Уладзімір Някляеў - Лабух

— Ён выпівае, вяртаючыся... А там гарэлкі ўсяго паўпляшкі. Падумае, што я выпіла...

— А пра віно не падумае?..

— Віно для яго не выпіўка...

Для каго яно выпіўка — віно?.. Крабіч яго проста вылівае. Хоць айчыннае, хоць французскае... “Ён (не помню, хто) праглынуў шамбэтрэн Кло-дэ-Бэз, як піва, працягнуў бакал за дабаўкай, і я наліў, радуючыся, што гэта не рышэбур...” Песня...

— Ты што там маўчыш?..

— Смакую... Смачнае віно...

— Смакуюць не шклянкамі...

— Няўжо шклянку высмактаў?..

— З верхам... Раскажы яшчэ што-небудзь...

— Табе не хапіла?..

— А што ты расказаў?.. Дзіцячую гісторыю нейкую... Можа, і перажываеш?..

— Праўду сказаць?..

— У нас ноч праўды...

Вось ужо нешта і ёсць у нас...

— Перажываю...

— Тады нашто расказваў? Ты п’яніца-мазахіст?..

— Не. Я і не п’яніца, і не мазахіст...

— А хто ты?..

— Ты ж сама сказала, хто...

— Нічога я пра цябе не гаварыла. Што я пра цябе ведаю?.. Я пра сябе сказала.

Нешта ўпала ў яе — мякка на падлогу шлэпнулася, і яна працягнула па-дзіцячаму пакрыўджана:

— Ну-у во-о...

— Трагедыя?..

— Бутэрбро-о-д... З ікрой паюснай... Я яе лыжкамі ем, так люблю, а тут апошняе намазала — і шлэп...

— Верхам уніз?..

— А то як... У блядзей усё так...

— Што ты на сябе нагаворваеш?.. Якая ты блядзь?.. Ты мужу хоць раз здрадзіла?..

— Ні разу... Не выйшла...

— Ну-у во-о... А туды ж, у блядзі... Заслугі нейкія трэба мець.

— Як у цябе?..

— Маіх табе не здабыць...

— І цяпер ты камандзір?..

Не абы якая дзяўчынка... Прасцей, чым Лі-Лі, чым Каміла, але не простая... Ды просценькіх па нашым часе — пашукаць...

— Больш, чым камандзір... Секс-гералісімус...

— Хто-хто?..

— Дачка мая лічыць, што я вярхоўны сексуальны настаўнік... Секс-гуру...

— У цябе і дачка ёсць?..

— І сын... Яму шаснаццаць.

— А ёй колькі?.. Ці хочаш, угадаю?..

— Ужо ўгадала...

— Дваццаць?

— Дваццаць...

— Абставіўся ты... А як дачка можа лічыць, што ты секс-гуру?..

— Па кітайскай філасофіі...

— Пры чым тут філасофія?.. Ты ж не спіш з ёй?.. Хоць я і пра такое чула...

Я таксама пра такое чуў... Віно змешвалася ўва мне з каньяком, падвясельвала, вызваляла і ад болю ў скронях, і ад усяго вызваляла, і ўжо дробязнай, смешнай здавалася толькі што расказаная, насамрэч дзіцячая, гісторыя — знайшоў што расказваць, з чаго гэта мяне пацягнула? — і малады, інтымна прыглушаны голас жаночы, сама прысутнасць жанчыны, хай за дзвярыма, але гэткімі тонкімі, што чуваць дыханне, плаўна зносілі мяне да таго, для чаго я, можа — няхай сабе бляддзю — і на пляцоўцы гэтай лесвічнай, начной, цёмнай, і ў непрасветным, бляцкім свеце гэтым з’явіўся, дзеля чаго, не шукаючы — лёсам, выпадкам — знайшоў Лі-Лі, толькі пра Лі-Лі больш ні слова, ні слова, не трэба болей пра Лі-Лі...

— Гэта я так, ні пры чым... Прыдумала — і лічыць... Ты ж прыдумала пра сябе, што ты блядзь, хоць ні разу мужу не здрадзіла...

— Дык пра сябе — не пра некага... І я не прыдумала, я сябе адчуваю так з-за яго... Разумееш?

Мне ўжо не надта хацелася нешта разумець...

— І даўно ты з ім?..

— Тры гады... Як школу скончыла...

— Цэлкай?..

— Гэта важна?..

— Для мяне не...

— А для яго важней за ўсё было... Цэлкай. Каб ведала, я б сама яе зламала...

— Што ведала?..

— Што будзе так, як ёсць... Я на цэлку гэтую і замкнёная. Ён зацыклены, дакрануцца да мяне не дае нікому... Калі б ён мяне не трымаў, адпускаў, і калі б я нават спала, з кім папала, я ўсё адно не была б бляддзю... А так расселася ўночы пад дзвярыма, дымлю, п’ю з мужыком нейкім, байкі ягоныя дзіцячыя слухаю — і ведаю, што блядзь...

Яна прагаварыла гэта такім спякотным шэптам, што я адчуў яе цела — імклівае, струменістае цела. Скрозь дрэва пранізвалася ягоная гарачыня, неспатольнасць, прага — і я спытаў:

— Лі-Лі, ты мастурбіруеш?..

Яна не заўважыла блытаніны, злучка ў імені...

— Лашчуся...

Ноч праўды...

— Ты голая?..

— У начнушцы...

— Скінь...

— Нашто?..

— Скінь, я хачу паласціццца з табой голай...

— А дзверы?..

— Не ў памеху...

— Тады і трусікі зняць?..

— І трусікі здымі...

Яна на момант стаіла дыханне, яе дыханне здзіўлялася таму, што яна вырабляе, але дыханне хацела, каб так дзіўна было, і праз паўзу яна задыхала часцей, паднялася, мы падняліся разам...

— Скінула...

— І трусікі?..

— І трусікі...

— Стаіш голая?..

— Голая...

— Зусім?..

— Зусім...

— Перад голым мужыком?..

— Перад голым...

— Незнаёмым табе?..

— Незнаёмым...

— Кончаная блядзь?..

— Кончаная...

— Для кончанай блядзі нечага не хапае...