Stephanie James - Diabelska cena

– No i co? – zapytała, nalewając kawę z termosu do filiżanek. – Czy ten telefon załatwił wszystko tak, jak chciałeś?

– Cardellini będzie tu dziś po południu – powiedział Julian spokojnie, przechylając się na oparcie krzesła.

– Kto to jest Cardellini?

– Mówiłem ci. Pracuje dla mnie.

– Tak, ale co właściwie dla ciebie robi?

– Zajmuje się dla mnie sprawami ochrony i bezpieczeństwa -wyjaśnił Julian łagodnie. W jego oczach pojawił się błysk, na widok którego Emelina zrezygnowała z zadawania dalszych pytań.

– Rozumiem – powiedziała słabo i zajęła się kawą. Cardellini rzeczywiście pojawił się po południu.

Emelina wyjrzała przez okno i przygryzła wargę na widok długiego, czarnego lincolna continentala, który zatrzymał się przed domem Juliana. Poważny, młody człowiek z ciemnymi włosami, ubrany w prążkowany garnitur, wysiadł z samochodu i przyjaźnie pogłaskał Kserksesa po łbie. Emelina mogłaby przysiąc, że zauważyła pod jego marynarką lekkie wybrzuszenie, jakie zwykle tworzy kabura pistoletu. Pięknie, pomyślała. Okazywało się, że wszystkie jej wyobrażenia o stylu życia Juliana Coltera miały pokrycie w rzeczywistości.

Opuściła zasłonę i z determinacją podniosła głowę do góry. Gdy zawierała ten układ, wiedziała, kim jest Julian. Nie ma sensu teraz się tym przejmować. Najważniejsze to powstrzymać Erica Leightona, a wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że Julian Colter był w stanie to zrobić.

A skoro ona bierze w tym udział, to do końca, pomyślała. Wyjęła z szafy kurtkę i wyszła z domu. Zdecydowanie przeszła przez ulicę i wkroczyła na schody domu Juliana. Drzwi otworzył młody człowiek o pochmurnej twarzy.

– Jestem Emelina Strat ton – oświadczyła śmiało.

– Wpuść ją, Joe. Ta dama zarządza naszą małą operacją – zawołał Julian z kuchni. – Przyszła w samą porę, by zobaczyć, jak profesjonalista przyrządza doskonałą kawę.

Joe Cardellini poważnie skinął głową i odsunął się o krok. Emelina pospiesznie przemknęła obok niego i zajrzała do kuchni.

– Cześć, Julianie, pomyślałam, ze wpadnę na chwilę – powiedziała szybko.

Julian spojrzał na nią z ukosa.

– Chcesz powiedzieć, że przyszłaś sprawdzić, jak postępują nasze plany, tak? Poznaj Joe'ego Cardel-liniego. To jest człowiek, który zdobędzie dla ciebie dowody, jeśli będą jakieś do zdobycia.

Emelina uprzejmie wymieniła uścisk dłoni z młodym człowiekiem. Zauważyła, że nadal miał na sobie marynarkę, i ucieszyło ją to. Trudno byłoby prowadzić normalną rozmowę z człowiekiem, który ma przy sobie broń. Wolała tego nie widzieć.

– Miło mi pana poznać, panie Cardellini.

– Panno Stratton. – Skinął oficjalnie głową. Na jego twarzy malowała się spokojna rezerwa, która, zdaniem Emeliny, świadczyła o zbyt dużej ilości niewłaściwych doświadczeń życiowych. Uświadomiła sobie, że twarz Juliana miała ten sam wyraz. Jak to się stało, że wcześniej tego nie zauważyła?

Pospiesznie włączyła się w rozmowę.

– Co będziesz robił w tym domu, Joe? – zapytała z nadzieją, że ton jej głosu jest towarzyski i niezobowiązujący.

– Założę podsłuch i nagram to, co będzie się tam działo w najbliższą środę lub czwartek – wyjaśnił spokojnie.

– Och. – Emelina zmarszczyła brwi. Julian zaśmiał się za jej plecami.

– A ty myślałaś, że co on będzie robił, leżał na plaży i czekał, żeby zastrzelić Leightona, gdy ten się pojawi? To jest dwudziesty wiek, Emmy. Takie rzeczy robi się naukowo, używając najnowszych technologii. Chcesz dowodów? Będziesz je miała.

– Dziękuję -wymamrotała pokornie, nie patrząc na nich.

– Proszę bardzo. – Julian włączył ekspres do kawy.

– Strzelać będziemy później, jeśli będzie taka potrzeba. Emelina wzdrygnęła się.

