Jo Beverley - Diabelska intryga

– Tak, pani, jesteś niezwykła – przyznał. – Na tym, między innymi, polega twój problem.

W czasie tej wyczerpującej lekcji osiągnęli stan, który trudno by było nazwać przyjaźnią. Czuli się raczej jak dwoje spiskowców, walczących o wspólną sprawę. Połączył ich jeden cel, a także coś głębszego, czego nie potrafiła jeszcze nazwać

– Bo jestem takim monstrum, którego powinni się strzec mężczyźni?

Pochylił się w jej stronę. W półmroku widziała jedynie błękit jego oczu.

– Jesteś pani niezwykle inteligentną, ale i piękną kobietą – stwierdził. – To już drugi komplement. A właściwie drugi i trzeci.

Diana poczuła, że serce skoczyło jej do gardła.

– Ale na tobie, panie, nie robię jakoś wrażenia – powiedziała prowokacyjnie.

Wziął jej dłoń i złożył na niej solenny pocałunek. Diana zadrżała, czując jego usta. Tak bardzo chciała mieć je bliżej, znacznie bliżej.

– Robisz. I to duże.

Diana nie była w stanie się poruszyć. Dobrze, że głos jej jeszcze nie odmówił posłuszeństwa.

– Wcale tego nie okazujesz… Wyprostował się i pochylił nad hrabiną.

– Wiesz, pani, że nie byłoby to zbyt rozsądne.

– Nic nie wiem – szepnęła, czując na twarzy jego gorący oddech.

Rozchyliła wargi, w każdej chwili spodziewając się pocałunku. Na próżno.

– Nasza… przygoda już prawie skończona, pani – ciągnął Rothgar. – Po jutrzejszej wizycie na dworze nie będziemy sie już musieli spotykać.

Nie chce mnie, pomyślała Diana. I natychmiast przypomniała sobie Safonę. Czy to z jej powodu markiz traktował ja tak ozięble? Czy rzeczywiście pojechała na północ, tak jak mówiła? A może wróci szybko do swego londyńskiego gniazdka, żeby się z nim spotkać? I, na koniec, czym miałaby być rozczarowana? Czy tym, że markiz zgodził się jej pomóc?

– Gdzie spędzę dzisiejszą noc? – odezwała się po dłuż-zej przerwie.

– W Malloren House. Ale nie w pokojach przylegających do moich – dodał zaraz.

– Wobec tego unikniemy wszelkich niebezpieczeństw. Możesz mnie, panie, teraz pocałować na pożegnanie. -Wskazała palcem swoje usta.

– Nie, pani. Takie pożegnanie mogłoby się stać powitaniem.

Nie mógł się jednak powstrzymać i dotknął jej nabrzmiałych oczekiwaniem warg. Cóż to była za rozkosz czuć je pod palcami. Jakie były ciepłe i pełne.

– Mam wrażenie, że nie dokończyłeś jeszcze mojej edukacji – szepnęła.

– Uważaj, pani, bo rozpalisz płomień, który trudno będzie zgasić.

Miała wrażenie, że jego oczy pociemniały, a może sprawił to półmrok nadciągającej nocy. Rothgar pochylił się jeszcze bardziej i dotknął ustami jej warg. Nie mogła się powstrzymać i przylgnęła do niego całym ciałem.

Diana całowała się już wcześniej i nie sądziła, że ten pocałunek zrobi na niej aż takie wrażenie. Była w błędzie! To, co nastąpiło, przekroczyło jej najśmielsze oczekiwania. Był w tym żar rozkoszy i prostota miłości. Był błękit nieba i zieleń trawy. Miała wrażenie, że znalazła się gdzieś daleko od realnego świata.

Kiedy w końcu się od siebie oderwali, Diana dotknęła swych ust.

– C… co to było?.

Głupie pytanie. Przecież był to pocałunek. Ale Rothgar nie użył tego słowa:

– To byliśmy my. – Położył nacisk na ostatnie słowo. -Czy rozumiesz teraz, pani?

Potrząsnęła głową.

– Wiem tylko, że chcę jeszcze.

– To oczywiste – powiedział i odsunął się od niej na swoje miejsce. Chciała zaprotestować, ale powstrzymała się po krótkiej walce wewnętrznej.

– Wiedziałeś, że tak będzie. Skinął głową.

– Domyślałem się.

– Od kiedy?

– Pamiętasz ten wieczór, kiedy dotknąłem twoich stóp?

