Stephanie James - Diabelska cena

Wyczuł jej nagłe pobudzenie. Emelina uświadomiła sobie, że atmosfera w pokoju nagle się zmieniła i nabrała zmysłowego zabarwienia. Stało się to tak nagle, że Julian nie wiedział, co powinien teraz zrobić. Wszystkie jego męskie instynkty nakazywały mu działać szybko, zanim ona zdąży wymyślić sposób ucieczki.

– Julianie… – powiedziała Emelina z wahaniem, zaciskając palce na ołówku. – Julianie, wydaje mi się, że nie powinniśmy… – Urwała i niepewnie przygryzła dolną wargę.

– Chodź tutaj i pozwól mi poczuć smak twoich ust – westchnął cicho, wyciągając do niej ramiona. – Potraktuję je o wiele łagodniej niż ty!

W porywie uniesienia ułożył ją na plecach na starym dywaniku i nakrył jej ciało swoim. Westchnął i dotknął jej ust zębami. Długo trzymane na wodzy pożądanie wybuchło w nim z całą siłą. Jak mógł je dzisiaj powstrzymać?

Emelinę porwała fala podniecenia. Już poprzednim razem, gdy Julian wziął ją w ramiona, zareagowała z niezwykłą dla niej siłą, ale dzisiaj miała wrażenie, że on chce oszołomić wszystkie jej zmysły. Udawało mu się to i ten fakt był najlepszą miarą jej zaangażowania. Emelina bowiem znała siebie na tyle, by wiedzieć, że nie jest zdolna do fizycznego związku z mężczyzną bez więzi uczuciowej.

Z minuty na minutę miała coraz mniejszą możliwość wyboru. Jej myśli pędziły chaotycznie. Jak to możliwe, by tak się zaangażowała w związek z tego rodzaju mężczyzną? Ich znajomość nie powinna przekroczyć granicy zawartego układu. Boże drogi, już samo to było dla niej wystarczającym obciążeniem! Skąd więc brała się w niej pokusa, by zaangażować się jeszcze fizycznie?

Nie powinna była tego robić. To było głupie i niebezpieczne. Ale gdy usta Juliana z niewypowiedzianą czułością przesuwały się po jej dolnej wardze, Emelina przypomniała sobie, że już wcześniej tego dnia poczuła niezrozumiałą ochotę, by go chronić i bronić. Nadal czuła wobec niego pewną rezerwę, ale wiedziała, że dopóki nie wyrówna z nim rachunków, znajduje się po jego stronie na dobre i złe.

– Emmy, kochanie, czy wiesz, że przy tobie płonę? Gdy na ciebie patrzyłem przez te ostatnie dni, czułem ciepło, niepokój, pragnienie. Chcę, żebyś i ty czuła to samo. Chcę, byś mnie pragnęła, byś oddała mi się zupełnie. Pozwól mi się kochać z tobą, słodka Emmy.

Pozwolić mu kochać się z nią? Ta prośba była niedorzeczna. Jak mogłaby go powstrzymać? Emelina pogrążyła się w rozkosznym wyczekiwaniu i nie chciała myśleć o żadnych konsekwencjach tego, co się działo. Jej instynkt domagał się zupełnego poddania.

– Julianie, och, Julianie -westchnęła, gdy on powoli przesuwał usta na jej szyję. Oparła dłonie na jego mocnych ramionach, rozkoszując się ich siłą. Czuła na sobie jego twarde ciało i zdawała sobie sprawę z jego podniecenia. Wszystko to razem przyprawiało ją o zawrót głowy.

– Twoje ciało zostało stworzone dla mojego -mówił Julian z ustami na jej szyi, rozpinając górny guzik jej koszuli. – Jest dokładnie takie, jakie powinno być. Pełne, okrągłe, miękkie i niezmiernie pociągające!

– Jeśli to ma być miły sposób powiedzenia mi, że jestem gruba – wykrztusiła Emelina drżącym głosem – to chyba mi się nie podoba!

– To jest sposób powiedzenia ci, że jesteś doskonała. Dokładnie taka, jakiej potrzebuję – zaprzeczył Julian i odpinając drugi guzik jej bluzki, wsunął język między jej rozchylone usta.

Emelina tak była zafascynowana stwarzanym przez niego zmysłowym rytmem, że prawie nie zauważyła, iż Julian ją rozbiera coraz bardziej. Po chwili jego dłoń przesunęła się po jej nagiej piersi. Westchnęła głęboko i przysunęła się do niego. Julian coś szepnął. Niespokojnie poruszała się pod jego ciałem, które stawało się coraz cięższe i coraz mocniej wgniatało ją w dywan.

