Deborah Harkness - Czarownica

– Ale parę minut temu nie przestałam myśleć – odparłam – a mimo to pojawił się ten czarnoksięski wicher.

– No tak, ale w tym momencie odczuwałaś potężne emocje – wyjaśnił Matthew, a potem pochylił się, opierając łokcie na kolanach. – A to blokuje zawsze czynności intelektu. To samo przydarzyło ci się w czasie rozmowy z Miriam, a potem w mojej obecności i z palców zaczęły ci strzelać iskry. Ten twój biały stolik jest wyjątkiem od ogólnej zasady.

– Uważasz, że nastrój i ruch wystarczają, żeby uwolnić te siły? Kto chciałby być czarodziejem, jeżeli za pomocą czegoś tak prostego można rozpętać moce wszystkich piekieł?

– Przypuszczam, że bardzo wiele osób. – Matthew spojrzał w bok. – Chciałbym cię poprosić, żebyś zrobiła coś dla mnie – powiedział. Kanapa zaskrzypiała pod nim, kiedy odwrócił się znowu do mnie. – Chciałbym też, żebyś zastanowiła się dobrze, zanim mi odpowiesz. Mogę na to liczyć?

– Oczywiście. – Kiwnęłam potakująco głową.

– Chciałbym zabrać cię do domu.

– Nie zamierzam wracać do Ameryki. – Odczekałam z odpowiedzią pięć sekund, żeby zrobić dokładnie to, o co mnie prosił.

Matthew pokręcił głową.

– Nie do twojego domu. Do mojego. Musisz wyjechać z Oksfordu.

– Powiedziałam ci już, że chętnie pojadę do Woodstock.

– Old Lodge to tylko budynek, mały domek, Diano – wyjaśnił cierpliwie Matthew. – Chcę cię zabrać do mojego domu, do Francji.

– Do Francji? – Odrzuciłam włosy z twarzy, żeby lepiej go widzieć.

– Czarodzieje zamierzają zdobyć Ashmole'a 782 i nie dopuścić, żeby wpadł w ręce innych istot. Tym, co na razie utrzymuje ich na odległość ręki, jest przekonanie, że złamałaś ciążący na nim urok, a także wybitna pozycja twojej rodziny. Ale gdy Knox i inni odkryją, że nie sięgnęłaś po magię, żeby zdobyć ten manuskrypt, i że ciążący na nim urok sam ustąpił przed tobą, będą chcieli się dowiedzieć, jak to się stało i dlaczego.

Ukazał mi się nagle wyraźny obraz mojego ojca i matki. Zamknęłam oczy.

– Obawiam się, że nie będą pytać o to w uprzejmy sposób.

– Prawdopodobnie. – Matthew głęboko zaczerpnął powietrza. Widoczna na jego czole żyła nabrzmiała. – Widziałem to zdjęcie, Diano. Chcę, żebyś się znalazła z dala od Knoxa i biblioteki. Chcę cię mieć przez jakiś czas pod moim dachem.

– Gillian powiedziała, że zrobili to czarodzieje. – Nasze spojrzenia się spotkały. Uderzyło mnie, jak małe są jego źrenice. Zwykle były czarne i ogromne, ale tej nocy Matthew wyglądał inaczej. Jego skóra była mniej upiorna, a blade zazwyczaj wargi miały trochę więcej koloru. – Czy to może być prawda?

– Nie wiem tego na pewno, Diano. Nigeryjski lud Hausa wierzy, że źródłem czarodziejskiej mocy są kamienie w żołądku. Ktoś mógł ich szukać w ciele twojego ojca – powiedział przygnębionym tonem. – Według wszelkiego prawdopodobieństwa zrobił to jakiś czarownik.

Usłyszałam cichy odgłos i światełko w automatycznej sekretarce zaczęło migać. Jęknęłam.

– To już piąty telefon od twoich ciotek – zauważył Matthew.

Nawet przy maksymalnym wyciszeniu głośności wampir i tak słyszałby głos rozmówcy. Podeszłam do stołu obok niego i podniosłam słuchawkę.

– Jestem tu, jestem – zaczęłam, nie czekając, aż ucichnie podniecony głos mojej ciotki.

– Myślałyśmy, że nie żyjesz – wypaliła Sarah. Uświadomiłam sobie nagle, że ona i ja jesteśmy ostatnimi żyjącymi osobami w rodzinie Bishopów. Wyobraziłam ją sobie, jak siedzi w kuchni, z telefonem przy uchu i rozwichrzoną fryzurą wokół twarzy. Starzała się i, choć tryskała wciąż energią, fakt, że byłam tak daleko i w zagrożeniu, głęboko ją niepokoił.

