Jodi Picoult - Świadectwo Prawdy

– A Samuel nie jedzie? Gdzie on się podziewa? – mruknęła Ellie, wyglądając przez okno. – Nie ma takich sędziów, którym by się podobało, że obrońca spóźnia się pierwszego dnia przesłuchiwania własnych świadków.

I jakby go wyczarowała tymi słowami, Samuel wybiegł zza obory, od strony pola. Rozpięte poły najlepszej niedzielnej marynarki powiewały w rytm kroków, czarny kapelusz był przekrzywiony. Samuel ściągnął go z głowy i wcisnął się na siedzenie z przodu, obok Ledy.

– Przepraszam – mruknął, a kiedy samochód ruszył, wykręcił się do tyłu i wręczył Katie maleńką, więdnącą koniczynkę. Cztery listki ułożyły się wiotko na dłoni dziewczyny.

– Na szczęście. – Samuel uśmiechnął się do niej. – I dla ciebie.

– Jak weekend? – zagadnął George Ellie, kiedy zajmowali swoje miejsca na sali rozpraw.

– W porządku – odpowiedziała szorstko, układając po swojemu rzeczy na stole dla obrony.

– O! Jesteśmy nie w sosie? Chyba za późno się położyłaś. – George wyszczerzył zęby. – Pewnie balowałyście, dopóki krowy nie wróciły z pola. A o której w ogóle krowy wracają z pola?

– Skończyłeś? – zapytała Ellie, mierząc go obojętnym spojrzeniem.

– Proszę wstać! Rozprawie przewodniczy sędzia Philomena Ledbetter!

Sędzina usadowiła się na swoim fotelu.

– Dzień dobry państwu – powiedziała, wsuwając na nos półokrągłe okulary do czytania. – O ile sobie przypominam, w piątek pan prokurator zakończył postępowanie dowodowe, zatem dziś zaczyna pani Hathaway. Jest pani gotowa, mam nadzieję?

Ellie wstała.

– Tak, wysoki sądzie.

– Świetnie. Może pani wezwać swojego pierwszego świadka.

– Obrona wzywa na świadka pana Jacoba Fishera.

Katie patrzyła, jak jej brat wchodzi na salę z zaplecza, gdzie czekał, aż zostanie wezwany do złożenia zeznań. Mrugnął do siostry, kiedy składał przysięgę. Ellie uśmiechnęła się do niego, żeby dodać mu otuchy.

– Proszę podać nazwisko oraz adres.

– Jacob Fisher. North Street dwieście pięćdziesiąt pięć, State College, Pensylwania.

– Co łączy pana z Katie Fisher?

– Jestem jej starszym bratem.

– Ale nie mieszka pan z rodziną? Jacob potrząsnął głową.

– Już od kilku lat nie mieszkam w domu. Wychowałem się jako amisz na rodzinnej farmie i kiedy miałem osiemnaście lat, przyjąłem chrzest, ale potem wystąpiłem z kościoła.

– Dlaczego?

Jacob spojrzał w stronę ławy przysięgłych.

– Szczerze wierzyłem, że będę amiszem zawsze i że do śmierci będę żył prostym życiem, ale odkryłem coś, co stało się dla mnie równie ważne jak wiara, jeśli nie ważniejsze.

– Co takiego?

– Naukę. Amisze nie kształcą się powyżej ósmej klasy. Zakazuje tego Ordnung , reguły życia kościoła.

– Kościół amiszów ma swoje reguły?

– Tak. Chodzi o te rzeczy, które ludziom postronnym najczęściej kojarzą się z amiszami: zakaz jeżdżenia samochodem i używania traktorów w polu. Ubiór. Brak elektryczności i telefonów; to wszystko, co wyróżnia amiszów jako grupę. Przyjmując chrzest, składa się ślubowanie, że będzie się żyło w poszanowaniu tych warunków. – Odchrząknął. – Ze mną w każdym razie było tak, że terminowałem u stolarza. Kiedyś dostaliśmy zamówienie na biblioteczkę od nauczyciela ze szkoły średniej w mieście Gap. Przyłapał mnie, jak kartkowałem jego książki i pożyczył mi kilka do domu. To on podsunął mi tę myśl, że mógłbym kształcić się dalej. Chowałem książki przed rodziną tak długo, jak tylko mogłem, ale ostatecznie, kiedy już postanowiłem, że będę zdawał na studia, dotarło do mnie, że nie mogę dłużej być amiszem.

– I co się wtedy stało?

– Kościół dał mi wybór: zrezygnować ze studiów albo porzucić wiarę.

– Brzmi to dość okrutnie.