– Jeśli będzie potrzeba? – wychrypiała.

– Jeśli nie uda nam się zdobyć wystarczających dowodów przeciwko Leightonowi, to będziemy musieli uciec się do bardziej prymitywnych metod, prawda?

– uśmiechnął się Julian szeroko.

– Niech pan jej nie straszy, szefie. – Cardellini pierwszy zareagował na słowa Juliana. Jego poważne spojrzenie przesunęło się współczująco po twarzy Emeliny. – Nie ma sensu jej denerwować.

– Przy mnie zawsze jest zdenerwowana – odrzekł Julian sucho. – Nie martw się o nią, Joe. Wie, w co się pakuje. I ja też wiem. Może pójdziesz się rozejrzeć po domu Leightona.

– Tak, proszę pana. – Odesłany do swoich obowiązków Joe cicho wysunął się na zewnątrz. Emelina zmrużyła oczy.

– On tylko chciał być miły. Nie musiałeś go potraktować jak… jak służącego!

– Pracuje dla mnie. Za pieniądze jakie dostaje, może od czasu do czasu posłuchać polecenia. To, jak ja go traktuję, nie jest najważniejsze.

– A co jest najważniejsze? – zapytała podejrzliwie.

– To, czy utrzyma swoją wygodną posadę, czy też nie, zależy od tego, jak ty go będziesz traktowała.

Emelina otworzyła usta ze zdumienia.

– Jak ja go będę traktowała? Przecież go dopiero co poznałam!

– Właśnie. A on już wyrywa się w twojej obronie. Trzymaj się od niego z daleka, Emmy, bo go wyrzucę z pracy.

– Dobrze wiesz, że to, co mówisz, jest po prostu śmieszne! Zupełnie zwariowałeś! Co się z tobą dzieje?

– Mam ten mały problem z zaborczością. Chcesz dobrej kawy?

– Nie, dziękuję! Jak pan Cardellini słusznie zauważył, jestem trochę zdenerwowana. I denerwuję się coraz bardziej! – Odwróciła się do niego plecami i podeszła do okna.

Nie słyszała, jak przechodził przez pokój, ale nagle stanął za nią. Gdy wyciągnął rękę i podał jej kubek parującej kawy, wiedziała, że jest to oferta rozejmu i nie mogła powstrzymać uśmiechu, który pojawił się w kącikach jej ust.

– Ze mnie się śmiejesz? – zapytał, przesuwając ustami po jej włosach.

Potrząsnęła głową.

– Po prostu czasami bardzo przypominasz mi Kserkse-sa. Gdy włożyłeś mi w rękę ten kubek kawy, skojarzyło mi się z tym, jak Kserkses wtyka mi nos w dłoń, gdy chce, żebym go pogłaskała. Co ja mam z wami zrobić?

– Pogłaskać. – Przesunął palcami po jej karku. Emelina zadrżała.

– Czy chcesz mnie w ten sposób przeprosić za to, że oskarżyłeś mnie o uwodzenie biednego Joe'ego?

– Może. – Westchnął. – Nie przywykłem do przepraszania, Emmy.

– Spróbuj.

Usłyszała, że wciągnął oddech, po czym powiedział równym tonem:

– Przepraszam, Emmy. Nie powinienem był tak się na ciebie rzucać bez powodu.

– Nie, nie powinieneś – przyznała gładko.

– Po prostu jestem trochę przewrażliwiony na tym punkcie.

– Nie masz prawa! – zawołała, wciąż zwrócona twarzą do okna.

– I ty to mówisz? Po ostatniej nocy? – Nadal przesuwał pieszczotliwie palcami po jej karku.

– To, co zdarzyło się ostatniej nocy, nie daje ci do mnie żadnych praw, Julianie – powiedziała.

– Myślę, że sama nie wierzysz w to, co mówisz, kochanie. Wiesz chyba, że teraz, kiedyjuż jesteś moja, nie mam zamiaru oddać cię żadnemu mężczyźnie – odparł Julian z napięciem. -Ale nie wpadaj w panikę. Nie będę cię popędzać.

– Nawet nie potrafię powiedzieć, jak bardzo jestem ci wdzięczna! – zdobyła się na sarkazm.

– Cieszę się. A teraz, skoro już wyczerpaliśmy temat, proponuję, żebyśmy przeszli do następnego. Chciałem ci dzisiaj zaproponować kolację w restauracji na wybrzeżu. Ale nie mam tu samochodu, więc musielibyśmy pojechać twoim.