Jak mogłaby o nim zapomnieć. Niedługo przestanie reagować na nazwisko de Couriac, a wciąż będzie pamiętać delikatny masaż.

– Moglibyśmy zostać kochankami – zauważyła po chwili milczenia.

Markiz westchnął ciężko.

– Ten ogień mógłby nas pochłonąć – stwierdził z mocą. -Musimy pilnować, by nigdy nie połączyć naszych płomieni.

Diana zakryła twarz rękami. Nie chciała protestować. Wiedziała, że Rothgar ma rację. Liczyła jednak na to, że znajdzie sposób, żeby móc się z nim kochać bez zobowiązań.

A jeśli nie?

Wówczas będzie musiała uciec na północ i zamknąć się w swojej wieży. Może po jakimś czasie spłynie na nią ukojenie? Może zdoła pogodzić się z losem?

Powóz zatrzymał się nagle. Rothgar otworzył drzwiczki. Wiedziała tylko, że chce ją opuścić. Z trudem powstrzymywała okrzyk rozpaczy.

Czyżby już przyjechali do Londynu? Wyjrzała na zewnątrz. Wokół szczere pole.

– Co się stało? – krzyknął markiz.

– Coś z końmi, panie – odkrzyknął jeden z woźniców. -

Nie chcą iść dalej.

Markiz wyszedł z powozu, a Diana, która nieco otrzeźwiała, poszła w jego ślady. Szóstka koni stała w zaprzęgu ZE zwieszonymi głowami. Tak jakby miały za chwilę zasnąć. Obaj woźnice oglądali je uważnie.

– Co to może być? – spytał markiz, rozglądając się ostrożnie.

Czyżby znowu groziło im niebezpieczeństwo? Diana nie mogła nikogo dostrzec w mroku. Po ich prawej stronie znajdowały się ugory, a po lewej zagajnik, w którym mógł się czaić cały batalion Francuzów. Gdzieś przed nimi majaczyła kościelna wieża. Szeroka droga wznosiła się nieco, więc nie widzieli tego, co działo się dalej. Zresztą za jakiś czas, kiedy zapadną ciemności, i tak nie zobaczą zbyt wiele.

Diana przypuszczała, że nie są daleko od Londynu. O tej porze ruch zwykle jest niewielki. Zaraz jednak powinien nadjechać powóz bagażowy z Fettlerem i Clarą. Początkowo chciała dołączyć do Rothgara, który wymieniał jakieś uwagi z woźnicami, ale po namyśle powróciła do powozu i wyjęła z podręcznej torby pistolety. Oba naładowane. Większość ludzi, a zwłaszcza mężczyzn, uznałaby wożenie ze sobą broni za ekstrawagancję, ale Diana dziękowała teraz Niebu za swoją przezorność. Tak uzbrojona podeszła do Rothgara. On również miał swoje pistolety.

– Gdzie się podział powóz z naszymi służącymi? – mruknęła nerwowo. – Powinni już tu być.

Markiz tylko się skrzywił.

– Pewnie mają te same problemy.

– Gałęzie cisów?

Woźnice spojrzeli na nią z wyraźnym szacunkiem.

– Tak mówią moi ludzie – przytaknął Rothgar. – Wszystkie symptomy się zgadzają.

Diana cieszyła się, że nawet nie wspomniał, by odłożyła broń. Wiedział przecież, że jest dobrym strzelcem.

– Cisy – powtórzyła cicho.

Mimo, że były bardzo trujące, konie je uwielbiały. Po ich zjedzeniu popadały w stan zbliżony do śpiączki. Ale przecież nigdzie przy zajazdach nie sadzono cisów.

– Wydaje mi się, że konie woźniców są w porządku. -Diana spojrzała do tyłu. Stały tam dwa osiodłane zwierzęta, przywiązane do powozu.

– To prawda. Nie zmienialiśmy ich w Ware – dodał markiz po namyśle.

– Czy myślisz, panie, że powinniśmy na nich pojechać?

– Wszystko jest lepsze niż czekanie.

Kiedy jednak we czwórkę przeszli na tyły karety, jeden z koni padł na kolana.

– Biedne zwierzę! – westchnął woźnica.

– To dobra śmierć, Warner – powiedział Rothgar. – Mamy już tylko jedno zwierzę. Co robić? – Spojrzał na woźnicę. – Posłuchaj, Warner, pojedziesz do najbliższego zajazdu lub oberży i sprowadzisz nam konie. Jak najszybciej, bo niedługo nic już nie będziemy widzieć.