Маргарыта Аляшкевіч - Мадэль для забойства

Дзяўчаты ўсё яшчэ смяяліся і з Яначкі, і з беднага дызайнера, калі салодкі голас абвясціў іх станцыю. Хвалявацца наконт шляху да дзвярэй не прыйшлося — на гэтай станцыі выходзіў увесь бітком набіты вагон, трэба толькі знайсці патрэбны выхад Е, да сустрэчы з Масам час яшчэ ёсць, так што можна скарыстацца прыбіральняй, каб прывесці сябе ў парадак. На шчасце для дзяўчат, усе прыбіральні ў метро бясплатныя і поўныя ўсялякіх зручнасцяў накшталт люстэркаў, гарачай вады, мыла, папяровых ручнікоў, гігіенічных пракладак і калгот.

— Слухай, а ў цябе, калі ты сабралася сваю справу рабіць, таксама гук вады ўключыўся? — Яначка не магла схаваць здзіўленне нават тады, калі дзяўчаты ўжо выбраліся на паверхню і ўладкаваліся чакаць на лавачцы. — Ага, ну, я так і думала, гэта, напэўна, каб ніхто цябе не чуў, класна прыдумана… Я вось чула, што ў іх ва ўнітазах такі прыборчык усталяваны: ты на яго сходзіш, потым націскаеш патрэбную кнопку, а ён табе раздрукоўку з тваім, значыцца, аналізам… Дык была раз у Марціны ў гасцях, ну ты ведаеш, яны непадалёк ад нас на кватэры жывуць, і ў іх такііі ўнітаз — што твой касмічны карабель, столькі ўсялякіх кнопачак, і ўсе з рознымі іерогліфамі. Я націскаць пабаялася, а сяброўка Марціны, яна мне расказала, панаціскала, дык ёй проста ў твар струмень заляпіў — бідэ, аказваецца…

Гэткімі байкамі красуні бавіліся яшчэ з паўгадзіны, але цудоўны настрой — ну як жа ж, праз паўгорада без грошай і карты даехалі! — пакрысе зноў пачаў псавацца: ані Маса, ані знаёмы мінівэн на даляглядзе не з’яўляліся. Агата раз-пораз адыходзіла агледзець машыны, якія ехалі ва ўсіх кірунках, вярталася ўся мокрая — “Асфальт гарачы, ажно абцасы прыліпаюць!” — па сто разоў правярала, ці сапраўды яны чакаюць каля правільнага выхаду… Вялізны гадзіннік на будынку насупраць высвечваў 15 хвілін дарэмнага чакання, 20, 25…

— Напэўна, я нешта наблытала, — не вытрымала Агата. — Можа, час недачула ці літару выхаду? Трэба яшчэ раз пазваніць.

То быў час, калі ад мабільнікаў яшчэ і не думалі адмаўляцца — імі хваліліся, іх прагнулі, за іх хваляваліся. Таму дзяўчаты, якія даймалі мінакоў просьбамі даць пазваніць, адразу выклікалі падазрэнне. Прыгожыя і высокія — на галаву вышэйшыя ад іншых, ярка апранутыя і дзіўна нафарбаваныя (цяжка апісаць, як пачынае выглядаць самы мінімальны макіяж, калі пабегаць па спёцы, паплакаць, яшчэ пабегаць, а потым паспрабаваць нешта падправіць з дапамогай мыла, вады і сурвэтак), з блытанай мовай (а хто ж на мяжы істэрыкі не пачне мяшаць базавую ангельскую, японскія фразы ветлівасці і родныя праклёны?), — небаракі выклікалі ў дзяжурнага палісмена асацыяцыю вельмі канкрэтную, але, на жаль, для іх не надта спрыяльную. Агата спярша памкнулася да яго — ахоўнік грамадскага парадку ну дакладна ж павінен валодаць прыстойнай ангельскай і жаданым мабільнікам, — аднак пасля першых жа фраз падхапіла Яначку і прасвідравала натоўп, які валіў і валіў з выхаду Е… І вось куды іх завялі ўцёкі!

Недзе паблізу прагрымеў цягнік — напэўна, тут метро зноў выходзіць на паверхню, машынальна адзначыла Агата, ухапіла Яначку за пятку і нарэшце вызваліла яе абцас, а тады звярнулася да людзей са звераватымі поглядамі: “Хай, гайз, мы тут заблукалі крыху, вы толькі пакажыце, кудой выхад, і мы адразу пойдзем…”

“Гайзы”, аднак, нічога не адказвалі, а толькі падышлі бліжэй, асабліва шчыльна ззаду, таму Агата інстынктыўна рушыла наперад, падцягваючы зляканую Яначку і працягваючы гаварыць: журналісцкая практыка прывучыла яе верыць у словы, у магчымасць дамовіцца з кім заўгодна, трэба толькі знайсці хоць нейкія кропкі судакранання. “Ого, ды ў вас тут клёва, столькі шынаў аўтамабільных, вы з іх, напэўна, вогнішчы робіце, а мы таксама рабілі, ага, ды вы не турбуйцеся, не трэба ўставаць, мы толькі міма пройдзем і ўсё, не зважайце, нас дзядзька палісмэн сюды загнаў, усё бег і бег за намі…”

— Паліцыя? Нехта тут згадвае паліцыю? — нарэшце азваўся хтосьці наперадзе. Натоўп ашчэрыўся ўсмешкамі, не сказаць каб дужа добрымі і прыемнымі. — Ну, хто ад паліцыі ўцякае, той нам найпершы сябар! Сюды, сюды, дайце на вас паглядзець!

Лахманы расступіліся, і дзяўчаты ўбачылі спярша жоўты намёт, увесь у выцвілых стужках, а затым дзядзьку, які паўляжаў перад ім на сцёртым кіліме і корпаўся ў зямлі. Вязаная жоўтая шапачка сядзела на смалістых кудзерах рыхтык карона, на руках у дзіравых пальчатках паблісквалі пярсцёнкі, побач валяўся металёвы скіпетр з мудрагелістай разьбой — ні даць ні ўзяць кароль сметніцы, вырашыла Агата і павіншавала сябе: з адным і галоўным дамовіцца лягчэй. А вадзяністыя вочы “караля” вывучалі дзяўчат і смяяліся: