John Connolly - Księga rzeczy utraconych

W królestwie Garbusa było wiele podobnych historii – tysiąc sal i tysiąc historii w każdej z nich. W jednej sali znajdowała się kolekcja pająków obdarzonych zdolnościami telepatycznymi, bardzo starych, bardzo mądrych i ogromnych, średnica odwłoku każdego z nich miała sześćdziesiąt centymetrów, a ich zęby były tak trujące, że jedna kropla jadu wpuszczona do studni zabiła kiedyś całą wioskę. Garbus często wykorzystywał je, by tropić tych, którzy zabłądzili do jego tuneli. Kiedy tylko ich znajdowano, pająki omotywały ich jedwabiem i niosły do swej pełnej pajęczyn sali. Tam umierali bardzo powoli, gdy pająki żywiły się nimi, wysączając z nich życie kropla po kropli.

W jednej z gotowalni przed pustą ścianą siedziała kobieta, nieustannie czesząc długie srebrne włosy. Czasami Garbus przyprowadzał do niej tych, którzy go rozgniewali, a kiedy się odwracała, widzieli swoje odbicie w jej oczach, które były lustrami. W tych oczach oglądali chwilę swojej śmierci, by wiedzieli dokładnie, kiedy i jak umrą. Myśląc, że taka wiedza nie potrafi przerazić, popełniamy błąd. Nie jest nam dana wiedza o chwili i naturze naszej śmierci (bo wszyscy mamy nadzieję, że być może jesteśmy nieśmiertelni). Ci, którzy poznali tę tajemnicę, przekonali się, że nie mogą spać, jeść ani cieszyć się z żadnej przyjemności życia, tak byli udręczeni tym, co zobaczyli. Ich życie przypominało powolną śmierć, nie było w nim radości, tylko strach i smutek, kiedy więc nadchodził koniec, byli niemal wdzięczni.

W sypialni znajdowali się naga kobieta i nagi mężczyzna, a Garbus przyprowadzał do nich dzieci (nie te wyjątkowe, które dawały mu życie, lecz te, które wykradał z wiosek lub które zbaczały ze ścieżki i ginęły w lesie). W ciemnościach swej komnaty mężczyzna i kobieta szeptali im do ucha rzeczy, których dzieci nie powinny wiedzieć. Snuli mroczne historie o tym, co dorośli robią razem w nocy, kiedy ich córki i synowie już śpią, a dzieci powoli umierały od środka. Zmuszano je do wejścia w dorosłość, zanim były na to gotowe, odbierano dzieciństwo, a ich umysły uginały się pod ciężarem trujących myśli. Wyrastały na złych ludzi i tak szerzyło się zepsucie.

W jednym małym, jasnym pomieszczeniu znajdowało się tylko lustro, proste, pozbawione ozdób. Garbus wykradał mężów i żony z ich małżeńskiego łoża, pozostawiając ich współmałżonków we śnie, i zmuszał swych więźniów, by siadali przed lustrem, w którym pokazywały się wszystkie paskudne sekrety ukrywane przez współmałżonków: grzechy, które popełnili i które chcieli popełnić; zdrady, które już mieli na sumieniu i te, które mogą dopiero popełnić. Potem więźniowie wracali do swoich łóżek, a kiedy się budzili, nie pamiętali pomieszczenia, lustra ani porwania przez Garbusa. Pamiętali tylko, że ci, których kochali i którzy – jak sądzili – darzą ich równie wielką miłością, nie byli tacy, za jakich ich uważali, a ich wspólne życie zniszczyły podejrzenia i strach przed zdradą.

Była też sala wypełniona kałużami pozornie czystej wody, a każda z nich pokazywała inną część królestwa. Ż ycie poza murami zamku nie miało więc dla Garbusa żadnych tajemnic. Nurkując do kałuży, mógł się znaleźć w miejscu, którego odbicie przedstawiała. Powierzchnia wody lśniła i marszczyła się, nagle pojawiała się ręka, potem noga, a na koniec twarz i skrzywione plecy Garbusa, przeniesionego w jednej chwili z lochów pod zamkiem do pokoju lub na oddalone pole.

Ulubioną torturą Garbusa było porywanie mężczyzny lub kobiety, najchętniej posiadających dużą rodzinę, i zawieszanie ich na łańcuchach w sali kałuż. Na ich oczach zabijał członków ich rodziny, jednego po drugim. Po każdym zabójstwie wracał do sali i wysłuchiwał błagań swego więźnia, jednak bez względu na krzyki i błagania, by okazał litość, nie oszczędzał nikogo. Na koniec, kiedy wszyscy już nie żyli, zabierał osieroconego mężczyznę lub kobietę do swego najciemniejszego lochu i zostawiał tam, by tracili zmysły z samotności i smutku.

