Валерый Гапееў - Трафік для паэта

— Як-як... Так і зарабляю. Адзін чалавек робіць сайт пра зоркі, планеты. Я раблю яму здымкі. Акрамя здымкаў пішу вершы. Вось, бачыш? — Віктар паказаў маці свой рабочы сшытак з чарнавікамі тэкстовак.

— Ну і чаго тады псіхаваць, калі маці папыталася?

— Ды я не псіхую, — адказаў Віктар з палёгкай. — Стаміўся проста. Ёсць што вячэраць? Мэры прыехала, мы з ёй сёння сустрэнемся.

— На пліце вячэра, — ужо лагодна прамовіла маці. — Ідзі, еш...

Віктар вячэраў на кухні адзін, у цішыні. Еў і разважаў пра сябе: сёння ілгаў маці так проста, без усякай падрыхтоўкі. «Экспромты заўсёды атрымліваюцца лепей за спланаваныя рэчы», — білася міжволі думка. Было трохі прыкра, але не расказваць жа праўду пра сайт? А так выдатна ўсё прыдумалася і пра сузор’і, і пра заробкі... Ніякіх пытанняў больш не будзе. А калі днём з тэлескопам... Дробязь — птушак у лесе высочваць... Толькі трэба наскачваць розных фотаздымкаў, каб, калі пацікавіцца, паказаць...

Мэры ўжо чакала яго: загарэлая, вясёлая, узрушаная. Лёгка чмокнула ў шчаку, зазірнула ў вочы:

— Я так сумавала, праўда...

Віктар хацеў адказаць такімі ж словамі, але зразумеў, што не атрымаецца шчыра. А Мэры адчуе нават кроплю фальшу ў яго голасе і настроі — у гэтым ён упэўніваўся не адзін раз. І дакладна ведаў, што Мэры не пераносіць няшчырасці.

— А мне сумаваць не было калі, — з уздыхам адказаў ён. — Вось ішоў з табой на сустрэчу — і першы раз галава свабодна ад думак. Ты мне нібы акенца са свежым паветрам адчыніла.

— Выдатна, — усміхнулася Мэры, было відаць, што яна задаволена адказам Віктара. — Дзякуй, што не стаў несці лухту пра свой сум. А заўтра я табе адчыню цалкам дзверы: едзем на цэлы дзень на возера. Хачу, каб ты ацаніў мой загар і новы купальнік.

— Скажы лепш — цябе ў новым купальніку.

— Няхай і так, — Мэры шчоўкнула яго па ілбе. — Не трэба дагаворваць за жанчынай услых тое, што яна схавала між радкоў! Дарэчы, мы яшчэ на Новы год з табой дамовіліся аб паездцы: каб толькі ўдваіх і на ўвесь дзень. Я, як сапраўдная гаспадыня, буду збіраць розныя прысмакі, а ты, як гаспадар, пацягнеш сумку... Так?

— Так, — без асаблівага энтузіязму кіўнуў Віктар, павярнуўся сам і пацягнуў за руку Мэры. — Пайшлі, пакажу, што я навучыўся рабіць...

Віктар і не чакаў надта вялікіх эмоцый Мэры ад свайго сайта на Юкозе, дзе змясціў фотаздымак Мэры, апрацаваны ў фоташопе. Але і яе абыякавасці таксама не чакаў. Мэры ж засталася не проста абыякавай — яна пакрывілася, як ад кіслага.

— Віць, я сама ў фоташопе не горш за цябе ўмею, бацька яшчэ год таму навучыў. Я думала, ты свой сайт зрабіў, калі сюды паклікаў...

— Дык жа зрабіў... — Віктар амаль што пакрыўдзіўся. — Між іншым, я тыдзень сядзеў, разбіраўся ў сайтах, як яны робяцца. Нават HTML зараз ведаю. Галава апухла, мазгі праз вушы капалі...

— Я пра другое... — пачала апраўдвацца Мэры. — Даўно хацела табе прапанаваць зрабіць свой сайт. Я нават дыз першай старонкі накідала.

— І што толку з таго хамяка? — паморшчыўся Віктар. — Зойдзе 30 чалавек па разу, і ўсё.

— Што толку, што толку... Гэта ж як кніжка.

— Мне сапраўдная кніжка трэба, — цвёрда адказаў Віктар.

— Дык давай зоймемся! У мяне ж ёсць праграма вёрсткі, нясі свае вершы! Слухай, гэта ж цікава будзе! Бацьку папрашу, раздрукуюць там у рэдакцыі на лазерніку 30 экземпляраў, ім дробязь. Цікава будзе! — У вачах Мэры загарэліся іскрынкі азарту.

— Лухта гэта, а не кніга, — асек Віктар. — Я спрабаваў... Трэба вокладка, адмысловая прашыўка, абрэзка па фармаце...

— Слухай, усё зрабіць рэальна і магчыма! Варта толькі пачаць!

— Пайшлі на вуліцу... — Віктар узняўся з-за камп’ютара. — Я пачаў... Але я хачу выдаць кнігу. Сапраўдную. У сапраўднай друкарні.

Гэта ж дорага! Дзе ты столькі грошай возьмеш? — аж спалохалася Мэры. Я знайшоў заробак.

Во як? І дзе?

У інтэрнэце. Не пытайся толькі, які, — папярэдзіў з усмешкай.

— Чаму ты вырашыў ад мяне гэта схаваць? Нешта не зусім прыстойнае? — Мэры збіралася пакрыўдзіцца.

— Не крыўдуй, але не магу сказаць, — цвёрда прамовіў Віктар.

— Але чаму? — у голасе Мэры ўсё ж пачулася крыўда. — Што я, чужы табе чалавек?

— Не чужы, але гэта мая справа, разумееш? І маёй застанецца.

— Ну... няхай твая. Але не разумею, чаму мне нельга пра яе расказаць. Другое: навошта вешаеш лапшу пра гэтую справу? Нейкая дзіцячая гульня атрымліваецца: я нештачка ведаю, а табе не скажу!

— Слухай, ты можаш крыўдаваць, а можаш зразумець мяне.

— Выбачай, але не магу! Што гэта за работа такая, што яе ад мяне хаваць неабходна? Якой работы ты можаш саромецца? Ды хоць прыбіральні мыць ці грошы на ўваходзе збіраць — абы чэсны заробак. А так думай цяпер, чым такім займаешся, што аж сказаць нельга...