Meg Cabot - Top Modelka

– Podwójna moralność? – podsunęłam.

– Tak, chyba tak. No w każdym razie, kiedy zobaczyłam to zdjęcie, totalnie się ucieszyłam, bo pomyślałam, że może wróciłaś. Znaczy, że Nikki wróciła. Prawdziwa Nikki. Cosabella też zniknęła, więc pomyślałam, że może zajrzałaś do domu i ją zabrałaś…

– Cosabella jest ze mną. – Odsunęłam kołdrę, pokazując puchaty kłębuszek. – Przepraszam cię, ale wczoraj rano u ciebie w domu strasznie płakała i… no cóż, nie miałam serca jej zostawić.

– Okej – powiedziała Lulu słabym głosem. – Wszystko w porządku, naprawdę. Cosy za tobą tęskniła. To znaczy za Nikki. To znaczy… O Boże, już sama nie wiem, co to znaczy. Więc z tym facetem na skuterze to pewnie byłaś ty? A nie… prawdziwa Nikki?

– Taa – przyznałam. – To byłam ja. Słuchaj, Lulu, co do tej całej zamiany ciał…

– Tak? – Lulu mówiła z trudem. Czyżby płakała?

Ale nie miałam czasu przejmować się jej łzami. W każdej chwili mój tata albo któraś z pielęgniarek, albo, co gorsza, doktor Holcombe mogli wejść i zobaczyć, z kim rozmawiam.

I jakoś nie wydawało mi się, że zbytnio się ucieszą. Cała ta ich gadanina o odszkodowaniach – no cóż, wyglądało na to, że Stark Enterprises śmiertelnie poważnie traktuje utrzymanie tego wszystkiego w sekrecie. A ja nie chciałam narobić Lulu kłopotów. Mimo że chyba spadła z księżyca, była naprawdę słodka.

– Nie było żadnej zamiany ciał – zaprzeczyłam. – Okazuje się, że ja… hm… uderzyłam się w głowę. I teraz mam amnezję. Dlatego cię nie pamiętałam. Ani Brandona.

Lulu wpatrywała się we mnie oczyma otwartymi tak szeroko jak oczy laleczek Precious Moment, a potem wykrztusiła przez łzy:

– Zalewasz.

– Nie – powiedziałam. – Tak właśnie było. Te wszystkie rzeczy, które mówili w telewizji, to prawda.

– Nie wierzę ci – odparła. – Ani telewizji. Wiem, że teraz Kelly wszędzie to powtarza. Ale to nieprawda.

– Lulu – powiedziałam z rozpaczą. Musiałam ją jakoś przekonać. Nie mogłam ryzykować, że rodzicom każą spłacić dwa miliony dolarów. Albo że będą musieli ogłosić bankructwo, bo przecież nie mają dwóch milionów. – To prawda. Dlaczego mi nie wierzysz?

– Bo nawet gdyby Nikki miała amnezję – wyjaśniła Lulu – nigdy by nie zrobiła czegoś takiego z paznokciami.

Złapała mnie za rękę.

Spojrzałam tam, gdzie ona, i zobaczyłam, o co jej chodziło W czasie tego spotkania z doktorem Holcombe i panem Phillipsem ogryzłam wszystkie swoje starannie pomalowane tipsy, aż końcówki zrobiły się postrzępione… Zupełnie jak moje własne paznokcie kiedyś.

– Nikki nigdy, przenigdy nie zrobiłaby niczego, co by mogło zaszkodzić jej ciału albo sprawiło, że zbrzydnie – ciągnęła Lulu, wy raźnie przekonana, że ma świętą rację. – Nie wiem, kim tak w sumie jesteś, ale na pewno nie jesteś Nikki. Więc nawet nie próbuj wcisnąć mi tego kitu z amnezją. Może ze wszystkimi innymi to przejdzie, ale ja byłam najlepszą przyjaciółką Nikki. Wiem o niej wszystko. I jestem pewna, że tego nigdy, przenigdy by nie zrobiła.

Gapiłam się na jej ponuro zaciśnięte usteczka. Lulu nie wiedziała wszystkiego o swojej rzekomo „najlepszej” przyjaciółce. Nie wiedziała na przykład, że jej najlepsza przyjaciółka puszczała się za jej plecami z jej chłopakiem, Justinem.

Ale nie miałam zamiaru jej o tym mówić. Nawet po moim – do słownie – trupie.

Jeśli jednak ktokolwiek zasługiwał na szczerość, to właśnie Lulu – na taką szczerość, na jaką mogłam sobie pozwolić, nie raniąc jednocześnie jej uczuć.

