Уладзімір Някляеў - Лабух

— Сорак два.

— Як яму. А мне дваццаць...

Як Лі-Лі!.. Яму — як мне, а ёй — як Лі-Лі...

— Колькі?

— Дваццаць. Чаму вы так здзівіліся?..

Я не стаў казаць, чаму...

— Памыліўся гадоў на дзесяць... Па голасе вам каля трыццаці...

Яна і не падумала пакрыўдзіцца: у дваццаць гадоў на такое не крыўдуюць.

— Гэта ад цыгарэт, кідаць трэба... У вас ёсць цыгарэты?..

— Ёсць...

— Прасуньце адну ў адтуліну замка... Яна шырокая, ён вялікім ключом мяне замыкае... А ў мяне на ўсю ноч і паўпачака не засталося...

— На ўсю ноч?..

— Ён раніцай прыязджае...

Я прасунуў цыгарэту, якую яна выцягнула і спытала:

— Выйшла нешта накшталт сексу, праўда?..

Нічога не адказаўшы, я стаў прасоўваць цыгарэты адну за адной... Яна засмяялася:

— Ой, хопіць... Калі многа, дык непадобна... Сабе пакіньце...

— У мяне прыпаліць няма чым... Згубіў запальнічку...

— Пачакайце...

Чуваць было, як яна паднялася, прайшла на кухню, вярнулася — крокі яе былі лёгкія, лятучыя... У адтуліне замка закурыўся дым і паказаўся агеньчык цыгарэты. Я прыпаліў...

— Дзякуй...

— Вам дзякуй... — За дзвярыма дзінькнула шкло аб шкло. — А ў мяне выпіць ёсць. Хочаце?

— Хачу... Мне галава баліць...

— Зараз вып’ем...

— Не вып’ем... Праз дзверы выпіць не прыдумаем...

— Вып’ем, я ўжо прыдумала...

З адтуліны замка, пакурваючыся дымком, вытыркнуўся кончык пластмасавай трубачкі для кактэйля... Знаходлівая, я б да такога не дадумаўся.

— Што ў цябе там?..

— Смакчыце, не атрута...

— А раптам...

— Дык памрэце — і ўсё. Усё адно ж паміраць, сорак два ўжо...

Вясёлая... З такай атруты не атруты, а воцату смактанеш... Лі-Лі ў такім жарце сабе не адмовіла б...

Як адчуўшы нешта, яна зноў засмяялася:

— Вам што... няўжо страшна? Нашто вы мне мёртвы?..

— А жывы нашто?..

— Я люблю жывых... Піце, а то перадумаю. Гэта каньяк французскі...

Я смактануў французскага каньяку, каб яна, пакуль вагаюся, сапраўды не перадумала і не наліла айчыннага воцату.

— Як цябе зваць?

Нечакана яна пастражэла ў голасе.

— Мы ўжо на ты?..Чаму?..

Ранейшы зварот на ты яна прапусціла, нібы не заўважыла...

— Бо памыліўся... На дзесяць гадоў памыліўся...

Яна вырашыла не рабіць з гэтага праблемы.

— Лілія. Ліля.

Глянь ты, як блізка...

— А вас?..

Я паспрабаў угадаць:

-- Гэтак жа, як твайго мужа...

Не бачачы, я адчуў, як яна напружылася.

— І як зваць майго мужа?..

— Раман.

Толькі што западозрыўшы мяне, яна з палёгкай выпусціла струменьчык дыма ў адтуліну:

— Не Раман...

— А як?

— Якая розніца?..

Сапраўды, якая, калі не Раман... І добра, што не Раман... Не Раманчык.

— Ніякай. Добра, што не Раман...

— Вы, значыць, Раман?..

— Раман Канстанцінавіч...

— Бо вам сорок два...

— Бо мне сорак два...

— Што ж, вып’ем за знаёмства...

Яна высунула кончык трубачкі, з якой цягнуў я доўга — галаву ад каньяка адпускала.

— Ого...

— Што ого?..

— Паўшклянкі... Вы п’яніца?

— Я лабух.

— Хто?..

— Музыкант.

— Тады п’яніца... На чым вы граеце?..

— На ўсім...

— Так не бывае. На ўсім ніхто не грае...

— Я граю...

— А дзе вы граеце?..

— У рэстаране... Лабухі ў рэстаранах граюць.

Я падумаў, што зараз яна ўздыхне з жалем, пачуўшы пра рэстаран, і яна з жалем уздыхнула:

— Весела вам...

— Не.

— Чаму?

— Не ведаю...

— Бо вам сорак два?..

— Бо мне сорак два...

— І вы не Раман, а Раман Канстанцінавіч?..

— І я Раман Канстанцінавіч...

Мне здалося, што яна спрабуе зазірнуць у шчыліну замка... На лесвічнай пляцоўцы было амаль цёмна, лямпачка гарэла паверхам ніжэй.

— Хочаце, я вас Раманам буду называць?.. І на ты... У мяне муж, як ты...

— Называй... Ты ўжо называеш...

— І пытацца буду...

— Пытайся...

І нечакана яна спыталася:

.— Раман, а ў цябе раманы цяпер толькі праз дзверы?..

Я падумаў і сказаў:

— Маёй таксама дваццаць.

— А-а... — у другі раз працягнула яна з бабскімі ноткамі. — І ў цябе праблемы...

— Не ў гэтым...

— А ў чым?

— Шмат у чым, але не ў гэтым... Хочаш, гісторыю адну раскажу?

— Пра сваю?.. Якой таксама дваццаць?..

— Не.

— Тады хачу...

— Гісторыя доўгая...

-- Не даўжэйшая за ноч?

— Не даўжэйшая... Яна і была ўночы...

Гэта зацікавіла яе.

— Ну?..

— Дай яшчэ выпіць... І прыпаліць, у мяне патухла...

У адтуліну высунуўся кончык трубачкі, а за ёй, калі я выпіў, паказаўся агеньчык цыгарэты... Нешта ёсць у гэтым — праз дзверы.

— Гульня такая піянерская была, ваенная...

— Ваенная?...

— Я ж кажу: гульня... “Зарніца” называлася. Ты не застала?..