Анатоль Бутэвіч - Прыгоды памаўзлівай Рыскі

Але ж ты падобная зараз на папуаса з дзікіх джунгляў…

Сам ты папуас, пакрыўджана перабіла яго Рыска і працягвала фарбаванне.

Пасля пачала выбіраць сабе мантыю. Яна прымярала розныя сурвэткі, шалікі, хусцінкі, пакуль не спынілася на яркай квяцістай кашаміравай хустцы.

Рыска накінула яе на плечы, два ражкі зачапіла за кіпцікі пярэдніх лапак, доўгім шлейфам распусціўшы па падлозе кутасы …

На завяршэнне выліла на сябе паўбутэлечкі дарагіх духоў і – модніца гатовая!

Калі дамоў вярнуліся Надзейка з мамай і Сяргей, іх сустрэў Барсік.

Увага, увага! – пачаў ён. – Зараз будзе светапрастаўленне альбо канец свету… Ой, выбачайце, коткапрадстаўленне альбо канец старой моды… Не, зноў заблытаўся. Зараз наша Рыска пакажа вам новую кіску… Ой, не новыя моды. Прашу, звярнуўся ён да Рыскі і прытворна гучна запляскаў лапкамі.

Дзверы Надзейчынага пакоя адчыніліся і адтуль паказалася…

Надзейка з мамай спачатку не зразумелі, хто ж паказаўся ў дзвярным праёме.

З высока ўзнятай размаляванай і ўвешанай рознымі бразготкамі галавой на дыбачках з пакоя выйшла Рыска. Яна горда прайшлася па падлозе, крутнулася ля Надзейкі так, што ўся ажно зазвінела. Яе квяцістая хустка-мантыя разгарнулася сапраўдным рыцарскім плашчом.

У дадатак Рыска зычным голасам зацягнула:

Абчаплялася я ўся лапушынай…

Гучны рогат заглушыў яе песню, звонкім рэхам разнёсся па кватэры і нават выкуліўся за дзверы.

Рыска імгненна сціхла, пасля пакрыўджана страсянулася. Упрыгожанні з бразгатаннем рассыпаліся па падлозе, пазакочваліся пад ложак, пад канапу.

Яна скінула мантыю і скрушліва паплялася на свой дыванок.

Не крыўдуй, Рыска, супакойвала яе Надзейка. – Ты сапраўдная модніца. Нават лепшая за тэлевізійных! І мы з табой яшчэ пакажам, дзе ракі зімуюць…

Не хачу я вашых ракаў, пакрыўджана прамармытала Рыска і абаранкам скруцілася на сваім дыванку.

Гэта здарылася тады, калі Надзейка яшчэ не хадзіла ў школу, а Рыска памірылася ўжо з Барсікам.

Аднойчы летнім сонечным днём Рыска месца сабе не знаходзіла, не ведаючы, чым ёй заняцца.

Надзейка захапілася маляваннем. Барсік мірна драмаў на сонечным балконе.

Рыска бязмэтна сноўдалася па кватэры, пасля некалькі разоў турзанула Барсіка за вусы, за хвост, запрашаючы да гульні. Але той нават вухам не павёў і вачэй не адплюшчыў. Рыска адступілася.

Ёй даўно ўпала ў вока шпакоўня, якую Надзейчын тата прымацаваў да балконнай парэнчы. Асабліва не давалі ёй спакою чорныя, ажно з бліскучым адлівам птушкі, што жылі там.

Але як ні клікала іх Рыска да сябе, каб пазнаёміцца і разам пагуляць, шпакі толькі нешта трывожна крычалі на сваёй птушынай мове і ніяк не хацелі апускацца на балкон.

Гэтым разам Рыска вырашыла сама адведаць іх. Яна залезла на балконную парэнчу, падрапала лапкай дошку, да якой прымацавана шпакоўня. Але тая была такая гладкая, што не зачапіцца.

І тады Рыска адважылася. Яна нізка-нізка прысела на сагнутых лапках, а пасля пружыніста-рэзка выпрстала іх, з усёй сілы імкнучыся даскочыць да шпакоўні.

Але ці то не хапіла сілы, ці то то шпакоўня была завысока, Рыска – які жах! – сарвалася і з чацвёртага паверха паляцела ўніз.

Яна, як магла, распушыла свой хвост, натапырыла вусы, наструніла кожную поўсцінку – абы толькі затрымаць імклівае падзенне.

Сэрца Рыскі ледзь не вырывалася з грудзей. Вецер слязіў вочы і свістаў у вушах.

Аднак Рысцы пашанцавала: калі падала, яе кіпцікі зачапіліся за Сяргееву сарочку, што сушылася на балконе. Так і ляцелі яны разам: распластаная Рыска і набухлая ветрам белая сарочка. Гэта і змякчыла ўдар.

Пашанцавала і тым, што пад балконам знаходзілася клумба з кветкамі, а не цвёрды асфальт.

Рысцы здавалася, што ляцела яна цэлую вечнасць, хоць на самай справе не мінула і паўхвіліны.

Яна прызямлілася на ўсе чатыры лапкі, перакулілася, а зачэпленая за кіпцікі сарочка белым коканам абвілася вакол цела.

Падзенне Рыскі заўважыў Барсік. Ён нема закрычаў, замяўкаў, заенчыў. Гэты енк і пачуў Сяргей. Ён адразу ўсё зразумеў і куляй панёсся ўніз па лесвіцы.

Сяргей выблытаў спалоханую Рыску са сваёй сарочкі, абмацаў яе, агледзеў. Рыска была цэлая, толькі шырока расплюшчанымі вачамі няўцямна пазірала на Сяргея.

Ну і шчаслівая ты, Рыска. Пашанцавала табе, сказаў Сяргей, несучы котку ў кватэру.

Рыска толькі вінавата міргала і нічога не магла прамовіць: яе голас яшчэ быў перацяты страхам перажытага.