Wszystkie wrażenia skupiały się w jedno dojmujące pragnienie: dać Julianowi to, o czym marzył. Emelina poruszyła się niespokojnie, przyciskając pierś do jego dłoni. Gdy zaczaj kciukiem pieścić jej koniuszek, westchnęła.

– Julianie, powinnam cię powstrzymać. Wiem, że powinnam. Dlaczego nie mogę się na to zdobyć?

– W żaden sposób nie udałoby ci się mnie dzisiaj powstrzymać. Nawet o tym nie myśl, Emmy. Nawet o tym nie myśl – powtórzył, nie dopuszczając żadnych wątpliwości. Przesunął usta na jej pierś i delikatnie zaczał ją drażnić zębami. Emelina zadrżała, mimowolnie zginając nogę w kolanie. Miała wrażenie, że wszystkie mięśnie jej ciała napinają się jednocześnie. Było to przyjemne, ale i nieco denerwujące.

– Dotknij mnie, kochanie -poprosił Julian ochryple. – Proszę, dotknij mnie.

Jak mogła mu odmówić? Przesunęła palcami po jego karku i włożyła dłoń za kołnierzyk koszuli, gładząc go po ramionach. Ośmielona do dalszego działania oparła rozwarte dłonie o jego pierś i zajęła się górnym guzikiem. Julian uniósł się nieco nad nią. Gdy nie mogła sobie poradzić z guzikami, zniecierpliwiony sam zrzucił koszulę.

– Jesteś taki piękny – westchnęła, przesuwając palcami po jego piersi. – Jak Kserkses.

Ciemne oczy utkwione były w jej twarzy, a usta drgnęły w lekkim uśmiechu.

– Jak mój pies? Dzięki!

– Gładki i silny i… – Urwała, nie chcąc kończyć zdania.

– I jaki?

– I trochę przerażający – dokończyła szczerze.

– Boisz się mnie, Emmy? – Powoli wyciągnął się obok niej i powiódł ręką po jej brzuchu aż do zapięcia dżinsów. Nie odrywając wzroku od jej oczu, zaczął zdejmować resztę jej ubrania.

– Czasami. – Usta miała bardzo wyschnięte i w całym ciele czuła napięcie. Co się z nią działo?

– Nie bój się mnie. Dopóki wiem, że mogę ci ufać, nie masz żadnego powodu, żeby się mnie bać, słodka Emmy. – Pochylił głowę i pocałował ją szybko, po czym wsunął ręce pod pasek spodni i ściągnął je z jej bioder. Stało się to, zanim Emelina zdążyła się zastanowić, czy chce się posunąć tak daleko. Leżała naga przed kominkiem, kasztanowe włosy miała rozrzucone, i patrzyła na niego spod wpółprzymkniętych powiek.

W blasku ognia ich ciała przybrały złocisty kolor. Emelina zapragnęła ujrzeć Juliana w całej okazałości. Chciała widzieć jego ciało w tym złotym blasku.

– Robisz się bardzo śmiała – zażartował, gdy sięgnęła do zamka jego spodni. – Już najwyższy czas!

Emelina cofnęła rękę zawstydzona, ale on pochwycił jej przegub i poprowadził dłoń z powrotem. Ośmielona, rozebrała go powoli. Wciągnęła oddech, gdy zobaczyła, jak bardzo jest podniecony.

– Dotknij mnie jeszcze – błagał. – Boże, jak dobrze jest czuć twój dotyk! – Przez cały czas gładził jej ciało. Gdy przesunął dłoń na wewnętrzną stronę uda, jęknęła i oparła twarz na jego ramieniu.

– Podoba ci się to, Emmy? – szepnął, przesuwając dłoń wyżej po gładkiej skórze. – Czy sprawia ci to przyjemność?

– Och, tak – westchnęła, myśląc: jak to miło z jego strony, że tak się troszczy o jej zadowolenie. Jej były mąż nigdy nie zawracał sobie tym głowy i uważał, że jeśli stosunki małżeńskie jej nie zadowalają, to jest to jej własna wina. Emelina poczuła wdzięczność dla Juliana. Przysunęła się do niego bliżej i z wahaniem dotknęła jego muskularnego uda. Było mocne, szorstkie od włosów i podniecająco inne od jej skóry.

Próbowała go zadowolić w taki sposób, jak on zadowalał ją, głaszcząc i pieszcząc jego skórę, powoli zbliżając się do centrum pożądania. Ale gdy wahała się zbyt długo, Julian jęknął i przysunął się do jej dłoni, domagając się zmysłowego dotyku. Przywarł do niej, wsunął dłoń pod jej okrągłe pośladki i delikatnie pieścił ją kciukiem. Emelina poczuła niezwykłą falę podniecenia, przepływającą przez całe jej ciało.