Някляеў Уладзімір - Лабух

— Пах тут нейкі бабскі, — заходзячы з усімі ў парыльню, куды я паспеў праслізнуць першы, і дзе з мяне разам з маім потам выходзіў пот “прафесаршы”, пацягнуў носам Шыгуцкі. — Я заўсёды ведаў, што там, дзе артысты, там і бабы.. — І ён тыркнуў пальцам у жывот Росціку. — А ты мяне, каб мазоль працоўны паказаць, запрасіў?

Тыркнуў ён, мусібыць, адчувальна, бо Росцік прысеў.

— Дык не заказвалі, Барыс Сцяпанавіч...

— Не заказвалі!.. Жаданні начальства ўгадваюць, калі мець ад яго нешта хочуць. Нават патаемныя, а я не хаваю... Добра, што Рычард пакуль не дэпутат, без баб абыйдзецца.

— Я без баб не абыходжуся, — сказаў Красевіч. — Ні дня.

Тут не прамінуў, каб не ўставіць свае пяць капеек, Крабіч.

— Ды ну!.. Па абхадняку тваім не скажаш. Абы як глядзіцца абхадняк, без такога бабы і ператрываць могуць.

— Ён у яго, як у жарабца, у капшук хаваецца... — рагатнуў Шыгуцкі, а Крабіч ні да чаго зрыфмаваў:

— Хрэн з капшука ў былым цэка... Папарыш? — раптам сунуў ён адной рукой венік Шыгуцкаму. — Твае мяне паламалі, а ты адрамантуеш. Справядліва?..

Усе ўсё пачулі, нават Красевіч: будынак былога партыйнага ЦК пад рэзідэнцыю забраў прэзідэнт, выгнаўшы парламент, які, як у пекла ўпоперак бацькі, у той будынак праскочыў...

— Справядліва, — гэтак жа нечакана згадзіўся Шыгуцкі. — Я вас, нацыяналістаў, люблю, толькі выгляду не падаю... Кладзіся.

Злезшы з палка, я ўступіў месца Алесю, Шыгуцкі стаў над ім і з усёй сілы ўдарыў па хрыбціне камлём веніка.

— На! Я цябе адпару! Ты каму растыкаўся? Ты каго ў капшук?!.

Крабіч нават не зварухнуўся.

— Бі... Забі, ты ж гэтага хочаш? Вы ўсіх бы нас пазабівалі...

— І заб’ю! На кавалкі парву! — да крыві раздзіраючы спіну Крабічу, ашалела ўсхадзіўся Шыгуцкі, якога мы ўтрох ледзьве здолелі абваліць і выцягнуць з парыльні ў душавую...

Росцік глядзеў на мяне, як на чалавека, які ўзарваў сінагогу. Глядзеў і, здавалася, з адчаю слеп.

Крабіч выйшаў з парыльні, стаў пад душ — і вада з яго сцякала чырвоная. Цалавальніца-вада...

— Гарэлкай яго палі, — буркнуў Шыгуцкі, ужо трохі супакоены. — А то здохне ад інфекцыі, а я вінаваты буду... Яшчэ і героя з мудака злепяць.

Узяўшы прасціну, я выліў на яе амаль пляшку гарэлкі і накрыў Крабічу спіну. Прасціна адразу набраняла крывавымі плямамі.

— Не здохну я, — сказаў Крабіч. — Усіх вас перажыву, сукі бляцкія. Вунь і рука ажыла, ад нянавісці выправілася.

Шыгуцкі бліснуў зрэнкамі ў бок панічна разгубленага Росціка.

— Слухай, ты мяне запрасіў? Мне яго выкідваць?..

— Ніхто тут не стане нікога выкідваць, — адказаў я за Росціка, які ўжо і не бачыў, і не чуў са дна катастрофы. — Вып’ем і разыйдземся.

Алесь, відаць, надумаў мне дапамагчы і міралюбіва падыйшоў да Шыгуцкага.

— Чаго ты, вып’ем сапраўды... А пасля я цябе камлём адхвашчу.

— О, мір... — сказаў Красевіч, і Шыгуцкі, скрывіўшыся на Алеся, махнуў рукой:

— Ды пайшоў ты...

У каміннай, дзе сталі ладзіцца да стала, Росцік заспяшаўся наліваць. Крабіч, сцягнуўшы з сябе прасціну, спыніў яго.

— Чакай, не прападаць жа дабру... Рытуальна ўсё зробім...

— Не трэба, — з насцярогаю, бо ведаў штучкі Крабіча, запярэчыў Росцік, але Шыгуцкі, якому стала цікава, кіўнуў:

— Давай рытуал.

Крабіч падсунуў да сябе пустую талерку, выціснуў над ёй прасціну, пераліў выціснутае ў шклянку, падзяліў на ўсіх і, стоячы голым, збітым, раздрапаным, крыкнуў, узняўшы рытуальнае пітво:

— Ну, што, жыды з камунякамі?! Вып’ем крыві маёй за Беларусь!

— О, тост... — сказаў Красевіч, а Росцік, страсянуўшыся жывоцікам, плёхнуў ружовую гарэлку Крабічу ў твар.

Крабіч выпіў сваё і выцерся прасцінай.

— Можна і так. Рытуал да канца пакуль не адпрацаваны...

Росціка пакалочвала. Я перасунуў па стале да Крабіча сваю шклянку.

— На яшчэ... Можа, да канца рытуал адпрацуеш...

Крабіч узяў з-пад рук Росціка пляшку гарэлкі, даліў шклянку дапаўна і трыма глыткамі да дна выпіў. Не закусваючы, спытаў:

— А ты чаго калоцішся, Росцік? Гэта ж я жартам, жыды кроў не п’юць, байкі гэта...

— Вон! — збялелым шэптам сказаў Росцік. — Пайшоў адсюль вон!

Крабіч сеў і наліў сабе піва.

— Не ты мяне запрашаў.

— Цікава ў вас, — сказаў Шыгуцкі. — Без баб абыйсціся можна.

З нечаканкамі ў мяне сёння выходзіў відавочны перабор.

— Пайшлі, — падняўся я і ўзяў Крабіча са спіны пад пахі. — Табе пара...

— Ты мяне выганяеш?

— Я не выганяю цябе. Я прашу цябе пайсці.

— Дык не пайду, калі не выганяеш. Мне з вамі весела.

— Вон! Вон! Вон! — пачаў хапаць са стала і шпурляць у Крабіча ўсім, што пад руку пападала, Росцік. Крабіч нахіліўся пад стол — і кавалкі хлеба, сыра, кілбасы, нажы і відэльцы, слізгаючы па ягонай збітай спіне, ляцелі ў мяне. Росцік нібы не бачыў гэтага, не мог суняцца — і цяжкі, сталёвы, востры, як восці, відэлец утыркнуўся ў самы корань майго раманчыка.