Уладзімір Някляеў - Лабух

— Расказвай, — нецярпліва паўтарыла Зоя. — Спачатку ты, пасля я... — Яна нахіліла галаву і, абцягваючы сукенку, слізнула па грудзях рукамі: — Чаго ты так глядзіш?..

Я падаў ёй люстэрка.

— Паглядзіся...

— Што ў мяне там?.. Дзе?..

Я піў каву і любаваўся, не мог не любавацца нібыта новай, удвая прыгажэйшай за тую, якая прыйшла да мяне дзве гадзіны таму, жанчынай. Не старонняй і не блізкай, выпадкава маёй. Мне шанцуе на выпадкі, гэта факт. Як факт і тое, што Зоя — жанчына не проста прыгожая. Зоя ўдвая разумнейшая за сваю прыгажосць, і яна здольная мне дапамагчы...

— Хочаш сказаць, што ад гэтага прыгажэюць? — паклала люстэрка Зоя. — Я сама заўважыла, у цябе пра іншае пытаюся...

Я ледзьве стрымліваўся, каб сапраўды ўсё не расказаць... Пасля блізкасці з жанчынай такое здараецца — раптам, зарыўшыся ў яе, адчуешся злітным з ёй, і неадольна пацягне цябе, як дым у комін: адкрыцца, даверыцца... Але мне і ў гэтым ставала вопыту, і ніводнага разу не было такога, каб адкрыўшыся, даверыўшыся, я не пашкадаваў пасля, што не стрымаўся.

З той жа Нінай... Я расказаў неяк ёй — якраз пасля блізкасці — пра Анну Вызвышэнскую, якой не бачыў... Пра слепату жадання, пра вышыню, пра палёт — пра ўсё, нават пра шалік сказаў. Я раскрываўся, каб даказаць Ніне, што ва ўсім перад ёю шчыры, душой, як і целам, аголены — няма ў мяне ад яе таямніц... Спрабаваў давесці, што тое, што адбылося, адкрылася мне з Аннай — перакінулася на яе, на Ніну...

Шалік Ніна выкінула, а мяне дастала... Па сутнасці з гэтага і пачаўся наш шлях да разводу.

— Ты хочаш дапамагчы мне, Зоя?

— Я ўсім нам хачу дапамагчы. Табе, Лі-Лі, сабе...

Ну, калі так Лі-Лі дапамагаць...

— Знайдзі Лідзію Паўлаўну. Пад Масквой ёсць Дом для ветэранаў сцэны, яна там павінна быць. Даведайся, дзе гэта, і знайдзі.

— Больш нічога?

— А што яшчэ?.. З-за нечага ж яна баялася, што ў яе пісталет знойдуць. З-за чаго?

Зоя ўзняла бровы, нібы здзівіўшыся, што я дасюль не даўмеўся, з-за чаго?..

— Пра гэта я і хацела разам з табой падумаць...

— І што мы надумаем?.. І нашто нам думаць, калі яна сказаць можа?

— Магла б, дык сказала б... Не збегла б...

Таксама праўда.

— Я ў такой пастцы зараз, Зоя... Не ведаю, як выскачыць. Адзінае выйсце — знайсці таго, хто забіў Ігара Львовіча. Ніхто, апроч мяне, шукаць не будзе.

Зоя ўсё яшчэ глядзела на мяне, нібы нечаму ўва мне здзіўляючыся, і разважаючы нібыта, ці казаць цяпер тое, што ёй карцела сказаць. Асцярожна нахіліўшы кубачак з кавай так, што з яго кропля ў сподак капнула, яна спытала:

— А да каго ты мяне пасылаеш?..

Яна спытала — і я зразумеў, пра што яна спытала, і Зоя не спынілася:

— Лідзія Паўлаўна забіла.

А я за разумніцу яе трымаў...

— Апошняя кропля... і не вытрывала.

Лідзія Паўлаўна вершаліну фікуса зрэзаць не магла, бо фікусу балюча...

— Я паўжыцця яе ведаю, Зоя! Яна начавала ў мяне, мы спалі ў адным ложку з Дартаньянам! Ігар Львовіч — адзіны сын у яе, якім бы ён ні быў — адзіны! А ты ў сподачак каву капаеш: Лідзія Паўлаўна забіла!..

— Ты і з Лідзіяй Паўлаўнай?.. — здзіўлена і, калі мне не здалося, нават раўніва глянула Зоя...

Не, праўду д’Артаньяну казаў Атос.

— Ты зробіш тое, пра што я цябе прашу?..

Зоя выцерла пальцам кроплю кавы на сподачку і аблізала палец.

— Зраблю... А Дартаньна куды?

— Дартаньяна я пагляджу.

— І пісталет паглядзіш?

— Зоя...

— Што Зоя?..

— Я схаваю...

— Нашто яна яго хавала?..

— Для таго і прашу цябе паехаць, каб дазнацца.

— А сам?

— Сам не магу.

— Чаму?

— Бо ў мяне тут справы.

— Якія?

— Розныя. Розных спраў па самае горла!

— Ты чаго крычыш?

— Хто крычыць? Я крычу? Я не крычу.

— Крычыш! — Зоя ўскочыла, перакуліла кубачак з недапітай кавай і, запырскаўшы сукенку, зноў села. — Пацалуй мяне...

У яе раздзімаліся ноздры, яна пакусвала губы... Тое, чаго чакала Зоя паўжыцця, цяпер прыходзіла, вярталася да яе ці не кожныя паўгадзіны... Калі так і далей пойдзе — мне не доўга жыць.

— Толькі не кусайся... — пацалаваў я яе.

— Не тут... Хачу не тут... Там хачу...

Адсунуўшы стол, я ўкленчыў перад ёй, злізаў кропелькі кавы з сукенкі, рассунуў у каленях і падняў, закінуў на плечы не такія доўгія-доўгія, як у Лі-Лі, але танчэйшыя ў шчыкалатках і кругла-стройныя вышэй, што называецца бутэлечкай, ногі — і пацалаваў Зою там, дзе яна хацела...

Яна кончыла адразу, ледзь толькі я, паводзячы і пакручваючы языком у акуратненька вылепленых, трошкі прыпухлых губах яе вульвы, праслізнуў, праплыў знізу ўверх ва ўсёй яе атласнай глыбіні і, вынырнуўшы, даласціўся, дакрануўся да ружовай, пульсуючай жамчужыны — маленькай Этны, якую сам разбудзіў...