Johanna Lindsey - Dziki wiatr

Chase obrócił się na pięcie w stronę, z której dochodził zagniewany głos, i ku swemu najwyższemu zdumieniu ujrzał przed sobą dziewczynę, która wprowadziła go w błąd pierwszego dnia.

– Znowu ty! Co tu robisz, dzieciaku? – A gdy nie odpowiedziała, zwrócił się do Jeba: – Kim ona jest?

Jeb z trudem starał się ukryć rozbawienie, ale nie bardzo mu się to udało. Czuł, że zaraz zaczną sypać się iskry i wiedział doskonale, kto zostanie poparzony. Dobrze mu tak – pomyślał.

– Dziewczyną, której pan szuka – odparł z niewinną miną.

Chase odwrócił się do Jessie. Ogarnął go gniew.

– Niech to diabli! – wrzasnął. – Powinienem skroić cl tyłek!

Zrobiła krok wstecz, a jej dłoń wylądowała automatycznie na kaburze.

– Nie radzę – syknęła cicho, bardzo spokojnym głosem. – Na pana miejscu w ogóle bym o tym nie myślała!

Chase popatrzył na nią ze strachem, w oczach. Wcześniej nie zauważył broni; dostrzegał jedynie delikatną, owalną buzię, buzię, która przez ostatnie półtora tygodnia z jakiegoś irytującego powodu stawała mu często przed oczyma. A teraz okazało się, że właśnie tej pannicy szukał – nie jakiejś niezidentyfikowanej córki Rachel, osoby bez twarzy, ale tego małego nicponia w chłopięcym przebraniu! Chryste! Naprawdę miał ochotę wygarbować jej skórę!

Gniew nadal w nim wrzał, ale zdołał to ukryć.

– Naprawdę mogłabyś mnie zastrzelić? – spytał.

– Na pewno – mruknął Jeb. Chase złagodniał w jednej chwili.

– Mogłabyś, Jessico? – powtórzył najbardziej czarującym tonem, na jaki mógł się zdobyć.

Jessie nie wiedziała, co sądzić o tej nagłej zmianie zachowania mężczyzny, ale nie wydawała się uspokojona. Gniew był ważną częścią składową obrony, a ona okłamała Chase'a i oboje o tym wiedzieli. Główną przyczynę jej wściekłości stanowiło jednak to, że intruz ośmielił się podnieść głos na Jeba.

– Proszę się tylko trzymać ode mnie z daleka, a nie będzie musiał pan sobie odpowiadać na to pytanie.

– W takim razie zachowam stosowną odległość – oświadczył Summers, opierając się o ścianę. – Ale zgodzisz się chyba ze mną co do tego, że powinniśmy szczerze pomówić.

– Nie – odparła ponuro. – Nie zamierzam prowadzić z panem konwersacji, ale chcę, aby pan wysłuchał mnie.

Zdecydowanie panu nie radzę dręczyć Jeba. On pracuje dla mnie i nie musi panu niczego tłumaczyć. Nie musi poświęcać panu czasu, jeśli nie ma na to ochoty. A pana nie zatrudniam, więc tym bardziej proszę nie przeszkadzać mu w pracy. Czy to jasne, mój panie?

– Oczywiście – odparł Chase z niewzruszonym spokojem. Ale skoro tak ładnie umiesz wyjaśniać wszystko, panienko, wyjaśnij mi, dlaczego wtedy skłamałaś.

– Bo nie chcę, żeby się pan tu szwendał – warknęła. -I tyle!

Obróciła się na pięcie i już miała wyjść ze stajni, kiedy Chase powstrzyma! ją nagle złowieszczym szczękiem odbezpieczanej broni.

Dzielił ich niecały metr. Jessie odwróciła głowę i popatrzyła na Chase'a z niedowierzaniem.

– Nie ośmieli się pan – powiedziała cicho. – Jak by się pan później tłumaczył przed swoją najdroższą Rachel?

Z tym słowami przeszła spokojnie przez drzwi stajni. Chase ze złością odłożył broń. Skrzypliwy chichot Jeba wyprowadził go jeszcze bardziej z równowagi. Już od dawna żadna kobieta nie wprawiła go w taką irytację.

Poszedł więc za Jessie i dogonił ją w połowie drogi między stajnią i domem. Dziewczyna usłyszała jego kroki stanowczo za późno. Zanim zdążyła zareagować, wyszarpnął pistolet z jej kabury i odrzucił daleko na podwórze.

– Jednak będziemy rozmawiać – powiedział ożywionym tonem.