– Nie ma w tym żadnego okrucieństwa – zaprzeczył Jacob. – W każdej chwili, choćby dziś, jeśli wrócę i wyznam swoją winę przed całym zgromadzeniem, zostanę przyjęty z powrotem z otwartymi ramionami.

– Ale wiedzy wyniesionej ze studiów nie może pan przecież wykreślić z pamięci.

– Nie o to chodzi. Wystarczyłoby, że zgodziłbym się przyjąć kurs obrany przez grupę, zamiast szukać własnego.

– Czym się teraz pan zajmuje?

– Robię magisterium na wydziale anglistyki Pensylwańskiego Uniwersytetu Stanowego.

– Rodzice pewnie są z pana dumni – powiedziała Ellie. Jacob uśmiechnął się blado.

– Nie wiem. Trzeba zrozumieć jedną rzecz: u Anglików i u amiszów zupełnie inne rzeczy spotykają się z uznaniem. Amisze, czyli prości ludzie, prawdę mówiąc, w ogóle nie zabiegają o uznanie. Ich celem jest wtopienie się w grupę, chcą żyć, jak przystało na dobrych chrześcijan, bez zwracania na siebie uwagi. Tak więc nie, pani Hathaway, nie powiedziałbym, że rodzice są ze mnie dumni. Mój wybór tylko ich zdezorientował.

– Czy nadal spotyka się pan z nimi? Jacob spojrzał przelotnie na siostrę.

– Kilka dni temu po raz pierwszy od sześciu lat zobaczyłem rodziców. Przyjechałem na ich farmę, pomimo tego, że ojciec wy rzekł się mnie, kiedy zostałem ekskomunikowany.

Ellie uniosła brwi.

– To po wystąpieniu z kościoła amiszów nie można utrzymywać kontaktów z jego członkami?

– Nie, to raczej wyjątek niż reguła. Oczywiście, ekskomunikowany członek rodziny może utrudnić jej życie, zwłaszcza jeśli mieszka z nimi pod jednym dachem. Chodzi tu o Meidung , czyli odsunięcie od wspólnoty. Jedna z reguł życia kościoła, o których wspominałem wcześniej, mówi, że członkowie kościoła mają unikać tych, którzy złamali zasady. Na takich grzeszników nakłada się na krótki czas bann i innym amiszom nie wolno wtedy jadać z nimi przy jednym stole, robić wspólnych interesów ani też utrzymywać kontaktów seksualnych.

– Czyli w takiej sytuacji mąż musiałby unikać własnej żony? Matka odwrócić się od dziecka?

– Formalnie rzecz biorąc – tak, ale z drugiej strony, kiedy jeszcze byłem amiszem, słyszałem o pewnym człowieku, na którego nałożono bann za posiadanie samochodu. Mężczyzna ten dalej mieszkał ze swoją żoną, która jak dawniej należała do wspólnoty i chociaż miała obowiązek stronić od niego, jakimś sposobem urodziła mu siedmioro dzieci, które w swoim czasie co do jednego przyjęły chrzest w kościele amiszów. Zatem w gruncie rzeczy o oddaleniu decydują same bezpośrednio zaangażowane osoby.

– Dlaczego w takim razie ojciec wyrzekł się pana? – zapytała Ellie.

– Długo nad tym myślałem, pani Hathaway. Muszę chyba odpowiedzieć, że przyczyną było poczucie osobistej porażki; jakby to on był winny, że nie zechciałem pójść w jego ślady. Wydaje mi się też, że bał się o Katie. Gdyby miała stykać się ze mną codziennie, to w jego przekonaniu groziło jej skażenie znajomością angielskiego świata.

– Proszę nam przybliżyć pańskie relacje z siostrą. Jacob uśmiechnął się szeroko.

– Cóż, nie różnimy się chyba zbytnio od wszystkich innych rodzeństw. Raz Katie była dla mnie jak najlepszy kumpel, a kiedy indziej robiła się męcząca nie do zniesienia. Ponieważ jest ode mnie o kilka lat młodsza, byłem za nią odpowiedzialny i uczyłem ją różnych prac gospodarskich.

– Czy byliście blisko ze sobą?

– Bardzo. Dla amiszów rodzina jest wszystkim. Nie chodzi tylko o to, że spotyka się każdego dnia przy wspólnych posiłkach. Ważne jest to, że pracuje się razem, ramię w ramię, na wspólne utrzymanie. – Jacob uśmiechnął się do Katie. – Kiedy spotyka się kogoś codziennie o wpół do piątej rano w oborze i razem wynosi krowi nawóz, jest okazja naprawdę dobrze się poznać.