Meg Cabot - Top Modelka

Zagapiłam się na nią.

– Co, proszę?

– Powiedziałaś tam na korytarzu, że Gabriel cię przed czymś uratował. Przed czym?

– Lulu Collins i Brandon Stark porwali runie wczoraj w nocy i zawieźli na poddasze Nikki – wyjaśniłam. – Ale nie mów o tym nikomu, dobrze? Bo nie chcę, żeby mieli jakieś kło…

– Lulu Collins? – Frida poderwała się na równe nogi. – Poznałaś Lulu Collins? I Brandona Starka? Zalewasz! Byłaś z nimi? Dokąd pojechaliście? Zabrali cię do Cave? O mój Boże, i widziałaś może Justina Baya?

– Hej, spokojnie. Po pierwsze, przestań się drzeć. Po drugie, nie, to było zupełnie inaczej…

– O mój Boże. – Frida spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami. – Brandon Stark i Nikki Howard ze sobą chodzą. Czy chodzili. Jeżeli on wziął cię za Nikki, to musiał… Próbował cię całować?

Pokręciłam głową. Nie zamierzałam mówić swojej młodszej siostrze o wyczynach języka Brandona, a tym bardziej o tym, co zaszło z Justinem – ani jak bardzo mi się to spodobało.

– Oczywiście, że nie – powiedziałam. – On i Lulu po prostu martwili się o swoją przyjaciółkę. Free, to naprawdę beznadzieja. Znaczy to, że ludzie biorą mnie za Nikki.

Frida przewróciła oczami.

– Taa, jasne – powiedziała ironicznie. – Biorą cię za najsławniejszą nastoletnią modelkę świata. Oczywiście, że to beznadzieja.

– Hm. W sumie owszem. I dzięki, że mi powiedziałaś, co jest grane, kiedy się ocknęłam.

– Co ci powiedziałam, kiedy się ocknęłaś? – spytała, przekrzywiając głowę.

– Że wsadzili mój mózg w ciało Nikki Howard – odparłam z całym sarkazmem, na jaki było mnie stać.

Obawiałam się, że głos Nikki jest za wysoki i za dziecinny na sarkazm, ale niepotrzebnie. Fridzie natychmiast zrobiło się głupio.

– No wiesz – odparła. – Właściwie to chciałam. Ale oni mi zakazali. Powiedzieli… no, że to ci może zaszkodzić. Chcieli dać ci trochę czasu na dojście do siebie.

– Super – mruknęłam, wciąż wykorzystując ten trik z sarkazmem. – Fajnie, że stoisz po mojej stronie, siostrzyczko.

Tym razem posunęłam się za daleko, bo jej oczy wypełniły się łzami i powiedziała:

– Em… Ja się naprawdę wystraszyłam. Myślałam… myślałam, że kiedy się ockniesz, nie będziesz wiedziała, kim jestem. Mówili mi, że będziesz… no wiesz, sobą. Ale kiedy tak patrzyłam, jak tu leżałaś, widziałam tylko… Nikki Howard. I pomyślałam sobie, znaczy, że się obudzisz i będziesz taka jak zawsze, i będziesz się na mnie wściekać za ten czirliding…

– Startowałaś w eliminacjach do czirliderek?! – wrzasnęłam. – Czyś ty oszalała?! Wiesz, co ci zrobi mama, kiedy się dowie? Bo zakładam, że jej nie powiedziałaś, skoro jeszcze żyjesz.

Ale Frida, zamiast się obrazić, wybuchnęła śmiechem.

– Widzisz? – powiedziała. – Strasznie się cieszę, że to słyszę… No, w sumie super, bo nadal mnie to wkurza. Tylko to takie dziwne, słyszeć podobne rzeczy z ust Nikki Howard. Chyba lepiej ich nie słyszeć, ale…

– Nie słyszeć czego? – spytała mama, wracając do pokoju.

– Hm. Nic takiego – szybko powiedziała Frida. – Gadamy sobie o… ciuchach.

Tata, który wszedł za mamą, miał rozbawioną minę.

– Podoba mi się to. Kiedy one znów się sprzeczają, wszystko zaczyna wyglądać jak dawniej. Ale żeby Em rozmawiała o ciuchach?

– No cóż – powiedziała Frida z lekką paniką. – Niezupełnie…

– Rozmawiałyśmy o szkole – powiedziałam szybko. – I o tym, co się będzie działo teraz. No wiecie, że będę musiała zacząć pracować, i że będę mieszkała na poddaszu Nikki Howard, i tak dalej. Chyba będę za bardzo zajęta, żeby chodzić do szkoły…

– Nic podobnego, młoda damo – powiedziała mama, a w jej oczach pojawiło się coś w rodzaju znajomej iskierki. Dokładnie czegoś takiego oczekiwałam wspominając, że może rzucę szkołę. – W żadnym wypadku nie zaniedbasz wykształcenia.