– Nie umarłam, jestem u siebie i jest ze mną Matthew. – Uśmiechnęłam się do niego delikatnie, ale nie odpowiedział mi uśmiechem.

– Co się dzieje? – spytała z drugiego telefonu Emily. Po śmierci moich rodziców Em osiwiała w ciągu kilku miesięcy. Była wówczas jeszcze młodą kobietą, nie miała nawet trzydziestu lat, ale od tej pory wydawała się bardziej krucha i delikatna, gotowa dać się unieść najbliższemu porywowi wiatru. Podobnie jak moja ciotka była wyraźnie poruszona tym, co jej szósty zmysł mówił jej o wydarzeniach w Oksfordzie.

– Próbowałam zamówić ten manuskrypt po raz drugi, to wszystko – powiedziałam beztrosko, starając się nie zmartwić ich jeszcze bardziej. Matthew patrzył na mnie z dezaprobatą, toteż się odwróciłam. Ale to nie pomogło. Jego lodowaty wzrok wgryzał się teraz w mój kark. – Ale tym razem nie przyniesiono go z magazynu.

– Myślisz, że dzwonimy z powodu tej książki? – spytała Sarah.

Długie zimne palce chwyciły telefon i oderwały go od mojego ucha.

– Pani Bishop, mówi Matthew Clairmont – rzucił szorstkim tonem wampir. Sięgnęłam ręką, żeby odebrać mu słuchawkę, ale Matthew chwycił mnie za nadgarstek i ostrzegająco pokręcił głową. – Dianie grożono. Robiły to inne czarownice i czarodzieje. Jeden z nich to Peter Knox.

Nie musiałam być wampirem, żeby usłyszeć reakcję ciotek. Matthew puścił mój nadgarstek i wręczył mi słuchawkę.

– Peter Knox! – wykrzyknęła Sarah. Matthew zamknął oczy, tak jakby od jej głosu pękały mu bębenki w uszach. – Od jak dawna on się tam kręci?

– Od samego początku – odpowiedziałam niezdecydowanym tonem. – To on był tym ubranym na brązowo czarodziejem, który próbował wedrzeć się do mojej głowy.

– Mam nadzieję, że nie pozwoliłaś, żeby wdarł się za daleko, prawda? – spytała przestraszona Sarah.

– Zrobiłam, co mogłam, Sarah. Nie wiem dokładnie, co właściwie robię, jeśli chodzi o magię.

Do rozmowy włączyła się Em.

– Kochanie, Peter Knox sprawia kłopoty wielu z nas. A co ważniejsze, twój ojciec nie ufał mu, absolutnie.

– Mój ojciec? – Podłoga zachwiała się pod moimi stopami. Matthew objął mnie w pasie, żeby mnie podtrzymać. Przetarłam oczy, ale nie mogłam usunąć widoku zdeformowanej głowy mojego ojca i jego rozpłatanego ciała.

– Diano, co jeszcze się stało? – spytała cicho Sarah. – Peter Knox mógł cię porządnie przerazić, ale wyczuwam w tym coś jeszcze.

Uwiesiłam się wolną ręką na ramieniu Matthew.

– Ktoś przysłał mi zdjęcie mamy i taty.

Po drugiej stronie linii zapadło przeciągające się milczenie.

– Och, Diano! – mruknęła Em.

– To zdjęcie? – spytała ponuro Sarah.

– Tak – szepnęłam. Sarah rzuciła przekleństwo.

– Daj mi go znowu do telefonu.

– On słyszy cię doskonale tam, gdzie stoi – zauważyłam. – Poza tym wszystko, co masz mu do powiedzenia, możesz powiedzieć także mnie.

Ręka Matthew przesunęła się na mój krzyż. Zaczął pocierać go nasadą dłoni, naciskając na sztywne mięśnie, aż zaczęły się rozluźniać.

– W takim razie posłuchajcie mnie oboje. Trzymajcie się daleko, jak najdalej od Knoxa. A ten wampir niech lepiej dopilnuje, żebyś go unikała, bo inaczej zwalę na niego odpowiedzialność. Stephen Proctor był najbardziej dobrotliwym człowiekiem na świecie. Trzeba go było długo przekonywać, żeby przestał kogoś lubić, ale i on pogardzał tym czarodziejem. Diano, masz natychmiast wrócić do domu.

– Nie wrócę, Sarah! Matthew zabiera mnie do Francji. – Ostatecznie przekonała mnie do tego mniej atrakcyjna propozycja Sarah.

Nastąpiła cisza.

– Do Francji? – spytała cicho Em. Matthew wyciągnął rękę.

– Matthew chce z wami porozmawiać. – Wręczyłam mu słuchawkę, zanim Sarah zdążyła zaprotestować.