Roman Jonasz - Byłem Księdzem II. Owce Ofiarami Pasterzy

Nauka o czyśćcu wywodzi się, jak większa część doktryny katolickiej, z wierzeń pogańskich odziedziczonych po starożytnym Egipcie, Grecji oraz Rzymie, który asymilował wpływy tych pierwszych. Egipcjanie dla przykładu wierzyli w „oczyszczającą wędrówkę dusz” wchodzących w tym celu w różne zwierzęta. Ten pogląd, znany nam dziś doskonale z Hinduizmu, był głęboko zakorzeniony w wielu innych religiach Wschodu.

Najlepszym sposobem skrócenia cierpień czyśćcowych, było do niedawna nabycie odpustu od kilku do nawet kilkuset lat „oczyszczania”, a dzisiaj – kupno Mszy w podobnej intencji. Ceny odpustów w kuriach i u miejscowych plebanów oczywiście wzrastały proporcjonalnie do długości okresu darowanej kary. Na szczęście ofiary za Msze są w miarę stałe. Nie można odmówić mądrości ówczesnemu papieżowi – za jednym zamachem upiekł dwie pieczenie dla Kościoła – dał „szansę zbawienia” całym rzeszom wiernych i zyskał dozgonną wdzięczność duchowieństwa, nabijając mu (i sobie) kiesy pieniędzmi za odpusty. Rzeczywiście, dochody kapłanów i papiestwa wzrosły od tego czasu niepomiernie. Większość ludzi była już zdegustowana i zniechęcona ciągłym straszeniem ich piekłem i torturami; tym skwapliwiej więc kupowali odpusty i Msze za zmarłych, dające im choć cień szansy na zbawienie.

Kościołowi w niczym nie przeszkadza fakt, że wyraźnie faworyzuje bogaczy zakupujących więcej Mszy. Oni przecież o wiele łatwiej osiągną zbawienie! Najbiedniejsi, których nie stać choćby na Msze rocznicowe (nie mówiąc już o „gregoriankach” czy „wypominkach”) nie wejdą do Królestwa Niebieskiego, bo nie „posmarowali” proboszczowi.

Wprost nie do wiary, jak daleko Kościół Katolicki odszedł od Ewangelii. Jawnie szydząc ze wskazań Jezusa, kupczy dla pieniędzy nawet ludzkim zbawieniem. Poniża i odbiera nadzieję tym, nad którymi z największą miłością pochylał się Jezus! Jakież to bolesne i smutne! W taki oto sposób czyściec stał się jednym z najbardziej aroganckich i perfidnych matactw Kościoła.

Ktoś powie – skąd takie gromkie oskarżenia pod adresem czcigodnych, przewielebnych i świątobliwych autorytetów w sutannach? Co za nowe teorie, rewolucyjne idee!? Kto mnie upoważnił, dał mandat na prawdę? Kto pozwolił mi głosić tak postępowe nauki – skoro już wszystko zostało wcześniej ustalone i przypieczętowane papieskim herbem, zatwierdzone przez powszechny sobór. Jak w ogóle śmiem poddawać w wątpliwość „niepodważalne”, „nieomylne” – dogmaty Kościoła Katolickiego!? Mam na to trzy odpowiedzi.

Po pierwsze – nie zagłębiając się zbytnio w istotę rzeczy wykazałem, że „uświęcone prawdy” ogłoszone przez Święte Magisterium Kościoła są nielogiczne, często zupełnie ze sobą sprzeczne i tak się mają do Prawdy Objawionej przez Boga, jak biblijne świnie do pereł. Kościelne dogmaty są w większości wynikiem kościelnych manipulacji na najwyższych szczeblach. Śledząc historię ich formułowania na przestrzeni wieków, widać aż nazbyt wyraźnie zbieżności samej treści ustaw z aktualnie panującymi trendami w polityce Watykanu. Boże Objawienie, niezmienne teraz i na wieki, było i jest nadal dopasowywane do ludzkich intryg.