– Prędzej mnie piekło pochłonie! – Każde kolejne słowo Jessie brzmiało głośniej niż poprzednie. Zanim dokończyła zdanie, zamachnęła się na Chase'a pięścią.

Chase chwycił ją za przegub i wykręcił rękę za plecy, a następnie zrobił to samo z drugą. Jessie mogła teraz tylko kopać.

– Miałaś tylko częściowo rację, dziecko – warknął. – Nie tyle bym się nie ośmielił cię zastrzelić, co nie chciałbym tego uczynić. Ale bez skrupułów sprawię ci lanie, jeżeli natychmiast się nie uspokoisz.

Jessie przestała walczyć i oparła się o tors mężczyzny. Czekając, by odzyskała równowagę, Chase stał się nagle boleśnie świadomy jej ciała. W jego myśli wkradł się zamęt. Rachel mówiła mu przecież, ile lat ma jej córka. Osiemnaście? Jessie była zatem dojrzałą kobietą, choć postępowała jak dziecko i skrywała swe wdzięki pod męskim ubraniem. Nic dziwnego, że zaczynał reagować na jej bliskość.

Zaklął cicho i odsunął dziewczynę, przytrzymując ją nadal za przeguby. Przyjrzał się jej dokładnie i dostrzegł wszystkie urocze szczegóły, jakie uszły wcześniej jego uwagi – spodnie przylegające do nóg niczym druga skóra, bluzkę opinającą piersi.

– Będziesz grzeczna?

Jessie opuściła głowę. Wydawała się pokonana.

– Sprawia mi pan ból – powiedziała.

Rozluźnił uścisk. W tej samej chwili Jessie wyszarpnęła dłonie i zaczęła biec w stronę domu. Dogonił ją dopiero na schodach. Tym razem miał dość. Kiedy usiadł na schodach i położył ją na sobie na kolanach, Jessie zaczęła się drzeć jak opętana. Wyrywała się z całą siłą, próbując spojrzeć mu w twarz, ale on nie puszczał.

Rachel usłyszała krzyk córki, a kiedy wyszła na ganek i zobaczyła, co się dzieje, osłupiała.

– Przestań, Chase!

Zajęty przytrzymywaniem syczącego, plującego dzikiego kota, nie mógł się do niej odwrócić.

– Zasłużyła sobie na to! – powiedział ze złością.

– To nie jest dobry sposób na Jessicę. – Kobieta stanęła na wprost Summersa. – Pozwól jej wstać.

Chase popatrzył na Rachel i zaczął odzyskiwać zdolność racjonalnego myślenia.

– Zgoda. Nie do mnie należy wychowywanie twojej córki niezależnie od tego, jak bardzo by się jej to przydało.

Puścił Jessie. W chwili gdy dziewczyna poczuła grunt pod nogami, zamachnęła się i palnęła Summersa w nos. Cios zaskoczył Chase'a do tego stopnia, że zanim zdążył zareagować, rozwścieczona kotka uciekła do domu. Mężczyzna wydał z siebie dziki ryk i ruszył w pogoń.

Rachel chwyciła go za ramię.

– Zostaw ją, Chase.

– Widziałaś, co mi ta jędza zrobiła?! – wrzasnął ze złością.

– Owszem, a zasłużyłeś na znacznie więcej – odparła ostro Rachel. – Jessie jest młodą kobietą. Nie wolno ci traktować jej tak brutalnie.

– Rzeczywiście! Młoda kobieta! To zepsuty bachor. Dotknął nosa i umazał sobie palce krwią. – Złamany?

– Pokaż. – Rachel obmacała kość i potrząsnęła głową. -Chyba nie, ale mocno krwawisz. Wejdź do środka, zaraz się tobą zajmę.

Chase przekroczył próg z takim wahaniem, jakby się obawiał, że Jessie czyha w pobliżu. Rachel dostrzegła jego lękliwe spojrzenia.

– Drzwi do jej pokoju są otwarte, więc widocznie wybiegła tylnym wyjściem.

– Jeśli mówicie o Jessie – wtrącił Billy Ewing, wchodząc do korytarza – to właśnie dosiadła Blackstara i pognała przed siebie.

– Pewnie chce się podąsać w samotności – powiedział Chase.

– Jessie?! – prychnął Billy. – Nie, ona ma coś ważnego do zrobienia. Sama mi to powiedziała, kiedy ją spytałem, dokąd tak pędzi. Co ci się stało?

– Nieważne!

– O rety! – mamrotał Billy, gdy ruszył korytarzem w stronę, z której przyszedł. – Od tych dorosłych nigdy nie można wyciągnąć szczerej odpowiedzi.