– No dobra, Lulu – powiedziałam. – Masz rację. Nie jestem Nikki Howard. Prawdę mówiąc, lekarze włożyli mózg Emerson Watts w ciało Nikki Howard. A mnie nie wolno nikomu o tym mówić, bo inaczej moi rodzice będą musieli zwrócić Stark Enterprises dwa miliony dolarów – których nie mają – za tę całą operację. Stark Enterprises zapłaciło za nią, żeby utrzymać przy życiu swoją super modelkę po tym, jak Nikki pękł tętniak tamtego dnia na otwarciu Stark Megastore.

Lulu wytrzeszczyła na mnie oczy. Zamrugała raz, drugi, a potem wybuchnęła śmiechem.

– Tak, jasne! Niezły dowcip.

Ja też patrzyłam na nią i mrugałam oczami.

– Wiem, że to brzmi jak scenariusz kiepskiego filmu – powiedziałam – ale oni uruchamiają teraz tę nową linię kosmetyków i ubrań Nikki Howard i chyba zainwestowali w to kupę kasy, i chcą, żebym udawała, że nią jestem, żeby mogli dalej…

– Akurat! – przerwała mi Lulu. O mało nie spadła z łóżka, tak się śmiała. – Mam uwierzyć, że wybrali na jej miejsce kogoś takiego jak ty, kto o niczym nie ma pojęcia! – Popatrzyła na mnie. – Nie obraź się ani nic. Na pewno jesteś bardzo miła. Ale Nikki wykonuje naprawdę ciężką pracę. No bo czy ty masz w ogóle jakieś doświadczenie w modelingu?

Próbowałam nie parsknąć śmiechem. Z tego, no wiecie, że „Nikki wykonuje naprawdę ciężką pracę”.

– Nie – odparłam sucho. – Ale uważam, że sobie z tym poradzę.

– No jasne – powiedziała Lulu, zaśmiewając się jeszcze głośniej. Czy ty w ogóle wiesz, co to jest czub Manolo?

– No cóż – westchnęłam, myśląc o tych wszystkich numerach „CosmoGIRL!”, które Frida rozrzucała po domu. – Manolo to taki hut, prawda?

Lulu pisnęła radośnie.

– O Boże! – zawołała. – W głowie się nie mieści. Ale będzie ubaw! Nikki pęknie ze śmiechu, kiedy się o tym dowie. Wiesz, że nie przetrwasz tam ani minuty, prawda?

– No cóż – odparłam nieco urażona. – Właśnie po to wymyślili tę historyjkę z amnezją. Jeśli coś schrzanię, będę mogła wszystko zwalić na nią. A co to jest czub Manolo?

Lulu zignorowała pytanie.

– O kurczę, ale będzie ubaw – powtórzyła. – Nie mogę się doczekać, aż powiem Brandonowi…

– Nie! – krzyknęłam, wyciągając rękę i łapiąc ją za cieniutki nadgarstek. – Lulu, nie możesz. Tłumaczyłam ci. To sekret. Ja wrócę i z tobą zamieszkam – na miejsce Nikki. Nadal będziemy współlokatorkami, to znaczy, nie z pokoju, tylko poddasza, czy jak tam chcesz. Ale serio, nie możesz nikomu powiedzieć, bo moi rodzice będą mieli straszne kłopoty.

Popatrzyła na mnie i nagle spoważniała.

– Okej – zgodziła się łagodnie. – Okej, Nik, czy jak tam masz na imię. Posłuchaj… – Wymachiwała nad podłogą, maleńkimi stópkami w szpilkach na dziesięciocentymetrowych obcasach. – Chcesz, żebym zadzwoniła do Bliss? Bo totalnie mogłabym ci zamówić wizytę manikiurzystki i zrobienie ekspresowych poprawek.

– Nie – odparłam. – Nie trzeba. Posłuchaj, Lulu. Kiedy byłam u ciebie, u nas, w domu, zauważyłam coś w komputerze Nikki.

Z miejsca zaczęła się nudzić. Przyglądała się skórkom przy swoich paznokciach.

– Tak? Co?

– Ktoś szpieguje pocztę Nikki – wyjaśniłam. – Sprawdza wszystko, co ona napisze albo gdzie zajrzy. W realnym czasie, zdalnie, na odległość. Czy masz jakieś pojęcie, kto to może być?

– Nie – odpowiedziała Lulu. – To nowy komputer. Pan Stark jej go dał. Mnie też taki dał. Oba są różowe.

– Tak, wiem, że są różowe. Więc tobie pan Stark też taki dał?

– Yhm. To najnowsze modele Stark Enterprises. Coś takiego. Lulu wydmuchała balon z gumy do żucia, a potem z wprawą wciągnęła go do środka. – Ale o co chodzi z tym szpiegowaniem poczty Nikki?

W tym momencie do pokoju weszła pielęgniarka, trzymając moją kartę.

– Ee… dzień dobry – odezwała się na widok Lulu. – Znamy się?