Jodi Picoult - Jak z Obrazka

– Koń Siedzącego Byka? – zapytała Cassie jak zahipnotyzowana.

Cyrus przytaknął.

– Siedzący Byk, zanim zamieszkał w rezerwacie, podróżował z cyrkiem o nazwie Dziki Zachód Billa Cody’ego i tego kucyka dostał w prezencie pożegnalnym. Więc na początku strzelaniny, w której zginął Siedzący Byk, koń wyskoczył nie wiadomo skąd i zaczął występ. Wygląda na to, że był to dla niego sygnał do tańca.

Cassie opuściła bezwładnie rękę. Uświadomiła sobie, że słucha tylko opowieści Cyrusa i dobiegającego z oddali wołania jastrzębia. Wsunęła młotek za pas i ruszyła w górę zbocza, opuszczając wybieloną słońcem dolinę.

Na górze opadła obok Cyrusa, rozcierając sobie ramiona. Usiłowała wygrzebać w pamięci chociaż jedną opowiadaną przez matkę historyjkę, która sugerowałaby, że Cassie pochodzi od ludzi silniejszych niż jej rodzice, ale nie potrafiła sobie przypomnieć nic poza opowieściami o wspaniałości Południa, która, jak później się przekonała, wcale nie istniała, i bełkotliwym głosem matki, urywającym się w połowie zdania.

– Dziadek ci o tym opowiadał? – zapytała. Cyrus z dumą pokiwał głową.

– Tak jak ja opowiedziałem Willowi. I tobie.

Cassie skrzywiła się, czując ukłucie w boku. Jej ciało nie było takie jak dawniej, dziecko już stawiało swoje wymagania. Uśmiechając się mimo bólu, z wysiłkiem wstała.

– Możemy już jechać.

Cyrus uważnie jej się przyjrzał.

– Znalazłaś coś? – zapytał, spoglądając na jej puste kieszenie, nietkniętą łopatę.

W przeszłości dla Cassie antropologia oznaczała, że zabiera z danego miejsca jakiś przedmiot, ale teraz na myśl o kopaniu w Czarnych Wzgórzach zrobiło jej się niedobrze. Zaczynała się zastanawiać, czy odkrywanie kultury musi oznaczać odrzucanie warstw ziemi. Wyobraziła sobie pradziadka Cyrusa, jak odziany w malowaną koszulę wiruje w Tańcu Ducha; Siedzącego Byka wykrwawiającego się na lodowatej ziemi, gdzie tylko cyrkowy koń tańcem oddawał mu cześć; Willa siedzącego na sosnowej podłodze i uczącego się historii z opowieści dziadka. Był taki zwrot, który Siuksowie wykorzystywali jako błogosławieństwo na koniec rytuałów. Dorothea wypowiadała je w sposób, w jaki Cassie mówiła „na zdrowie”, gdy ktoś przy niej kichał. Szukała w pamięci, aż wreszcie znalazła: Mitakuye oyasin. „Wszyscy moi krewni”.

Cassie zamknęła oczy, zapisując w pamięci opowieści Cyrusa; ponownie wyobraziła sobie tańczącego konia.

– Tak – powiedziała. – Znalazłam to, po co tu przyszłam.

Alexowi przypominał fretkę. Miał lśniące piwne oczka i zadarty nos, który wyglądał słodko u Cassie, za to u Bena Barretta budził skojarzenia z gryzoniami. Mówił dziennikarzowi „Hard Copy”, że nigdy nawet nie złapał zwykłego kataru, a tym bardziej nie leżał na łożu śmierci w szpitalu w Auguście, jak twierdzi „ten kłamca Alex Rivers”.

– A co więcej – ciągnął Ben Barret, teść Alexa – przez cały rok nie miałem wiadomości od mojej córeczki. – Po tych słowach wycięto fragment, bo kiedy w kadrze znowu pojawił się Ben, oczy miał załzawione. Pokiwał głową. – On coś ukrywa.

Alex głęboko odetchnął, sadowiąc się na sofie w gabinecie Michaeli. Kilka kroków od niego krążył Herb, przeglądając wszystkie tabloidy, z których każdy miał inne podejrzenia, dotyczące losu Cassie, od porwania począwszy, na śmierci z rąk Alexa skończywszy.

Sprawa nie byłaby poważna, jako że Alex wygrywał już pozwy o zniesławienie, gdyby nie to, że Cassie wyjechała dwa miesiące temu, a to był jej ojciec. Im głośniej huczało od plotek, tym bardziej dziwił spokój i milczenie Alexa. Jeden z tabloidów uzyskał nawet wypowiedź prywatnego detektywa, którego wynajął Alex; mimo iż była mglista i niejednoznaczna, natychmiast go wylał.

