Jodi Picoult - Jak z Obrazka

Usłyszała własny głos. Cassie zamrugała, siłą zmuszając się do oderwania wzroku od Alexa i przeniesienia go na własne, wypowiadające słowa usta na ekranie. Poruszyła się zakłopotana na krześle; zdumiało ją, jak dziwnie i obco brzmi jej głos. „Spodziewałam się, że będzie zarozumiałym gwiazdorem, który na każdym kroku daje wszystkim do zrozumienia, kto tu rządzi, i z przykrością muszę stwierdzić, że na początku mnie nie rozczarował”. Zobaczyła, jak w oczach Alexa pojawia się błysk przy jej ostatnich słowach, przedstawiających go w niepochlebnym świetle. Chociaż zdarzyło się to wiele tygodni temu, Cassie się wzdrygnęła. Zastanawiała się, czy reszta świata dostrzegła ten zapalający się pod powierzchnią gniew, czy zauważyli, że ona pochyla się na lewo, by dać ulgę obolałemu bokowi, czy rozpoznali zarys siniaka pod cieniutkim rękawem jej bluzki.

Większość jej wypowiedzi wycięto. Barbara Walters zakończyła w nastroju „i żyli długo i szczęśliwie”, pytając Alexa: „Dlaczego Cassie?”, on zaś spojrzał prosto w obiektyw i odparł: „Jest dla mnie stworzona”. Cięcie, po nim pocałunek, którym Alex obdarzył ją na zakończenie wywiadu; montażysta wykorzystał kadr z jego ustami, na wieczność przyciśniętymi do jej ust, jako tło do ostatnich słów Barbary.

Will spojrzał na Cassie. Gapiła się na reklamę pampersów, jakby nie pojmowała, dlaczego Alex zniknął z ekranu, i zastanawiała się, jak mogłaby sprowadzić go z powrotem.

Wstał i podszedł do baru, by zamówić kolejne piwo.

– I chipsy albo coś w tym rodzaju – dodał. – Zapowiada się cholernie długi wieczór.

– Nie wierzę, że przyszedł z kimś innym.

Cassie powtarzała to zdanie od samego początku transmisji, gdy zobaczyła Melanie jakąś tam, wysiadającą z limuzyny Alexa. Wypiła do końca drugą szklankę wody, zanim Alex zdążył dojść do drzwi Dorothy Chandler Pavilion.

– Ta dziwka – mruknęła, wypatrując na ekranie Alexa, tylko jego.

Zapowiadało się obiecująco: pierwszą ważną nagrodę wieczoru dostał Jack Green jako najlepszy aktor drugoplanowy. Uniósł w geście toastu małą złotą statuetkę w stronę Alexa. Od tej chwili przez dwie i pół godziny tytuł filmu pojawiał się raz po raz: zdjęcia, montaż, dźwięk. Will stracił orientację w liczbie zdobytych Oscarów mniej więcej po godzinie, kiedy skończył szóste i ostatnie piwo. Nie miał pojęcia, jakim cudem Cassie wciąż trzyma się na krześle, nie wspominając już o tym, że nie zasypia.

Położył głowę na stole.

– Obudź mnie, gdyby w ciągu ostatnich piętnastu minut zdobył nagrodę – poprosił.

Cassie skinęła głową. Przesunęła palcem po soli na dnie miski z orzeszkami.

– Wiesz, dlaczego nazywają tę nagrodę Oscarem? – odezwała się w jakiś czas później, nie zwracając się do nikogo w szczególności. – Sekretarka, która pracowała w Akademii Filmowej, powiedziała, że statuetka jest podobna do jej wuja o tym imieniu. Słyszałeś kiedyś… coś równie idiotycznego?

Will usłyszał drżenie w jej głosie i otworzył jedno oko. Po policzkach Cassie płynęły łzy, mimo wysiłków traciła panowanie nad sobą.

Przesunął krzesło po wysypanej trocinami podłodze i wziął ją w objęcia.

– Wszystko w porządku – uspokoił ją, zastanawiając się, jak długo spał, czy Alex przegrał, a on to przegapił.

– Nic nie jest w porządku – odparła Cassie z twarzą na jego ramieniu. – Wcale nie. To ja powinnam tam siedzieć. To moja twarz powinna pojawiać się na ekranie, gdy kamera przesuwa się po rzędzie Alexa.

– Spójrz na to z drugiej strony. Pewnie teraz smacznie byś już spała.

– Ale spałabym tam. To najważniejszy wieczór jego życia, a ja jestem tysiąc kilometrów od niego.

Nieprawda, pragnął odpowiedzieć Will. Jesteś tutaj ze mną. Wpatrywał się w nią z takim natężeniem, że przestała płakać i utkwiła w nim wzrok.

Z odbiornika popłynęły nazwiska nominowanych do Oscara w kategorii najlepszy aktor.

