Анатоль Бутэвіч - Прыгоды памаўзлівай Рыскі

Мя-а-а-ў!… Рату-у-у-уйце! – роспачна замяўкала Рыска.

Але хто ж яе пачуе, калі нікога дома няма.

Ёй нават здалося, што нехта ў шафе з'едліва прамовіў: “Сама заварыла кашу, сама і расхлёбвай”.

Ад разгубленасці і страху Рыска заплакала і – вось дзіва! – вочы зноў пачалі бачыць.

Рыска ўзрадавалася, трохі адсаплася, перачакала, пакуль асядзе мучны пыл, абтрапала лапкі і працягвала абнюхванне.

Але ёй не шанцавала: тое, што смачна пахла, было недаступна. А тое, што можна было панюхаць і нават пакаштаваць, не мела ні прыемнага паху, ні смаку.

Рыска перабірала торбачкі, бляшанкі, скрыначкі, лапкамі адсоўваючы непатрэбныя. Незнарок яна перакуліла нейкую круглую бляшанку. З яе высыпаўся пахучы чырвоны парашок. Рыска насцярожана адсунулася ад яго.

Але пах быў такі апетытны, што яна пераадолела сваю асцярогу і наблізілася да чырвонай кучкі.

Навучаная горкім вопытам, Рыска вырашыла не нюхаць гэты вабны парашок, а пакаштаваць яго. Яна высалапіла чырвоны язычок, лізнула і…

Язык нібыта агнём апякло, з вачэй пасыпаліся слёзы. Рыска заплюшчыла вочкі і чхнула, бо ад моцнага паху ажно круціла ў носе.

Казытанне, аднак, не міналася, і Рыска чхала і чхала раз за разам.

Гэта Рыску і ўратавала, бо невядома, чым бы скончылася для яе знаёмства з чырвоным перцам, які ад Рысчынага чыху сапраўднай хмарай вісеў у шафе.

Акурат у гэты час дамоў вярнуліся мама з Надзейкай.

Яны пачулі Рысчын чых і пачалі шукаць яе. Мама ледзьве здагадалася, куды залез гэты цікаўны неслух.

Калі яна адчыніла дзверцы прадуктовай шафы, Рыска кулём выкацілася адтуль. Яна была абсыпана белай мукой і чырвоным молатым перцам, лапкі брудныя, вусы, бровы і нават галоўка аблепленыя цестам, пыска ярка чырвоная, рот разяўлены, язык высалаплены. З вачэй градам каціліся слёзы.

Адным словам – хвост тырчком, вушы стручком. І смех, і грэх…

Надзейка! – паклікала мама дачушку. – Ты зірні, што гэта за цуд! Паглядзі на сваю памаўзлівую любіміцу, пабач, што яна натварыла ў шафе…

Надзейка спачувальна засмяялася, убачыўшы дзіўны Рысчын выгляд. Яна асцярожна ўзяла котку на рукі, спачатку вычысціла яе шчоткай, выцерла сухой анучкай, а затым панясла гэтага памаўзлівага кухара ў ванну…

Перад сном удзячная Рыска, лежачы на мяккім дыванку, доўга мурлыкала Надзейцы свае дзівосныя казкі.

Якія?

Вазьмі сваю котку на рукі, пагладзь яе і паслухай…

За свой даверлівы, хоць і памаўзлівы характар Рыска стала любіміцай усёй сям’і. З ёй забаўляліся не толькі Надзейка, але і Сяргей, і нават тата з мамай.

І пестуном яна была адмысловым. Бывала, залезе на рукі да Надзейкі і лашчыццца, мурлыкае, трэцца пыскай аб нос, дугой выгінае спіну, трубой настаўляе хвост. А то пачне вылізваць Надзейчыны шчокі, лоб, вочы, нібыта тая і не мылася зусім…

Адным словам, жыла Рыска, як у Бога за пазухай. Разам з усімі снедала і вячэрала, п’ючы са свайго сподачка смачнае малако. Разам глядзела тэлевізар, асабліва вячэрнюю “Калыханку”.

Разам з Надзейкай хадзіла на вуліцу.

Побач з Надзейчыным ложкам клалася спаць на сваім мяккім дыванку і мурлыкала дзяўчынцы свае чароўныя каціныя казкі…

І вось аднойчы ў кватэры з’явілася яшчэ адно кацяня. Яго знайшоў у пад’ездзе Сяргей – брыдкага, худога, злосна натапыранага. За гэтую натапыранасць і назвалі яго Барсікам.

Спачатку Барсіка вымылі ў ванне, старанна вычасалі, а пасля накармілі, яму ж на галодны зуб усё было смачна.

На першым часе ён завалодаў нават большай увагай, чым Рыска. Ёй гэта не спадабалася і яна старалася адпомсціць Барсіку за гэткую любоў да яго. Рыска рабіла ўсё, каб нашкодзіць Барсіку: то турзане яго за хвост, то адапхне ад сподачка з малаком, то падрапае лапкай пыску.

Барсік хоць і трымаў вуха востра, але ад гэткай агрэсіўнасці не схаваешся нават пад ложкам.

Надзейчын тата некалькі разоў сварыўся на Рыску за такую яе непрыязнасць. Але ёй у той час было хоць кол на галаве чашы. Рыска яшчэ больш злавалася і ўсяляк дакучала Барсіку.

Аднойчы яна так напалохала яго, што ён куляй заляцеў на стол, стукнуўся там у круглы акварыум і разам з ім грымнуўся на падлогу. Рыбкі рассыпаліся па паркеце, а кавалкі шкла парэзалі Барсіку пярэднюю лапку.

Рыска спалохалася і разгубілася. Добра, што ў пакоі аказаўся Сяргей. Ён хуценька змазаў ранку ёдам, перавязаў марляй.

Калі дамоў вярнуўся Надзейчын тата, ён сказаў, што Барсіка трэба адвезці да доктара.

Разам паехалі Сяргей і Надзейка. Узялі з сабой і Рыску.