Cassie zadzwoniła do niego ten jeden raz, on jednak nikomu o tym nie powiedział. Przestał się obawiać o jej bezpieczeństwo, ale nie zmienił swojego postępowania. Wciąż zatrudniał detektywów. Cassie obiecała, że znowu zadzwoni, i może nawet to zrobi, gdyby jednak Alex pierwszy odkrył miejsce jej pobytu, natychmiast by do niej pojechał. W końcu jeśli ona miała prawo odejść, on ma prawo przekonać ją do powrotu.

Michaela pierwsza podała do publicznej wiadomości informację, że Cassie jest u chorego ojca, i w tamtym momencie, pod oscarową presją, historia wydawała się odpowiednia. Kiedy kilku detektywom nie udało się odkryć żadnych śladów, prowadzących do Cassie, Alex zaczął wierzyć w to kłamstwo.

Nagrany na wideo odcinek „Hard Copy” skończył się, na ekranie pojawiły się czarnobiałe pasy. Michaela z wysiłkiem dźwignęła się z fotela i wyłączyła odtwarzacz.

– No tak – powiedziała. – Przysłowiowe gówno trafiło w wentylator.

Alex potarł palcem górną wargę, usiłując nie czuć się jak na rozprawie. Herb nachylił się do niego tak blisko, że kiedy wrzasnął, Alex zobaczył kropelki śliny osiadające mu na wąsach.

– Masz pojęcie, jak to ci może zaszkodzić?

– Herb – odparł Alex spokojnie – przed chwilą zdobyłem trzy Oscary. Ludzie szybko o tym nie zapomną.

Herb kręcił głową, patrząc na niego gniewnie.

– Zapamiętają rzeczy złe, sensacje. Jak na przykład sugestie, że zdobywca Oscara dla najlepszego aktora pociął żonę na kawałki i zakopał w piwnicy.

Alex zesztywniał.

– Daruj sobie – powiedział, choć zastanawiał się gorączkowo: Herb i Michaela staną przy jego boku, ale zażądają, by wyznał im prawdę. Będą chcieli wiedzieć, dlaczego to przed nimi ukrywał.

Musi odegrać bezbłędnie przedstawienie przed dwojgiem ludzi, którym ufał na tyle, by pokazać się im bez maski.

Michaela usiadła na stojącym naprzeciwko fotelu, jakby miała mnóstwo czasu do dyspozycji. Nad ich głowami świszczał wentylator.

– Dobra – zaczęła, bębniąc palcami po brzuchu. – Więc co się dzieje, kurwa?

Alex spuścił oczy; nie zamierzał powiedzieć im całej prawdy, tylko wykorzystać szok wywołany wiadomością, której nigdy by się nie spodziewali.

– Cassie mnie opuściła – mruknął; cierpienie, które chował na dnie serca, po raz kolejny znalazło drogę na powierzchnię.

Pochylony wierzbowy szkielet rytualnego szałasu przypominał Cassie kudłatego mamuta. Zakrzywione gałęzie miały wygląd żeber, jakby stworzenie w samym środku równiny padło na kolana, by umrzeć. Usiadła na zimnej ziemi, otworzyła kupiony przed miesiącem notatnik i wyjęła ogryzek ołówka z kieszeni. Szukając pustej strony, przeglądała szkice, które dla zabicia czasu robiła wkrótce po przyjeździe: rzuty czaszki, trójwymiarowe rysunki dłoni, kościec australopiteka: zamierzała je wykorzystać na zajęciach. W ciągu tygodni spędzonych w rezerwacie rysunki uległy zmianie, stronic już nie zapełniały szkielety, ale śpiąca na fotelu Dorothea, stado bizonów, które odtworzyła na podstawie opowieści Cyrusa, i wspomnienie ze snu, w którym zobaczyła buzię swojego dziecka.

Może surowość Pine Ridge dokonała tej zmiany. W Los Angeles człowieka otaczał blichtr, a przebywanie w świecie odartym z pozłoty było odświeżające. Tutaj, gdzie żyło się po spartańsku, gdzie był tylko kawałek ziemi pod stopami i nieba nad głową, każde wypowiadane słowo, każda więź z innymi ludźmi, każdy rysunek nabierały własnego, istotnego znaczenia.

Zatknąwszy ołówek za ucho, Cassie krytycznie przyjrzała się rysunkowi mamuta, po czym przeniosła wzrok na prowizoryczny wierzbowy szałas, który ją zainspirował. Dziwnie było patrzeć na rzeczy i dostrzegać w nich więcej niż to, co widać na pierwszy rzut oka, zamiast – jak ją nauczono – redukować je do szkieletu.