Владимир Федосеенко - Пасля смерчу

- Не, пайду з табой. Крама жа ў гэтым доме.

Сябры выйшлі. Раман яшчэ на лесвічных прыступках выказаў сваё жаданне пабачыць Надзю.

- Што ж, можна! Яна яшчэ ў школе, і мы з крамы пазвонім.

У Рамана адразу ж ёкнула сэрца. Пра што ён будзе гаварыць з ёй пры сустрэчы? Але не, ён толькі паглядзіць ёй у вочы. Так яна сустрэне яго позірк, як калісьці, ці не? А можа, яна зусім не захоча сустрэцца з ім? Раман сціснуў зубы ў чаканні, пакуль Хведар набіраў нумар.

- Яна ёсць, пайшлі зваць да тэлефона, - Хведар падміргнуў сябру і ўсміхнуўся.

Раман захваляваўся яшчэ больш. Твар яго пабляднеў.

- Прывітанне, - пачаў гаварыць Хведар. - Ты які сон сніла сёння? А-а... Хочаш бачыць Рамана? Дык ён у мяне. У сем гадзін мы цябе сустрэнем на рагу Камсамольскай. Дык я не развітваюся. - Хведар паклаў трубку і зарагатаў. - Відаць, напалохаў я яе, аж заікацца пачала, але кажа, што хацела б бачыць яго. А мне хочацца толькі паназіраць за вашай сустрэчай. Ці будзеце вы такія шчаслівыя, - ужо ўвайшоўшы ў кватэру, сказаў Хведар.

- Ведаеш, толькі піць я не буду. Хачу бачыць усё цвярозымі вачамі.

Сябры доўга не заседжваліся за вячэрай.

Яшчэ не было і паловы сёмай, як Хведар з Раманам былі ўжо на Камсамольскай вуліцы. Яны паціху хадзілі ўзад-уперад, і Хведар раз-пораз ківаў галавой - усё вітаўся са знаёмымі. Раман людзей амаль не адрозніваў, усе яны былі для яго нейкія аднолькавыя. Ён быў перакананы толькі ў адным, што абавязкова здалёку па паходцы адразу ж пазнае Надзю.

- Як толькі мы сустрэнемся, я пайду, - неўзабаве сказаў Хведар.

- Чаго гэта так?

- Ведаеш, як кажуць, дзе двое, там трэці лішні, - усміхнуўся Хведар. - Вы кахалі адно аднаго, ну дык прызнаецеся ў гэтым яшчэ раз, - зноў засмяяўся ён.

- Як сабе хочаш.

Хведар хуценька павярнуў галаву і глянуў на Рамана. Ён хацеў улавіць момант, калі Раман заўважыць Надзю.

Раман неўзабаве збіўся з нагі, гучна пракаўтнуў сліну і ціха прамовіў:

- Ідзе, паходка не змянілася. Пастаў шклянку вады на галаву, не разальецца.

Сябры ішлі насустрач ціха, а Надзя спяшалася. Раман намагаўся ўсміхнуцца, але на твары была відаць разгубленасць. Дэманстратыўна глянуў на гадзіннік і гэтым нібы падкрэсліў, што ім надакучыла чакаць.

Надзя здалёку пачырванела, спынілася, прывіталася і папрасіла прабачэння за спазненне.

«Яна крыху распаўнела, яшчэ прыгажэйшая стала», - падумаў Раман. Нейкае імгненне ён глядзеў на яе фігуру, а потым іх вочы сустрэліся, і яна першая апусціла вейкі.

- Што ж, я сваю місію выканаў. А цяпер даруйце, спяшаюся, - прыветліва памахаў рукой Надзі і Раману Хведар.

...У рэстаране грымела музыка. Пад разгалістым фікусам у кутку быў незаняты стол. За яго і селі Раман з Надзяй. Яшчэ як толькі ўвайшла гэта пара, многа вачэй з-за столікаў накіравалася на іх. Раман падумаў, што гэта, мабыць, знаёмыя і таму яны праяўляюць такую цікаўнасць. Але Надзя чамусьці ішла, ні з кім не вітаючыся. Музыка зайграла танга. Мужчына, што сядзеў за сталом каля ўвахода на кухню, устаў і падышоў да Рамана.

- Можна? - паказваючы рукой на Надзю, спытаў ён.

- Калі ласка, - адказаў Раман.

- Прабачце, я не танцую, - адмоўна пакруціла галавой Надзя.

- Мне сказалі, што вы танцуеце.

- Дрэнна вас інфармавалі.

- Не, якраз сказаў чалавек, які добра ведае вас.

- Будзьце задаволены тым, што вы не ведаеце мяне, - са злосцю сказала Надзя.

Мужчына працягваў стаяць і хацеў яшчэ штосьці сказаць, але тут умяшаўся Раман:

- Грамадзянін, вам павінна быць зразумела ўсё: не прыставайце. Пашукайце сабе іншую партнёршу.

Той скоса глянуў на Рамана і прабасіў:

- О, зноў сустрэліся, - і, хістаючыся, пайшоў ад стала.

- У чым справа? Не разумею гэтых слоў: «О, зноў сустрэліся».

- Не разумееш, - усміхнулася Надзя. - Я тут ніколі не бываю. А мне перадавалі, што мой былы муж, Касяк, тут заўсёды мокне ў гарэлцы і ўсё сватаецца да афіцыянтак. Дык гэта яго пасланец падыходзіў, а Касяк вунь сядзіць.

- А-а, а я такі і звярнуў увагу на яго, калі ўвайшоў. Думаю, нейкі знаёмы чалавек сядзіць. Але такі стары і апушчаны стаў Касяк... - прыжмурыўшы вочы, глядзеў у той бок Раман.

- Мне рабілі папрокі, што гэта я давяла яго, хаця ўжо даўно пакінула і адмовілася ад аліментаў. У яго не душа, а адна жоўць. Яшчэ гады два назад неяк зайшоў да мяне, я тады толькі кватэру атрымала, і кажа: «Чаму не паведамляеш у Менск, дзе ж твой прыгажун, разумнік, золата?» Меў на ўвазе цябе. І вось нарэшце ўбачыў разам.

- Ну, як ты думаеш, шкадуе ён цябе?

- Не, ён мяне ніколі не шкадаваў. Я разумею тваё пытанне. Чалавек калі шкадуе, дык і кахае. У яго гэтага не было. Ён лічыў мяне сваёй уласнасцю. Чалавека нельга лічыць сваёй уласнасцю. Яму трэба было ўзяць маю душу, - ледзь усміхнулася Надзя. - Але гэтага не атрымалася...