał ty ziemię, żeb' ty mógł nią swój grób w Chicago posypać. – Chciałem.

– To i masz ziemię – Kaźmierz wciska mu worek.

– Dobra? Jaśko podnosi oczy. Patrzą na siebie z bliska.

– Dobra, Kaźmierz – mówi uroczyście John i podnosi się z krzesła.

– Lepszej nie trzeba. A wtedy Kaźmierz rozkłada szeroko ramiona i nie zważając na poduszkę z Anią, obejmuje brata, krzycząc na całe gardło, jakby chciał całemu światu obwieścić niebywałą nowinę:

– Jaśku! Bój się Boga, nareszcie jesteś. No to my już wszyscy sami swoi!