Z taką swobodą, z jaką wysiadłaby z samochodu, Cassie odsunęła się od Willa. Strząsnęła jego ramię i oparła się łokciami o stół, o kilka centymetrów zbliżając się do męża. Kiedy odtworzono scenę z „Historii jego życia”, odbicie twarzy Alexa zadrgało na zaparowanym blacie pomiędzy dłońmi Cassie.

Oscara dla najlepszego aktora otrzymuje…

Cassie wstrzymała oddech. Jej twarz lśniła, skąpana w telewizyjnej poświacie.

Alex Rivers.

Oczy Cassie błyszczały, malował się w nich wyraźny głód, gdy patrzyła, jak Alex wchodzi na scenę, by przyjąć nagrodę. Will zastanawiał się, czy ona zdaje sobie sprawę, że wyciąga do telewizora rękę, jakby mogła tamtego dotknąć.

Nic go nie obchodził Oscar Alexa Riversa, ale nie potrafił oderwać wzroku od Cassie. Myślał, że jest ładna, gdy przywiózł ją do dziadków, teraz jednak na jego oczach przekształciła się w istotę pełną wdzięku i światła. Kiedy na ekranie był Alex, ożywała.

Will nigdy w życiu nie był taki zły.

Cztery tygodnie temu, kiedy Cassie stanęła w jego progu, zobaczył dowody furii wspaniałego Alexa Riversa, rozumiał brzemię, które Cassie musiała dźwigać. Aż do tej chwili nie miał pojęcia, jak wielką część jej samej zabrał mąż.

Złote włosy Alexa lśniły bardziej niż Oscar, gdy ujmował statuetkę. Cassie miała wrażenie, że patrzy prosto na nią.

– Chciałbym podziękować Herbowi Silverowi, wytwórni Warner Brothers, Jackowi Greenowi i… – Cassie puszczała mimo uszu jego słowa, koncentrując się na kształcie warg, różowych i rzeźbionych, i wyobrażając sobie ich dotyk na swoich ustach. – Ale ta nagroda jest dla mojej żony Cassie, która wybrała scenariusz i przekonała mnie, że taką historię widzowie chętnie zobaczą i że ja powinienem tę rolę zagrać. Dzisiaj jest z chorym ojcem i kiedy kilka godzin temu z nią rozmawiałem, bardzo żałowała, że nie może przyjechać. Byłem zdenerwowany i nie zdążyłem powiedzieć jej wszystkiego przez telefon. A chciałem powiedzieć tak: „Możesz być na drugim końcu świata, Cassie, i tak wciąż będziesz przy mnie”. – Powiódł wzrokiem po morzu wpatrzonych w niego twarzy. – „Dziękuję ci” – dodał i szybko wrócił na miejsce.

Cassie patrzyła, jak przyjmuje dwa kolejne Oscary. To był wieczór Alexa, a mimo to ciągle mówił o niej. Za drugim razem powiedział światu, że ją kocha. Za trzecim szepnął:

– Wracaj szybko do domu.

Głos miał tak cichy, że Cassie zastanawiała się, czy ktoś poza nią to słyszał.

Kiedy Will pomógł jej wstać i wyprowadził ją z baru, usiłowała sobie wyobrazić, jak inaczej mógł dla niej przebiegać ten wieczór. Miałaby na sobie cudowną suknię, Alex by o to zadbał. Słysząc swoje nazwisko, odwracałby się ku niej i unosił ją w objęciach z siedzenia. Czułaby jego silne ramię na plecach, pod palcami jego frak, gdy krążyliby pomiędzy Spago i The Gate, gdzie odbywają się pooscarowe przyjęcia. Trzymałaby w dłoniach dwie statuetki, wciąż przechowujące ciepło palców Alexa zaplecionych na ich nagich szyjach. Po powrocie do domu postawiliby Oscary na dywanie i Alex wszedłby w nią rozgrzany, zgorączkowany, oddając jej samą esencję sukcesu.

Zamiast tego jednak Cassie wyszła na zimną marcową noc, oszołomiona jasnym światłem gwiazd, i uświadomiła sobie, co zrobiła ze swoim życiem.

Will dostrzegł, że kąciki jej ust opadają. Rozczulała się nad sobą przez całą transmisję, chociaż ten ulizany Alex Rivers powiedział dwudziestu milionom widzów, że całe jego życie kręci się wokół żony. Do diabła, przyznał nawet, że nie ma jej w mieście, aczkolwiek cukierkowo przedstawił powody. Nie był głupcem, wiedział, że Cassie będzie go oglądać. Will złośliwie uznałby, że cała ta mowa była wyrachowana, gdyby na własne uszy nie słyszał, że Alexowi udało się jakimś cudem ująć w słowa to, jak Cassie wpatrywała się w ekran.