Jodi Picoult - Jak z Obrazka

To nie było nic nowego, przez ostatni rok Alex i ja braliśmy udział w wielu premierach. Wysiadł pierwszy, wysoki i uderzająco przystojny w szeleszczącej białej koszuli i krawacie. Pomachał do tłumu, słońce odbiło się od obrączki i na chwilę mnie oślepiło. Później łagodnie pomógł mi wysiąść i objął, uważając, żeby położyć dłoń niżej niż zwykle na moim biodrze, gdzie nie sprawi mi bólu.

Zgodnie ze zwyczajem trzeba było stać przez chwilę niczym para królewska, żeby ludzie mogli zrobić zdjęcia, powiwatować i dobrze się przyjrzeć. Dziennikarka z kanału rozrywkowego dosłownie przekrzykiwała tłum skandujący imię Alexa.

– Oto Alex Rivers i jego żona Cassandra. Krążą plotki, że nowy film Alexa Riversa „Antoniusz i Kleopatra” jest w poważnych tarapatach – mówiła. – Jak jednak widzicie, jego wielbiciele nie mają wątpliwości, że niezależnie od problemów, jakie napotka ta produkcja, Alex znajdzie sposób na rozprawienie się z nimi. – Rzuciła do kamery znaczące spojrzenie przez ramię. – Wygląda na to, że wszystko, czego się tknie Alex Rivers, zamienia się w złoto.

Alex poprowadził mnie, trzymając delikatnie dłoń na moich plecach. Obejrzałam się po raz ostatni na dziennikarkę, a potem odrzuciłam głowę do tyłu i wybuchnęłam śmiechem.

Usłyszałam kroki na schodach domu w Malibu i całkowicie rozbudzona, zeskoczyłam z łóżka, na którym ucięłam sobie drzemkę. Z sercem w gardle wygładziłam narzutę, usuwając wgniecenie po moim ciele, tak by Alex się nie zorientował.

Był kwiecień, miałam urlop naukowy, ale mojemu mężowi nie podobał się pomysł, że nic nie robię. Wiele razy powtarzał mi, czasem żartobliwie, czasem poważnie, że muszę szukać sobie zajęć: myć czyste kryształowe żyrandole, chodzić na aerobik, czego nie znosiłam, zmieniać wystrój mieszkania, które już było pięknie urządzone. Poprzedni rok bardzo mnie wyczerpał: musiałam godzić obowiązki profesora na uniwersytecie z wyjazdami na wykłady o ręce, którą obecnie wystawiano w londyńskim muzeum. Pragnęłam ten miesiąc wykorzystać po prostu na odpoczynek.

Z drugiej strony, nie chciałam też denerwować Alexa.

Przygładziłam dłonią włosy, by się upewnić, że podczas snu żaden kosmyk nie wysunął się spod opaski. Z walącym sercem odliczałam sekundy dzielące mnie od chwili, gdy Alex otworzy drzwi. Gorączkowo rozejrzałam się dokoła, szukając sposobu na upozorowanie pracy, wreszcie złapałam notatnik i ołówek. Usiadłam przy sekretarzyku i naszkicowałam pierwszą rzecz, która przyszła mi na myśl: drzewo ewolucji człowieka.

Minęła minuta, potem druga. Odepchnąwszy krzesło, zmusiłam się do przejścia przez pokój i otwarcia drzwi. Z zaczerwienioną twarzą wyjrzałam na korytarz, nie wiedząc, czego się spodziewać po drugiej stronie.

Firanki powiewały w gorących podmuchach wiatru, bo pani Alvarez pootwierała okna przed wyjściem do sklepu. Poza tym w domu panowała martwa cisza, co oznaczało, że jeszcze nie wróciła.

Zeszłam na dół, otworzyłam drzwi wejściowe i wyjrzałam na dwór. Zawołałam, chwilę czekałam na odpowiedź, później sprawdziłam łazienki, gabinet i ganek. Dopiero wtedy pojęłam, że niepotrzebnie się denerwowałam. Wyobraziłam sobie te kroki na schodach. Alexa nie było w domu.

Cóż, przez pół roku po tym pierwszym razie Alex był idealnym mężem. Zawsze pytał, co słychać na uniwersytecie, w prezencie urodzinowym zbudował mi laboratorium koło domu, zlecił malarzowi namalowanie mojego portretu, który powiesił w swoim gabinecie naprzeciw biurka, bo jak powiedział, mógł w ten sposób zawsze na mnie patrzeć. Przychodził na moje wykłady o ręce i klaskał najgłośniej ze wszystkich obecnych. Na miesiąc zatrudnił zupełnie niepotrzebną sekretarkę, która nagrywała moje wystąpienia i wklejała do albumu artykuły o moim odkryciu. Nocami dotykał mnie z szacunkiem i mocno tulił we śnie, jakby wciąż sądził, że mogę uciec.