Takie przekręcanie Słowa Bożego obciążone jest sankcją wielkiego grzechu zgorszenia i wprowadzania w błąd całych pokoleń!!! Jezus nie wahał się ani na chwilę przebaczając cudzołożnicom, celnikom, łotrom, a nawet mordercom. Czynił to z radością i satysfakcją, ale dla obłudnych faryzeuszów, zwodzących Jego owce, którzy uczynili z siebie świętych i nieomylnych, miał zawsze w zanadrzu „wiązankę” najgorszych epitetów i gróźb, w stylu:

„…Plemię żmijowe! Jakże wy możecie mówić dobrze, skoro źli jesteście…?” [46]

„…Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy! Bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa. Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości…” [47]

„…Biada wam, uczonym w prawie, bo wzięliście klucze poznania; samiście nie weszli (do Nieba), a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli…” [48]

„…Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą. Ci tym surowszy dostaną wyrok…” [49]

Wystarczy być szarym, polskim Katolikiem, aby w powyższych charakterystykach kapłanów I – go wieku dostrzec zdumiewające podobieństwo do tych, którzy wchodzą w XXI. Różnica jest co najwyżej jedna – współcześni faryzeusze nie są zbyt „uczeni w Piśmie”.

Największe gromy zarezerwował jednak Jezus dla tych, którzy odważyliby się choćby „o jotę” zmienić Jego naukę:

„…Innej jednak Ewangelii nie ma: są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelie różną od tej, którą otrzymaliście – niech będzie przeklęty!” [50]

To są dopiero prawdziwe, śmiertelne grzechy. Niweczą one samo przyjście Chrystusa na świat, w celu przekazania nam Prawdy Objawionej. Ludzie czyniący z pełną świadomością takie odstępstwa na pewno nie zaznają spokoju na wieki, bo „…Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie…” [51]. Takie są konsekwencje tworzenia pseudo – nieomylnych „prawd”, przez pseudo – nieomylnych ludzi, dla własnych planów i korzyści – w myśl zasady: „cel uświęca środki”.

Moje przekonanie o prawdzie, którą przedstawiam, opieram wprost na Słowie Bożym. Jest jednak jeszcze coś, co przynajmniej dla mnie, w dużym stopniu podważa katolickie nauki o piekle i czyśćcu.

Są to moje doświadczenia z ludźmi, którzy byli już „jedną nogą” na tamtym świecie. Wspominałem wcześniej o nieszczęśnikach z domu starców na ulicy Lodowej w Łodzi oraz o innych cierpiących i stojących na progu śmierci, których odwiedzałem jako kapłan. Dwoje z nich, podczas reanimacji, przeżyło śmierć kliniczną i podzieliło się ze mną związanymi z tym faktem przeżyciami. To, co usłyszałem tak mną wstrząsnęło, iż zacząłem szukać kontaktu z podobnymi ludźmi. Pytałem, szukałem wytrwale i znalazłem następną osobę; zaś przypadek zesłał mi później jeszcze jedną. Przytoczę tutaj wersję wydarzeń wspólną dla relacji czworga ludzi, ponieważ są one niemal identyczne. Jedna z tych osób już nie żyje, ale trzy pozostałe potwierdziły ostatnio

– w rozmowie ze mną swoje historie, prosząc jednocześnie o zachowanie ich anonimowości. Jest ona konieczna również z innego względu – trzy spośród czterech opowieści chroni wcześniejsza tajemnica spowiedzi. A oto w przybliżeniu ich własne słowa:

„…Zrozumiałem nagle, że jestem tylko samą świadomością, myślą. Zobaczyłem, nie wiem jak to się stało – chyba „oczami” duszy, swoje ciało. Byłem poza nim! Ludzie wokół ciała zaczęli krzyczeć i ratować je. W tym samym momencie ujrzałem całe moje życie – wszystko naraz. Ta niesamowita wizja ukazywała najdrobniejsze epizody, ale szczególnie mocno podkreślone były przełomowe momenty moich wyborów pomiędzy dobrem, a złem. Widziałem dokładnie, jak podejmuję najważniejsze życiowe decyzje, co więcej – widziałem ich konsekwencje ponoszone przez innych ludzi! To było niewiarygodne, nie do opisania ludzkimi słowami! Przechodziłem przez kolejne etapy drogi, którą przebyłem na ziemi, a kiedy doszedłem do końca