– Absolutnie wykluczone – dodał tata. Miał zaszokowaną minę. Nie możesz zrezygnować ze studiów, a już na pewno nie ze szkoły średniej. Modeling nie zapewnia długoterminowego zabezpieczenia finansowego, takiego jakie daje nauczanie albo prawo, albo medycyna.

– Oczywiście – powiedziała mama, przygryzając dolną wargę przy twoim rozkładzie zajęć może być trochę trudno normalnie uczęszczać do szkoły. Może pomyślimy o zapisaniu cię do jednego z tych liceów dla młodych pracujących artystów. A może załatwimy ci prywatnych nauczycieli. Może Stark Enterprises nam w tym pomogą…

Chociaż nie bardzo mi się uśmiechała myśl o tym, żeby Stark Enterprises zyskało jeszcze większy wpływ na nasze życie, rzuciłam Fridzie triumfujące spojrzenie.

– Kurczę – powiedziałam. – Ale ja tak strasznie lubię moje liceum. Naprawdę chciałabym chodzić tam dalej, jeśli się uda.

Mama i tata zdziwili się na te słowa. Ale ich zdziwienie to było jeszcze nic w porównaniu z nachmurzoną miną Fridy. Chyba sobie myślała, że skoro się mnie stamtąd pozbyła, będzie mogła to bić, co jej się żywnie spodoba – stać się członkiem gangu Żywych Trupów, startować do drużyny czirliderek, a może nawet zacząć chodzie z chłopakiem ze starszej klasy.

No cóż, niedoczekanie.

– Naprawdę, kochanie? – Mama wręcz osłupiała. – No cóż, spróbujemy porozmawiać z panem Phillipsem. Jestem pewna, że Stark Enterprises zdoła coś wynegocjować. Nie ma żadnego powodu, żebyś nie mogła chodzić tam na te lekcje, na które pozwoli ci rozkład zawodowych zajęć. Może nie uda ci się skończyć szkoły zgodnie z planem, w przyszłym roku, ale na pewno zrobisz maturę… Z czasem.

– No, byłoby świetnie – powiedziałam z totalnie udawanym entuzjazmem.

– Nikki Howard nigdy by nie poszła do szkoły z tak wyśrubowanym poziomem nauczania – wtrąciła Frida, ekspertka od wszystkich spraw związanych z Nikki Howard. – No bo przecież powinna być w trzeciej klasie, tak samo jak Em. Ale ona rzuciła szkołę w pierwszej licealnej, zaraz po podpisaniu swojego pierwszego dużego kontraktu…

– Jestem przekonany, że Stark Enterprises daje na szkołę wystarczająco duże dotacje, żeby mogli ją jednak przyjąć – powiedział tata. – O ile właśnie tego chcesz, Em. Ale, jak mówiła mama, są jeszcze prywatni nauczyciele… No i inne szkoły, do których można się zgłosić.

Frida pokiwała głową.

– Widzisz, Em? Nie musisz wracać do LAT.

– No co ty – powiedziałam, rzucając jej gniewne spojrzenie. Chcę chodzić właśnie do LAT. I nie mogą udawać, że nie mają dla mnie miejsca. Wszyscy wiemy, że jedno w trzeciej klasie się zwolniło, prawda?

A wracając tam, upiekę dwie pieczenie przy jednym ogniu… będę mogła przypilnować Fridy i jednocześnie sprawdzić, czy z Christopherem wszystko w porządku. No dobra, to nie fair, żebym go powstrzymywała od spotykania się z innymi dziewczynami. Gdybym go naprawdę kochała i tak dalej, powinnam mu dać wolność. Ale właściwie dlaczego, skoro tak naprawdę wcale nie umarłam?

Wiedziałam, że nie będę mogła mu powiedzieć, kim jestem naprawdę.

No ale mimo wszystko. Moglibyśmy się zaprzyjaźnić, tak jak przed wypadkiem. I może… może zostać więcej niż tylko przyjaciółmi. Tak jak Brandon i Nikki nie byli wyłącznie przyjaciółmi.

Miałam tylko nadzieję, że żadne z nas nie będzie się puszczać za plecami drugiego, w przeciwieństwie do tego, co najwyraźniej robiła tamta dwójka.

Kiepsko byłoby, że wiedziałabym o czymś, o czym Christopher nie miałby pojęcia… Że najwyraźniej niektórych ludzi i rzekomo zmarłych – tylko superbogaczy albo osoby takie jak ja, którym za operację zapłaciła jakaś potężna korporacja – stać na przeszczep całego organizmu i żyją sobie nadal, tyle że w innych ciałach.