W gruncie rzeczy to nas jeszcze bardziej zbliżyło. Wiem, że nie rozumiesz, ale mogę to wytłumaczyć tylko tak: kochałam go tak bardzo, że łatwiej mi było godzić się na to, by ranił mnie, niż patrzeć, jak rani siebie. Ból fizyczny był niczym w porównaniu z wyrazem jego oczu, kiedy nie dorastał do własnych wymagań.

Nie bałam się Alexa, ponieważ go rozumiałam. Dokładałam starań, by w domu wszystko toczyło się gładko i spokojnie, jakby to miało być fundamentem dla jego pracy. Czasami odnosiło skutek przeciwny: dawało mu pretekst do wybuchu. Kiedy przesunęłam stos scenariuszy, żeby odkurzyć jego biurko, wrzeszczał na mnie przez godzinę. Ale ani razu nie tknął mnie w gniewie.

Kręcił „Z braku dowodów” (film, o którym nic nie wiedziałam, ponieważ nie miałam czasu przeczytać scenariusza), kiedy zdarzyło się po raz drugi. Mieszkaliśmy wtedy w Malibu; zmieniałam tapety i łatwiej było spać na miejscu niż co rano jeździć, by sprawdzać postępy prac. Alex wrócił do domu w porze kolacji, pani Alvarez nakryła do stołu i pojechała do syna na weekend.

Stałam przy stole, kiedy usłyszałam warkot silnika. Sprawdziłam po raz ostatni szczegóły i poprawiłam sztućce przy nakryciu Alexa, tak by nóż, widelec i łyżka leżały równo.

– Cześć – powiedział, obejmując mnie od tyłu. Pachniał kremem do zmywania makijażu, na nosie wciąż miał okulary przeciwsłoneczne. – Co na kolację?

Odwróciłam się ku niemu.

– A na co masz ochotę?

– Musisz pytać? – Uśmiechnął się i leniwie zaczął odpinać mi bluzkę. – Nie jest ci gorąco?

– Nie! – zaprzeczyłam wesoło. – Jestem głodna. – Uniosłam pokrywę z misy, drażniąc zmysł powonienia Alexa aromatem groszku świeżo gotowanego na parze i kurczaka kun gpao. – Czemu się nie przebierzesz?

Alex ruszył na dół do sypialni, ja nałożyłam ryż, kurczaka i warzywa na nasze talerze. Usiadłam i z serwetką na kolanach cierpliwie czekałam, Alex wrócił, ubrany w szorty i jasnoniebieski Tshirt, który nadał barwy jego oczom.

– Widziałaś moje adidasy, pichouette? – zapytał.

Zmarszczyłam brwi. W ciągu dnia wpadły mi w oczy, zaplątane pomiędzy szczotkami, rolkami tapety i pojemnikami z klejem.

– O tak! – wykrzyknęłam. – Są na ganku.

Ganek był w gruncie rzeczy tarasem wychodzącym na plażę. Trzymaliśmy tam nasze rośliny, a także wyjątkowo brzydki posąg Indianina, choć Alex nie potrafi! sobie przypomnieć, by kiedykolwiek go kupił. Teraz wyszedł przez przesuwne drzwi, znalazł buty i włożył.

Natychmiast jednak je zrzucił, klnąc soczyście po francusku. Powąchał buty, skrzywił się, po czym rzucił nimi przez pokój. Trafił w ścianę i na nowej jedwabnej tapecie pozostał brzydki ciemny ślad.

Alex starannie zamknął drzwi i wszystkie okna w całym mieszkaniu, które otworzyłam, by wpuścić do środka oceaniczną bryzę. Kiedy odgrodził nas od świata zewnętrznego, powiedział:

– Jakiś przeklęty kot nasikał mi do butów, a ja chciałbym wiedzieć, co one w ogóle tam robiły.

Odłożyłam widelec na talerz, starając się nie czynić najmniejszego hałasu.

– Zostawiłeś je tam? – zasugerowałam.

– Byłaś tu przez cały pieprzony dzień! – wrzasnął. – Nie przyszło ci do głowy wnieść ich do środka?

Nie rozumiałam, skąd ten kryzys. Przecież Alex miał drugą, starszą parę adidasów w swojej szafie, a w wielkim domu były co najmniej trzy kolejne pary. Nie wiedząc, co właściwie chce ode mnie usłyszeć, wpatrywałam się w stygnącego na talerzu kurczaka.

Alex złapał mnie za brodę i siłą zadarł mi głowę.

– Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię – powiedział. Chwycił mnie za ramiona i popchnął na bok. Spadłam na podłogę, krzesło przewróciło się na mnie.