Małe i duże niegodziwości były masłem na chlebie Garbusa. Dzięki swojej sieci tuneli i sali wypełnionej kałużami wiedział o swoim świecie więcej niż ktokolwiek, a ta wiedza dawała mu władzę, by potajemnie rządzić królestwem. Przez cały czas przemierzał też mroki innego świata, naszego świata, bo wśród chłopców i dziewczynek szukał kandydatów na przyszłych władców. Wiązał ich ze sobą, łamiąc ich ducha i zmuszając do zdradzenia dzieci, które powinni chronić. Tym, którzy grozili mu buntem, obiecywał, że pewnego dnia uwolni ich i dziecko, które poświęcili, zawierając z nim umowę. Twierdził, że jeśli tylko zechce, potrafi przywrócić do życia delikatną postać zamkniętą w słoju (bo większość, podobnie jak Jonathan Tulvey, szybko zdawała sobie sprawę, że popełniła ogromny błąd, zawierając umowę z Garbusem).

Istniały jednak i takie rzeczy, nad którymi Garbus nie miał kontroli. Sprowadzani z zewnątrz ludzie zmienili kraj. Przynosili bowiem ze sobą swoje obawy, sny i koszmary, które tu stawały się prawdziwe. Tak właśnie powstali wilkoni. To ich Jonathan bał się najbardziej. Od najwcześniejszego dzieciństwa nienawidził opowieści o wilkach i stworach, które chodziły i mówiły jak ludzie. Kiedy Garbus przeniósł go w końcu do swego królestwa, wraz z nim pojawił się strach i wilki zaczęły się zmieniać. One nie bały się Garbusa. Rosły w liczbę i siłę, jakby napędzała je część ukrytej nienawiści Jonathana do Garbusa. Teraz stanowiły największe zagrożenie dla królestwa, choć Garbus miał nadzieję, że uda mu sieje wykorzystać do swoich celów.

Chłopiec o imieniu David był inny od pozostałych dzieci, które Garbus skusił swą obietnicą. Pomógł zniszczyć Bestię i kobietę, która mieszkała w Cierniowej Fortecy. David nie uświadamiał sobie tego do końca, ale zrodziły się one z jego strachu, który je ożywił. Garbusa najbardziej zaskoczył sposób, w jaki David radził sobie ze strachem. Gniew i smutek umożliwiły mu dokonanie tego, czego nie zdołali osiągnąć starsi od niego ludzie. Chłopiec miał w sobie dość siły, by pokonać własny strach. Zaczynał też walczyć z nienawiścią i zazdrością. Taki chłopiec, jeśli uda się nad nim zapanować, stanie się wielkim królem.

Jednak czas Garbusa uciekał. Musiał szybko wykorzystać życie innego dziecka. Jeśli zje serce małego Georgiego, jego życie stanie się życiem Garbusa. Jeśli przeznaczeniem Georgiego było żyć sto lat, to Garbus otrzyma te lata zamiast niego. Duch Georgiego zostanie uwięziony w jednym z jego słojów i śpiąc w wąskim, twardym łóżku, Garbus będzie wchłaniał jego światło.

Garbusowi pozostał w klepsydrze niecały dzień życia. David musiał zdradzić swego młodszego brata przed północą. Siedząc w sali kałuż, Garbus dostrzegł kształty pojawiające się na wzgórzach otaczających zamek i po raz pierwszy od wielu dziesięcioleci poczuł prawdziwy strach. Lecz nawet w tej chwili dopracowywał ostatnie szczegóły swego ostatniego, rozpaczliwego planu.

Bo wilki zbierały się i niebawem zaatakują zamek.

Kiedy uwagę Garbusa odwróciła nadciągająca armia, David z Anną w słoju wracał przez labirynt tuneli do sali tronowej. Gdy dotarli do drzwi ukrytych za gobelinem, usłyszał krzyki mężczyzn, tupot stóp i szczęk broni. Zastanawiał się, czy powodem tego zamieszania było jego zniknięcie, i próbował wymyślić najlepszy sposób, by je wytłumaczyć. Wyjrzał zza gobelinu i zobaczył stojącego niedaleko Duncana, który wysyłał ludzi na mury obronne i pouczał innych, by upewnili się, że wszystkie wejścia i wyjścia z zamku są zabezpieczone. Kiedy odwrócił się tyłem, David wysunął się z korytarza i popędził do schodów prowadzących na galerię. Jeśli nawet ktoś go zauważył, nie zwrócono na niego uwagi. Wiedział już, że to nie on jest przyczyną całego zamieszania. Kiedy znalazł się w swojej komnacie, zamknął drzwi i zdjął z ramienia worek ze słojem, w którym zamknięty był duch Anny. Podczas krótkiej wędrówki z królestwa Garbusa jej światło przygasło i siedziała skulona na dnie słoja z twarzą jeszcze bledszą niż wcześniej.